Σύμφωνη εμφανίζεται η ελληνική κοινωνία με την ανάγκη διάδοσης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στην Ελλάδα. Ωστόσο, σημαντικές ενστάσεις εκφράζονται αναφορικά με το οικονομικό κόστος εφαρμογής τους. Παράλληλα, ανήσυχοι δηλώνουν οι Έλληνες για τις μορφολογικές επεμβάσεις που θα απαιτηθούν, δηλαδή την αλλοίωση του τοπίου, ιδιαίτερα σε αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές φυσικού κάλλους.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε έρευνα σε δείγμα 460 κατοίκων της Θεσσαλονίκης, η οποία διεξήχθη από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Η εν λόγω έρευνα παρουσιάστηκε από τον διευθυντή του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικού και Ενεργειακού Σχεδιασμού του Τμήματος Μηχανικών Περιβάλλοντος του ΑΠΘ Πάνο Κοσμόπουλο, στο 3ο Πανελλήνιο Περιβαλλοντικό Συνέδριο του ΑΠΘ, που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το επίπεδο ενημέρωσης του κοινού για τις ΑΠΕ κρίνεται ικανοποιητικό. Συγκεκριμένα, ποσοστό 72,3% του δείγματος απάντησε ότι γνωρίζει τι είναι τα φωτοβολταϊκά και 66,8% τι είναι οι ανεμογεννήτριες, με σημαντικότερη πηγή ενημέρωσης τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Kόστος και αισθητική «φρενάρουν»
Ιδιαίτερα σημαντικός αναδεικνύεται ο οικονομικός παράγοντας, σε πρώτη φάση σε ατομικό επίπεδο και έπειτα σε κοινωνικό ή εθνικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 41,2% των ερωτηθέντων δεν θα επιθυμούσαν την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών ή ανεμογεννητριών σε υπάρχον κτίριο κατοικιών, για οικονομικούς λόγους, ποσοστό που περιορίζεται στο 17,2%, στο σενάριο της τοποθέτησης σε υπό ανέγερση κτίριο και μόλις στο 5,2% στην περίπτωση της τοποθέτησης σε δημόσιο κτίριο.
Διχασμένη εμφανίζεται η κοινή γνώμη στο θέμα της αισθητικής, ενώ φαίνεται ότι τα άμεσα οικονομικά οφέλη δύνανται να κάμψουν κάποιες αισθητικές ανησυχίες.
Στο ερώτημα αν για την εξασφάλιση ενέργειας για τη Θεσσαλονίκη, θα δέχονταν στο τοπίο γύρω από την περιοχή τους να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά ή αιολικά πάρκα, ένας στους δύο πολίτες απάντησαν ότι θα προτιμούσαν αυτό να γίνει σε απομακρυσμένες περιοχές και όχι σε περιοχές με τις οποίες έχουν άμεση οπτική επαφή. Αντίστοιχα, ένας στους δύο θα δεχόταν την οπτική επαφή αν είχε άμεσο οικονομικό όφελος.
«Αυτό που διαπιστώνουμε σε ένα μεγάλος μέρος της κοινωνίας είναι το λεγόμενο σύνδρομο NIMBY, δηλαδή “να υπάρχουν αλλά να μην τα βλέπω”», επισήμανε ο κ. Κοσμόπουλος, προσθέτοντας ότι «διαφαίνεται η πιθανότητα αντιμετώπισης προβλημάτων παρόμοιων με τους ΧΥΤΑ, οι οποίοι επί 20 χρόνια μελετώνται και μεταφέρονται από τόπου εις τόπον λόγω των αντιδράσεων από τις τοπικές κοινωνίες».
