Τον τελευταίο καιρό κάθε ένας από εμάς προβληματίζεται για το μέλλον της χώρας μας. Δεν είναι μόνο η δύσκολη οικονομική κατάσταση που αναμφίβολα υπάρχει, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται.
Κατά την άποψή μου, είναι υποχρέωση του κάθε Έλληνα και ιδιαίτερα εκείνων που η τύχη τούς ευνόησε να έχουν μακροχρόνιες διεθνείς εμπειρίες, να συμβάλλουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους στην λύση αυτού του προβλήματος.
Εμμανουήλ Φραγκούλης, Υποψήφιος Βουλευτής με «το Ποτάμι» στην Α’ Αθηνών
Αυτονόητο είναι ότι η όποια δραστηριοποίηση είναι αναγκαίο να γίνει στα πλαίσια κάποιου κομματικού φορέα, διότι οι μεμονωμένες κινήσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Το ερώτημα είναι σε ποιόν;
Τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης αποκλείστηκαν, για τον απλούστατο λόγο ότι στην προσπάθειά τους να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και να υλοποιήσουν ένα αναγκαίο εκσυγχρονισμό των δομών του κράτους, οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε μια πρωτόγνωρη φτωχοποίηση, απαξιώνοντας και αποψιλώνοντας δομές, που με κόπο είχε γίνει προσπάθεια να δημιουργηθούν, στην Παιδεία, την Υγεία και την Έρευνα.
Ακόμη χειρότερα, για να υπερασπίσουν την πολιτική τους χρησιμοποιούν επιχειρήματα, υπεραπλουστεύοντας περίπλοκα θέματα. Για παράδειγμα, το επιχείρημα τι θα γίνει με τα κοινοβούλια των χωρών που μας δανείζουν χρήματα με μικρότερο επιτόκιο από εκείνο που δανείζονται, αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας. Φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζουν ότι το όραμα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης δεν στόχευε σε μια Ευρώπη, ομοσπονδία δανειστικών γραφείων. Το θέμα του δανεισμού είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα όπως ξέρουν καλά οι οικονομολόγοι και επηρεάζεται από μια σειρά παραμέτρους όπως οι εισαγωγές εξαγωγές μεταξύ των χωρών, η παγκοσμιοποίηση των αγορών, οι ασιατικές επενδύσεις στην Ευρώπη κ.λπ.
Αποκλείστηκαν βέβαια και για μια σειρά πρόσθετους λόγους, όπως για παράδειγμα ότι τα οικονομικά τους είναι πλήρως αδιαφανή με τεράστια δάνεια και κατά περίεργο τρόπο κανείς δεν κάνει λόγο γι αυτό. Καταδυναστεύονται από τη λογική του star system, κατακλύζονται από γόνους πολιτικών οικογενειών που φιλοδοξούν ανεξαρτήτως ικανοτήτων να ελέγχουν μηχανισμούς προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικά και πελατειακά συμφέροντα. Έτσι συχνά προωθούν υποψήφιους με ικανότητες συχνά μικρότερες από αυτές που θα ταίριαζαν σε κόμματα που διεκδικούν να καθορίσουν τις τύχες ανθρώπων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μια νέα δύναμη, στην ουσία βέβαια μετεξέλιξη αριστερών κινημάτων, συσπειρώνει μεγάλο αριθμό δίκαια αγανακτισμένων πολιτών και προσπαθεί -όχι πάντα με επιτυχία να ομογενοποιήσει εντυπωσιακά αποκλίνουσες απόψεις.
«Το Ποτάμι», ένας νέος κομματικός φορέας που εμφανίσθηκε με ένα πλουραλισμό ιδεών χωρίς αγκυλώσεις του παρελθόντος, περνώντας μέσα από την κοινωνία, ακούει, φιλτράρει, ενσωματώνει, προχωρά, εξελίσσεται στο χώρο και το χρόνο. Θέτει ως κυρίαρχους στόχους την αξιοκρατία, την ισονομία, την ορθή αξιοποίηση των ανθρώπινου δυναμικού, την ορθολογική και σχεδιασμένη ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, την αξιολόγηση ατόμων και δομών, τη συμμετοχή του μη-επαγγελματία πολιτικού στα κοινά.
Οι λόγοι αυτοί είναι που κατά την άποψή μου βάρυναν στην απόφαση ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού προσωπικοτήτων από όλο το φάσμα των επιστημών και των τεχνών να συνταχθούν, ο καθένας διατηρώντας την ελευθερία του πνεύματος, με «Το Ποτάμι».
