Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 11/09
Διαβάζω διάφορα, που δεν θέλω καν να σχολιάσω. «Υψηλή κριτική» για τα «λάθη» του Μίκη. Ανιστόρητοι…
Όμως, η διάσταση της μουσικής μεγαλοφυΐας του κρίνεται αυτοτελώς και διαχωρίζεται σαφέστατα από την πολιτική του πορεία, με τα πολύ θετικά και πολύ αρνητικά της. Τέλος, όταν η μουσική του ήταν στην υπηρεσία της γιγάντιας προσπάθειας για ανατροπή του μετεμφυλιακού κράτους και αργότερα της χούντας, η πολιτική και μουσική του διάσταση συνδυάστηκαν με μοναδικό τρόπο! Όχι, δεν χωράει μικροψυχία για τον Μίκη, ειδικά μετά θάνατο! Υπάρχει μόνο κάτι που με στενοχωρεί: αν η κηδεία του γινόταν στην Αθήνα, θα είχαμε σίγουρα μια μεγαλειώδη διαδήλωση παρόμοια με αυτήν του Σ. Πέτρουλα, του Γ. Παπανδρέου και του Γ. Σεφέρη!
Οι διαδηλώσεις αυτές γίνηκαν απρογραμμάτιστα, με συγκεκριμένα αιτήματα (αποστασία, χούντα), ανεξάρτητα από το «προφίλ» των νεκρών… Και οι καιροί τώρα είναι ιδανικοί. Μια σπίθα αρκεί… Αντί γι’ αυτό, γύρω από τη σορό του στήθηκε ένας χορός «διαφωνιών», για το πώς, πού, πότε και με ποιο… γραφείο κηδειών θα ταφεί! Πολύ συχνά αυτός ο λαός στάθηκε ανάξιος απέναντι στους μεγάλους του…
