Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 25/07
Η εμφάνιση του νέου ιού στην Κίνα και η διαφαινόμενη μαζική διάδοσή του στην αχανή χώρα θορύβησαν όσους τη θεωρούν κρίσιμο μέγεθος για την ανατροπή της Δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη. Από την πρώτη μέρα συστήσαμε υπομονή και ψυχραιμία. Η Κίνα ξεπέρασε πολλά εμπόδια τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς κανένα απ’ αυτά να κλονίσει την πορεία της προς την κορυφή!
«Χαρούλες»!
Στη Δύση εξαπλώθηκε ένα πρωτοφανές κύμα χαράς και κυρίως… χαιρεκακίας! Νόμισαν ότι ήρθε η ουρανοκατέβατη σωτηρία, για την ανακοπή της ξέφρενης αυτής πορείας! Μια επανάληψη του πρώτου SARS, αλλά σε πολύ χειρότερη εκδοχή, που θα έβαζε την Κίνα σε μεγάλους μπελάδες. Θεώρησαν ότι η ίδια η Δύση θα έμενε έξω απ’ το πρόβλημα, όπως συνέβη στο παρελθόν…
Παραθέτουμε ένα από τα εκατοντάδες σχετικά κείμενα βαθιάς αντικινεζικής ικανοποίησης, σε ελληνικά ΜΜΕ. Γραμμένο σε «έγκυρη» εφημερίδα, την «Καθημερινή», με αναλογικά άριστες σχέσεις προς την Κίνα και συχνά θετική ειδησεογραφία γι’ αυτήν. Γραμμένο από τη Ρουμπίνα Σπάθη στις 2 Φεβρουαρίου, αρχικά προβλέπει κάποιες δραματικές επιπτώσεις για την κινεζική οικονομία, αλλά στη συνέχεια εντοπίζει με εντυπωσιακό τρόπο τη ραγδαία άνοδο της Κίνας, ως ποσοστού της παγκόσμιας οικονομίας:
«Ο κορωνοϊός έχει ουσιαστικά ακινητοποιήσει έναν από τους ισχυρότερους και σημαντικότερες μοχλούς ανάπτυξης: την οικονομία της Κίνας. Μια οικονομία που, όπως σπεύδουν να τονίσουν συλλήβδην οι οικονομολόγοι, αντιπροσωπεύει πλέον το 17% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Γι’ αυτό και οι κραδασμοί που θα προκαλέσει στον υπόλοιπο κόσμο όταν θα παραπαίει εξαιτίας της επιδημίας του κορωνοϊού θα γίνουν σε όλον τον κόσμο πολύ πιο αισθητοί από εκείνους της επιδημίας άτυπης πνευμονίας, που έγινε γνωστή ως SARS το 2003.
Το 2003 η κινεζική οικονομία αντιπροσώπευε μόλις το 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λιγότερο από δύο δεκαετίες θα απειλούσε την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ ή ότι θα αποτελούσε τον δεύτερο μονομάχο σε μια αναμέτρηση δυνάμεων για την παγκόσμια κυριαρχία. Όπως τονίζει χαριτολογώντας το Bloomberg, τα 17 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, εάν μετρηθούν με όρους ανάπτυξης της Κίνας, μοιάζουν με τα 17 χρόνια της ηλικίας ενός σκύλου, αντιστοιχούν δηλαδή σε 80 χρόνια ενός ανθρώπου. Μόλις 13 μήνες μετά την επιδημία του SARS, που αφαίρεσε τότε δύο εκατοστιαίες μονάδες από την ανάπτυξή της, η Κίνα εντάχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και άρχισε να ενσωματώνεται ολοταχώς στην παγκόσμια οικονομία».