Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 2/1
Στον αμφιλεγόμενο χώρο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, συναντώ συχνά αγνώστους μου, διαλογιζόμενους με ενδιαφέρουσες απόψεις, ικανότητα στη δημιουργική συζήτηση και όρεξη για νέες ιδέες! Όχι σπάνια, αντλώ χρήσιμες πληροφορίες (και επιστρέφω αντίστοιχες στον διαλεγόμενό μου), δοκιμάζοντας παράλληλα την αντοχή των απόψεών μου. Με χαρά αναθεωρώ ή «βελτιώνω» κάποιες, αν πειστώ από νέα επιχειρήματα! Συχνά, επίσης, συμβαίνει το αντίθετο: στείρα και ρηχή αντιπαράθεση, με εμμονή του συνομιλητή μου στις θέσεις του, παρακάμπτοντας κάθε δομημένη εξήγηση που αντιπαραθέτω…
Περί «αυθεντίας»
Η περίφημη ατάκα Τσαρούχη «είσαι ό,τι δηλώσεις» δεν έγινε τυχαία σύμβολο του ελληνικού «ξερολισμού». Είμαστε η μοναδική χώρα με εκατομμύρια δυνητικούς… προπονητές, πρωθυπουργούς, στρατηγούς, εισαγγελείς και εσχάτως… επιδημιολόγους. Στη χώρα αυτή λείπει μόνον η γνωστή φρασούλα με τις δυο λέξεις: «Δεν ξέρω»! Αντίθετα, θεωρείται αληθινή ντροπή να την ξεστομίσει κάποιος, γιατί τον καθιστά μειονεκτικό απέναντι στον συνομιλητή του, όποιος κι αν είναι αυτός. Πολύ συχνά, δίπλα στις δήθεν αυθεντίες, αχρηστεύονται και αυτοί που πραγματικά δικαιούνται τον τίτλο. Ερασιτέχνες… θεατές αντιδικούν με θετράνθρωπους, ποδοσφαιριστές της… αλάνας με… διεθνείς, οδηγοί της… Κυριακής με οδηγούς αγώνων και απλοί… τουρίστες με διεθνολόγους και αναλυτές. Στην Ελλάδα συζητούν όλοι, με όλους, για όλα, χωρίς προκαταλήψεις και αποκλεισμούς! Ισότιμα και δίχως ίχνος ιεραρχίας! Και, να σας πω ένα μυστικό; Τις περισσότερες φορές βγαίνει νικητής ο ερασιτέχνης, υπό τις επιδοκιμασίες δεκάδων «φίλων» του στο συγκεκριμένο Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης.
«Άγνοια κινδύνου»
Οι άνθρωποι αυτοί της διπλανής πόρτας δεν ανησυχούν καθόλου για την περίπτωση της γελοιοποίησής τους, επειδή α) δεν θα το αντιληφθούν, ούτως ή άλλως, β) στηρίζονται από τους εξίσου αδαείς… κλακαδόρους «φίλους» τους, οπότε αισθάνονται ότι έχουν υπερισχύσει. Πριν λίγα χρόνια συνάντησα τον Παναγιώτη Φασούλα σε δεξίωση της ρωσικής πρεσβείας. Αφού μιλήσαμε λίγο για την πατρίδα μας Θεσσαλονίκη και τη Ρωσία, η κουβέντα διολίσθησε με ευθύνη του στο… μπάσκετ. Εξάντλησα σύντομα τις ερασιτεχνικές γνώσεις μου και σταδιακά αισθάνθηκα… γυμνός! «Είναι δυνατόν να μιλάω στα ίσια με τον Φασούλα για μπάσκετ;», αναρωτήθηκα με δέος. Κάπως έτσι αισθάνομαι (αλλά στο ρόλο του… Φασούλα!), όταν γνωστοί ή άγνωστοί μου αντιδικούν «στα ίσια» για θέματα… της αρμοδιότητάς μου. Δηλαδή, αυτά που έχω μελετήσει επί ατελείωτες ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες.
Πρόσφατη επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι αν κάποιος (με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης) μελετά συστηματικά σε σχεδόν καθημερινή βάση έναν γνωστικό τομέα επί επτά συνεχόμενα χρόνια, αποκτά όσα χρειάζονται για να θεωρηθεί «ειδικός»! Κι όμως, ο «ξερόλας» δεν καταλαβαίνει τίποτε από «έρευνες». Μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο με το θράσος του πρωτάρη, έχοντας στη φαρέτρα του… τον θρίαμβο του Euro 2004 και τη… βοήθεια της Παναγίας!
Στραπάτσο…
Αν από τον ειδικό λείπει η αυτοπεποίθηση, η έκβαση μιας τέτοιας στείρας αντιπαράθεσης μπορεί να φέρει άσχημα αποτελέσματα. Πέραν της δικαιολογημένης πίκρας και οργής, μπορεί να χαθεί ακόμα και η πίστη σε όσα έχει μάθει με κόπο. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να προκύψει η παραίτηση, αφού μια συγκυριακή πλειοψηφία άσχετων καφενόβιων τον διαβεβαιώνουν ότι… έχει άδικο! Γι’ αυτό, μια αλάνθαστη συμβουλή, αποκτηθείσα μετά από αμέτρητες στείρες αντιπαραθέσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Αν δείτε ότι ο συνομιλητής σας εμμένει με πείσμα στη λάθος άποψη, μη συνεχίζετε την κουβέντα. Έχετε μόνο να χάσετε, χωρίς να του προσφέρετε κάτι εκείνου, αφού ούτως ή άλλως… «τα ξέρει όλα»
