«Κουβάρι λύσεων και αποφάσεων»
Όπως τόνισε ο κ. Φατούρος η αρχιτεκτονική είναι ένα συνεχές πήγαινε-έλα. Από μια απόφαση γυρίζουμε πίσω, την ελέγχουμε και ξαναπηγαίνουμε παρακάτω. Είναι μια θαυμάσια υπόθεση και εδώ βρίσκεται και ένα από τα προβλήματα, διότι αν έχεις ένα ορισμένο χρονικό όριο, μια προθεσμία, είναι πολύ πιθανόν ότι δεν έχεις το περιθώριο για να ψάξεις κανονικά, για να αναζητήσεις αυτές τις διάφορες ισότιμες λύσεις και να έχεις ένα αποτέλεσμα και μπορεί να τελειώσεις πιο γρήγορα. Και αυτό δεν είναι στο σύνολο μόνο του έργου, μπορεί η συνολική του λύση να είναι σωστή, αλλά από εκεί και πέρα σε άλλα 30, 40, 50 σημεία του έργου να μην μπορεί να προχωρήσει με την ίδια πληρότητα. Είναι ένα θαυμάσιο κουβάρι. Είναι, σχεδόν, όπως είναι και στην καθημερινή ζωή. Βλέπεις ότι το δέχονται και οι άλλοι με τους οποίους κάνεις κάποια σκέψη, το προχωράς, στη συζήτηση αλλάζει, βρίσκεις μία παράλληλη αντίστοιχη λύση και ούτω καθεξής.
«Έξω από την κρίση με υψηλό ηθικό»
Για το ζήτημα της κρίσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας, επισήμανε ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει γρήγορα να βγούμε από την κρίση και ότι πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι κανένας με υψηλό ηθικό, ότι πρώτα απ’ όλα θα βγει πέρα, ότι ασφαλώς θα κάνει κάθε προσπάθεια. Παραδείγματος χάρη στην εκπαίδευση, να μη μετατραπεί η εκπαίδευση σε μια τεχνική-επαγγελματική μόνο κατεύθυνση. Μπορεί να δημιουργηθούν οι συνθήκες και να λιγοστέψουν οι τεχνικές δυσκολίες, αλλά συγχρόνως θα πρέπει να κερδίσει και τη δυνατότητα του διαλόγου, τη δυνατότητα να μη χάσει την ευλυγισία της η γνώση, να μην περιοριστεί σε δύο-τρία τεχνικά ζητήματα, είτε αυτά είναι στη φιλολογία είτε είναι στους μηχανικούς είτε είναι στη νομική. Αυτά όμως λέγονται αλλά πώς γίνονται; Και εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Έχει αφήσει εποχή»
Ο Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καθηγητής Γ. Μυλόπουλος σε τηλεφωνική του παρέμβαση μίλησε για τον Δημήτρη Φατούρο ως έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στα πράγματα των γραμμάτων, στα πράγματα του πνεύματος και στην υπόθεση της δημόσιας παιδείας.
Ήταν ένας από τους κορυφαίους καθηγητές, τους πρωτεργάτες της Πολυτεχνικής Σχολής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μιας σχολής η οποία σήμερα διακρίνεται και μάλιστα συγκαταλέγεται μεταξύ των εκατό πρώτων, είναι στην 51η θέση από τις Πολυτεχνικές Σχολές όλου του κόσμου.
Υπήρξε λοιπόν από τους ανθρώπους οι οποίοι ξεκίνησαν την Πολυτεχνική Σχολή στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ένας κορυφαίος καθηγητής Αρχιτεκτονικής, με άποψη στα αρχιτεκτονικά πράγματα ο οποίος διαμόρφωσε συνειδήσεις αρχιτεκτόνων επί σειρά δεκαετιών. Με πολύ μεγάλο μελετητικό αρχιτεκτονικό έργο, με πολύ μεγάλο ερευνητικό αρχιτεκτονικό έργο, που τιμήθηκε με την ψήφο των Πανεπιστημιακών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και υπήρξε ο πρώτος Πρύτανης, μετά το νόμο του 1982, τον 1268/82 ο οποίος στην πραγματικότητα εφάρμοσε, υλοποίησε τη μεγάλη τότε αλλαγή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ένας Πρύτανης, ο οποίος έχει αφήσει εποχή.
Στη συνέχεια, κορύφωσε τη συμβολή του στα πράγματα της παιδείας με ένα πέρασμά του από το Υπουργείο Παιδείας, όπου εκεί είδαμε πραγματικά έναν δικό μας άνθρωπο, έναν άνθρωπο δηλαδή ο οποίος διακρίθηκε σε όλα τα αξιώματα της πανεπιστημιακής ζωής να θεσμοθετεί για θέματα παιδείας, προς όφελος της δημόσιας εκπαίδευσης και προς όφελος της δημόσιας παιδείας γενικότερα έχοντας ως γνώμονα ότι το Πανεπιστήμιο είναι ένας θεσμός κοινωνικός, έρχεται δηλαδή από την κοινωνία και επιστρέφει στην κοινωνία, δηλαδή τα αποτελέσματά του, τα προϊόντα του επιστρέφουν στην κοινωνία. Άρα με την έννοια αυτή αυτός ο αμφίδρομος ρόλος, η αμφίδρομη σχέση του Πανεπιστημίου με την κοινωνία πρέπει να γίνει πιο έντονη, πρέπει να γίνει πιο ορατή.
