Toυ Νίκου Καραβάσιου
Η πορεία του Χρήστου Δημητρουλάκου είναι απόλυτα συνυφασμένη με αυτή του Αθλητικού Ομίλου Πετοσφαίρισης Κηφισιάς. Παιδί ακόμα το 1992 πέρασε για πρώτη φορά πιασμένος «χέρι-χέρι» με τον πατέρα του Άρη την πόρτα του Ζηρινείου για να εγγραφεί στις ακαδημίες του συλλόγου και από τότε, 28 χρόνια μετά, συνεχίζει να γράφει τη δική του ιστορία μαζί με την ομάδα της καρδιάς του.
Ομολογώ ότι ψάχνοντας το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο του Συλλόγου, έπρεπε να ανατρέξω πολλά χρόνια πίσω, ώστε να βρω μία φωτογραφία της ομάδας στην οποία να απουσιάζει ο Χρήστος Δημητρουλάκος και αυτή σίγουρα δεν ήταν σε ψηφιακή μορφή.
Πρώτος του προπονητής ήταν ο κ. Μπαϊλης, ο οποίος ήταν και γυμναστής στο 1ο Λύκειο της πόλης, το οποίο εκείνη την εποχή διέθετε μία ισχυρή σχολική ομάδα. Από τότε «ερωτεύτηκε» το άθλημα, αγάπησε την ομάδα και έπαιξε σε όλα τα τμήματα της μέχρι και το ανδρικό.
«Στα 16 μου έπαιξα στο ανδρικό της Κηφισιάς, ενώ λίγο αργότερα οι άνθρωποι του συλλόγου μου πρότειναν να αναλάβω ένα πόστο στις ακαδημίες. Ο Κώστας Αμπελάς ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ και με το κομμάτι της προπονητικής. Μάλιστα μου έδωσε χώρο και με άφησε να είμαι πρώτος προπονητής σε ένα τμήμα. Ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για εμένα» τόνισε ο Χρήστος Δημητρουλάκος.
Και πρόσθεσε: «Τότε ήταν που μου μπήκε το “μικρόβιο” της προπονητικής και λίγα χρόνια αργότερα αποφάσισα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο. Ήρθε και ένας τραυματισμός ο οποίος έκανε ακόμα πιο εύκολη την απόφαση μου να ασχοληθώ αποκλειστικά με την προπονητική».
Τα επόμενα χρόνια εκτός από βοηθός προπονητή άρχισε να βρίσκεται και στο νευραλγικό «πόστο» του team manager, αρχικά δίπλα στον πολύπειρο Θοδωρή Δεληγιαννάκη.
«Έχω ζήσει πολλές χαρές και πολλές λύπες με την ομάδα»
Ο κουβέντα στη συνέχεια πηγαίνει σε όλα αυτά που έχει ζήσει με την ομάδα της Κηφισιάς. «Έχω δει τα καλά και τα κακά της ομάδας. Την έχω δει πολλά καλοκαίρια να είναι έτοιμη να διαλυθεί και τελικά να στέκεται στα πόδια της. Την έχω δει να ανεβαίνει κατηγορίες, να πέφτει κατηγορίες, να κάνει σπουδαίες επιτυχίες».
Έχει συνεργαστεί με περισσότερους από δέκα προπονητές, ενώ οι αθλητές είναι κυριολεκτικά εκατοντάδες. «Έχω πάρει πολλά από όλους όσοι συνεργάστηκα μαζί τους. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους για όσα με έμαθαν. Πάντα επιθυμούσα να υπηρετώ την ομάδα της πόλης μου, την οποία αγαπώ τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου» είπε χαρακτηριστικά.
Εμφανώς συγκινημένος συμπληρώνει: «Ειλικρινά προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την ομάδα της Κηφισιάς στην καθημερινότητα μου και δεν μπορώ. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Αισθάνομαι υπέροχα να υπηρετώ τον σύλλογο που αγαπώ».
