Ένα υπαίθριο γυμναστήριο, με διάφορα όργανα γυμναστικής, απέκτησε η πλατεία Θεάτρου (πρώην Μινωτή) στην περιοχή Πρασίνου Λόφου, μετά την ολοκλήρωση του έργου ανάπλασής της.
Η ανάπλαση είχε επιχορηγηθεί από την πρώην Νομαρχία Αθηνών με 320.000 ευρώ και η εκτέλεσή του έγινε από την προηγούμενη διοίκηση του Δήμου Ηρακλείου, επί δημαρχίας Σταύρου Γεωργόπουλου.
Ωστόσο, το εν λόγω έργο είχε προκαλέσει αρχικά αρκετές αντιδράσεις στους κατοίκους της περιοχής, που έκαναν λόγο για «υπέρμετρη χρήση τσιμέντου» που κατέστρεφε τον περιβάλλοντα χώρο πρασίνου.
Η μελέτη του προέβλεπε μεταξύ άλλων, τη δημιουργία εισόδων στην πλατεία, την επένδυση του περιμετρικού και των εσωτερικών τοιχίων με πέτρα, την κατασκευή περγκολών και την τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων, τη δημιουργία καινούργιας παιδικής χαράς, καθώς και την ανάπλαση του αθλοδιαδρόμου περιμετρικά της πλατείας και την εγκατάσταση υπαίθριων οργάνων γυμναστικής.
Ωστόσο, μετά το πέρας των εργασιών, οι επισκέπτες της πλατείας έχουν πλέον στη διάθεσή τους έναν ανανεωμένο και ασφαλή χώρο άθλησης και αναψυχής, όπου εκτός από το υπαίθριο γυμναστήριο, υπάρχει και παιδική χαρά.
Ανάμεσα στα διάφορα όργανα γυμναστικής συμπεριλαμβάνονται κρίκοι, δοκοί ισορροπίας, μονόζυγα και πάγκοι γυμναστικής, ενώ περιμετρικά της πλατείας υπάρχει αθλοδιάδρομος για τρέξιμο.
Μάλιστα με τα όργανα αυτά μπορούν να αθληθούν μικροί και μεγάλοι, ενώ κάτω από κάθε όργανο έχει τοποθετηθεί δάπεδο ασφαλείας για την αποφυγή ατυχημάτων και τραυματισμών.
Οι περισσότεροι επισκέπτες της πλατείας υποδέχτηκαν με ευχαρίστηση την ανάπλασή της, ενώ σημειώνουν ότι περιστασιακά χρησιμοποιούν τον χώρο για την άθλησή τους.
Μάλιστα, όπως μας είπε μια επισκέπτρια του χώρου, η πλατεία προσφέρει πλέον περισσότερες δυνατότητες στους επισκέπτες της, οι οποίοι μπορούν να έρθουν με τα παιδιά τους στις παιδικές χαρές, να αθληθούν οι ίδιοι στο υπαίθριο γυμναστήριο ή απλά να απολαύσουν τη βόλτα τους μέσα στα πεύκα, σε ένα περιβάλλον το οποίο διατηρεί σχεδόν ανέγγιχτη τη φυσική ομορφιά του.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν λείπουν οι φωνές που επικρίνουν τη χρήση τσιμέντου που έγινε στον χώρο, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να διατηρηθεί στο ακέραιο ο φυσικός χαρακτήρας του.
