Το 2011 είχαμε τον προπηλακισμό του Κάρολου Παπούλια και τη ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη. Το 2012 είχαμε έκτροπα σε διάφορες περιοχές, με τα «λεβεντόπαιδα» της Χρυσής Αυγής. Πέρυσι μάς έμειναν τα κάγκελα και τα μέτρα ασφαλείας – που βασικά στέρησαν από τους γονείς την ευκαιρία να δουν τα παιδιά τους.
Εφέτος, τι ήταν αυτό που έμεινε, άραγε, από τις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου; Μήπως η «μουρμούρα» για την κατάργησή τους; Μήπως το μήνυμα του σμηναγού που πέταξε το F-16 στη Θεσσαλονίκη; Μήπως τον ύμνο του ΕΑΜ που επέλεξε για μουσικό «χαλί» ο δήμαρχος Χαλανδρίου; Ή μήπως η… ΕΔΕ του υπουργού Παιδείας (!) γι’ αυτόν που δεν τον ενημέρωσε να πάει στη δοξολογία και τη μαθητική παρέλαση;
Η ουσία είναι πως οι φετινοί εορτασμοί μένουν στην ιστορία ως ανιαροί, ακριβώς διότι τα τελευταία χρόνια το βάρος της προσοχής μας έπεσε σε «αποκλίνουσες» συμπεριφορές και όχι στο νόημα της επετείου. Το οποίο, ούτως ή άλλως, αποτελεί μια ελληνική πρωτοτυπία, αφού συνήθως εθνική εορτή είναι η μέρα ανεξαρτησίας μιας χώρας. Κι όμως, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι αυτή για την Ελλάδα είναι η 3η Φεβρουαρίου, η οποία, βεβαίως, δεν αναγνωρίζεται ως εθνική εορτή…