«Οι επιτυχίες είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς»
Η Κηφισιά την τελευταία δεκαετία έχει καθιερωθεί στις υπολογίσιμες δυνάμεις του ελληνικού βόλεϊ, με συμμετοχές σε τελικούς και διακρίσεις. Μιλώντας για την πορεία της ομάδας τόνισε: «Να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχουν μυστικά για την επιτυχία. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, πλάνο, αγάπη και αφοσίωση. Αυτό κάνουμε στην Κηφισιά, καταφέρνοντας όχι μόνο να κάνουμε επιτυχίες, αλλά και αθλητές να προχωρήσουν στην καριέρα τους. Στο τέλος της ημέρας ακόμα και οι παίκτες που φεύγουν, ξέρουν ότι ήταν μέλη μίας οικογένειας. Αυτό μας κάνει υπερήφανους».
«Ξεχωριστή στιγμή η κατάκτηση του Πανελλήνιου Παίδων»
Όμως ποιες επιτυχίες του συλλόγου ξεχωρίζει από αυτά τα 28 χρόνια ο Χρήστος Δημητρουλάκος; « Η κατάκτηση του Πανελλήνιου το 1995-96 πρωταθλήματος Παίδων είναι μία ξεχωριστή στιγμή για εμένα. Επίσης η άνοδος της Κηφισιάς στην Α1 το 2007 κάνοντας μια εκπληκτική πορεία. Φυσικά δεν μπορώ να μη θυμηθώ την πρόκριση στο final 4 της Καλαμάτας. Πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε την υπέρβαση, αλλά δεν είμασταν πνευματικά έτοιμοι. Οι νίκες και οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα».
Έρχεται η δεύτερη γενιά
Στο Ζηρίνειο όμως δεν υπάρχει μόνο ένας Δημητρουλάκος, καθώς ήδη τα πρώτα του βήματα στο βόλεϊ κάνει 
και ο γιος του Άρης, ο οποίος αγωνίζεται στις Ακαδημίες. Ο Άρης από την «κούνια» σχεδόν ζει από κοντά τα παιχνίδια της ομάδας, ακολουθώντας και σε όλα τα final 4. «Του Άρη του αρέσει και η προπονητική. Περνάμε πολλές ώρες στο σπίτι σχεδιάζοντας συστήματα. Ελπίζω σε λίγα χρόνια να πίνω καφέ στο Ζηρίνειο και να τον βλέπω να διαπρέπει με την ομάδα.» σημειώνει ο Χρήστος.
Πριν λίγους μήνες η σύζυγος του Κατιάνα Μάσου έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι το οποίο κάνει τον Χρήστο να σκέφτεται και… το γυναικείο βόλεϊ: «Αν και δεν έχουμε γυναικείο τμήμα, η πόλη της Κηφισιάς έχει σπουδαίους συλλόγους. Αν της αρέσει γιατί να μην ασχοληθεί και αυτή με το βόλεϊ. Άλλωστε η πόλη της Κηφισιάς είναι έχει μεγάλη παράδοση στο βόλεϊ».
«Μοναδική η στήριξη της οικογένειας μου»
Στη συνέχεια ο Χρήστος Δημητρουλάκος στάθηκε στη στήριξη που έχει από την οικογένεια του όλα αυτά τα χρόνια: «Ειλικρινά χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στη σύζυγο μου. Η Κατιάνα είναι δεδομένο ότι με στηρίζει σε κάθε μου βήμα. Πολλές φορές δεν αφιερώνω τον χρόνο που αξίζει αυτή και τα παιδιά μας. Καταλαβαίνει όμως ότι είναι μία διαδικασία που με κρατάει σε ισορροπία. Η Κατιάνα καταλαβαίνει την τρέλα μου και την ευχαριστώ. Ελπίζω να ανεχθεί για μερικά χρόνια αυτή την κατάσταση».
«Η αγάπη μου για την Κηφισιά πηγάζει από τον πατέρα μου»
Ένα απο τα γεγονότα που χάραξε την ζωή του Χρήστου ήταν η απώλεια του πατέρα του πριν από περίπου 20 χρόνια. Εμφανώς συγκινημένος ο Χρήστος είπε: « Ο πατέρας μου με έμαθε να αγαπάω την πόλη μου αλλά και την ομάδα. Ήταν αυτός που με έφερνε στο γήπεδο. Θυμάμαι να με πηγαίνει και σε εκτός έδρας παιχνίδια. Πριν φύγει είχε στόχο να ασχοληθεί και με τα διοικητικά του σωματείου αλλά δεν πρόλαβε. Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά τα χρόνια έκανα αυτό που ήθελε… Ότι κάνω έχω πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου τον πατέρα μου!».
