Δριμύτατη ανακοίνωση εξέδωσε και η ΚΟΑ Βορείων Συνοικιών του ΚΚΕ, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει τα εξής:
«Δύο ακόμη εργάτες έχασαν τη ζωή τους, σε εργατικό “ατύχημα” στην Κηφισιά. Το νέο εργοδοτικό έγκλημα ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών εργατών, από την αρχή του 2009, σε περισσότερους από 60. Αποδεικνύεται και πάλι ότι οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί, από το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα της άρχουσας τάξης, σε αναλώσιμο είδος, όταν, την ίδια στιγμή, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται προεκλογικά για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, συμπιέζοντας κι άλλο το κόστος της εργατικής δύναμης.
Το “ατύχημα” συνέβη όταν δίχως κανένα προστατευτικό μέτρο, ούτε καν μάσκα, κατέβηκαν στο φρεάτιο του κεντρικού αγωγού και λιποθύμησαν από τις ισχυρές αναθυμιάσεις. Λίγη ώρα αργότερα, οι δύο εργάτες μεταφέρθηκαν στο ΚΑΤ, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός τους. Το έργο της σύνδεσης είχε αναθέσει ο Δήμος Κηφισιάς σε εργοληπτική επιχείρηση.
Το νέο εργατικό έγκλημα επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την έλλειψη στοιχειωδών μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής από την εργοδοσία μπροστά στο κυνήγι του κέρδους, αλλά και την ανυπαρξία μηχανισμών ουσιαστικού ελέγχου από την πλευρά του κράτους, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην προκειμένη περίπτωση.
Αναδεικνύεται έτσι, ακόμη μια φορά, ο φονικός χαρακτήρας της πολιτικής της άρχουσας τάξης, που στο όνομα της μείωσης του κόστους εργασίας έχει αναδείξει σε κανόνα την εντατικοποίηση, την έλλειψη μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΥΑΕ), το σμπαράλιασμα του 8ώρου με αποτέλεσμα το θάνατο, τη δολοφονία στην ουσία, 1.236 εργατών στον τόπο δουλειάς από το 2000 μέχρι το 2008».
Και η ανακοίνωση της ΚΟΑ Βορείων Συνοικιών του ΚΚΕ ολοκληρώνεται ως εξής:
«Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην αταλάντευτη, σταθερή, με κάθε μέσο και σε κάθε περίσταση καταδίκη των κομμάτων της άρχουσας τάξης, βρίσκεται στην πάλη για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπου ο πλούτος θα πηγαίνει στον παραγωγό του αντί να γεμίζει τις τσέπες της εργοδοσίας».
