Η διήμερη συνεδριακή διαδικασία της Ν.Δ., στην οποία αποφασίστηκε η αλλαγή καταστατικών διατάξεων, για την εκλογή «αρχηγού» από τη βάση του κόμματος, τα απλά μέλη, αλλά και όσους αποφασίσουν να γίνουν μέλη ανήμερα των εκλογών στις 28 και 29 Νοεμβρίου, καταβάλλοντας το τίμημα των δύο ευρώ και εγγραφόμενοι στο μητρώο μελών του κόμματος, δεν έκρυβε εκπλήξεις.
Άλλωστε, μετά τις ομιλίες του Κώστα Καραμανλή και των τριών υποψηφίων, Ντόρας Μπακογιάννη, Αντώνη Σαμαρά και Παναγιώτη Ψωμιάδη, ελάχιστοι από τους 4.459 σύνεδρους παρέμειναν στις θέσεις τους. Ούτε καν για ν’ ακούσουν τον «συμμαχητή» και δι’ ολίγον υποψήφιο αρχηγό της παράταξης Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Την ώρα που ο πρώην υπουργός Υγείας και εισηγητής της καθολικής απαγόρευσης καπνίσματος στους κλειστούς χώρους εξηγούσε πως η απόφασή του να αποχωρήσει από την κούρσα της διαδοχής ήταν πράξη ευθύνης και μήνυμα ενότητας απέναντι στη μεγάλη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, οι διάδρομοι του ΣΕΦ και οι χώροι πέριξ του συνεδρίου είχαν ντουμανιάσει από «θεριακλήδες» και «σεκλετισμένους» συνέδρους, οι περισσότεροι από τους οποίους -ήταν εμφανές αυτό- ανησυχούσαν όχι τόσο για το ποιος θα εκλεγόταν αρχηγός, αλλά αν όντως το κόμμα τους θα καταφέρει να μείνει και επί της ουσίας ενωμένο, μετά την 30ή Νοεμβρίου.
Πολλοί δεν έκρυβαν μάλιστα την πεποίθησή τους ότι αν ο Καραμανλής διεκδικούσε την επανεκλογή του -παρά τη βαριά ήττα, τη βαρύτερη στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας- θα είχε μια άνετη επικράτηση, όποιον κι αν εύρισκε απέναντί του. Ο «προδομένος» αρχηγός, Κώστας Καραμανλής, παρά τις διαβεβαιώσεις του -«δεν σας αποχαιρετώ, θα είμαι εδώ»- δεν έκρυβε την αδημονία του να αποτινάξει από πάνω του το βάρος της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Η αμηχανία στους προεδρεύοντες της διαδικασίας Δημήτρη Σιούφα και Λευτέρη Ζαγορίτη εμφανής, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των συνέδρων πήρε τον λόγο για να πει τον «πόνο» της, μακρυγορώντας χαρακτηριστικά και βγαίνοντας εκτός καθορισμένου χρόνου των ομιλιών. Ο πόνος για την απώλεια της εξουσίας ήταν βαρύς. Ο πόνος και η αγωνία για την «επόμενη μέρα» του κόμματος και τη δυνατότητά του ενωμένο να επανέλθει το ταχύτερο σε τροχιά διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας ακόμη βαρύτερος.
Το κλισέ «χάσαμε γιατί κλείσαμε τ’ αυτιά μας στην κοινωνία», «χάσαμε γιατί κάποιοι έκλεισαν τις πόρτες στον απλό Νεοδημοκράτη» παίχτηκε επανειλημμένως στο πόντιουμ του συνεδρίου. Μεταφράστηκε από πολλούς ως «δεν κάναμε αρκετούς διορισμούς» και «θυσιάσαμε τα δικά μας τα παιδιά, που μας τιμώρησαν απέχοντας από τις εκλογές».
Τι κόμμα είναι ή θέλει να γίνει η Νέα Δημοκρατία, από ελάχιστους θίχτηκε, κι ακόμη λιγότεροι αναρωτήθηκαν τι ακριβώς θέλει ανάμεσά τους, ως ισότιμός τους σύνεδρος, ο κοινωνικότατος και ομιλητικότατος -θύμα πλεκτάνης, όπως έλεγε- Αριστοτέλης Παυλίδης. Σημειολογώντας, το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων της Ν.Δ. μιλούσε γι’ «αρχηγό» κι όχι για «πρόεδρο», είναι ενδεικτικό για την έκταση της κρίσης που διαπερνά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμη ενδεικτικότερο είναι το γεγονός ότι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός «διασπαστή της παράταξης, που την γκρέμισε από την κυβέρνηση» και της «κόρης του αποστάτη», που «ξέχασε να πληρώσει τα τιμολόγια της Siemens», έχοντας ως ρυθμιστή τον… «λαϊκό τραγουδιστή – Ζορό», νομάρχη Θεσσαλονίκης…
Μαρία Ζαρίφη
