Η ελευθερία για τη Βίκυ Σταμάτη κράτησε μόνο λίγες ώρες, μετά την απόδρασή της από το «Δρομοκαΐτειο». Νωρίτερα, είχε απορριφθεί για τρίτη φορά η αίτηση αποφυλάκισής της, παρά τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που υποστηρίζει ότι την έχουν καταβάλει.
Κάπου εδώ, ξεκινά και πάλι η συζήτηση για το «νόμιμο και ηθικό», αλλά από μια άλλη οπτική γωνία: ανεξαρτήτως του αν γνώριζε ή αν συμμετείχε στα όσα καταλογίζονται στον Άκη Τσοχατζόπουλο, ως μητέρα ενός ανήλικου παιδιού, θα άξιζε μιας διαφορετικής σωφρονιστικής μεταχείρισης. Μαζί στο πρόσωπό της, οι γυναίκες που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις, έχοντας υποπέσει σε παραβατικές συμπεριφορές ή έχοντας γίνει θύματα αυτών.
Με απλά λόγια, η περίπτωση Σταμάτη είναι μάλλον μια καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε ξανά από την αρχή το σωφρονιστικό μας σύστημα, το οποίο «μπάζει» από παντού. Και να πάψουμε τις διακρίσεις επωνύμων και ανωνύμων. Διότι αν είχε αποδράσει μια άλλη κρατούμενη και όχι η Βίκυ Σταμάτη, σήμερα δεν θα τολμούσαμε καν να μιλήσουμε γι’ αυτά τα θέματα.
