Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 23/09/2023
Το μεταναστευτικό είναι γνωστό ότι ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα για την Ευρώπη και ιδιαίτερα τις χώρες του μεσογειακού νότου -συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της Ελλάδας- λόγω των περασμάτων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Έχουν υπάρξει έτσι αρκετές διακυμάνσεις και μια από αυτές βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς ο αριθμός των μεταναστών που φτάνει στην Ιταλία και την Ισπανία αυξάνεται διαρκώς, ενώ αυξημένες είναι και οι ροές προς την Ελλάδα – ασχέτως εάν δεν έχουν φτάσει στα επίπεδα π.χ. του 2015.
Το ζήτημα συνεπώς προκαλεί προβληματισμό και φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για την κοινή και αποτελεσματική αντιμετώπιση από την Ευρώπη, με μια πολιτική έμπρακτης αλληλεγγύης προς τις χώρες υποδοχής που βρίσκονται στη Μεσόγειο, δεδομένου ότι οι «σκληροί» της κεντρικής Ευρώπης εξακολουθούν να μη θέλουν να… ακούσουν για μετανάστες. Παρά τις διακηρύξεις για την αναθεώρηση του Δουβλίνου ως προς το άσυλο και τη μεταναστευτική πολιτική, η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» παραμένει άπραγη και απλώς παρακολουθεί τα καραβάνια που καταφτάνουν στη νότια Ευρώπη ή ακόμη και τραγωδίες με ναυάγια και δεκάδες νεκρούς, όπως αυτό που τον Ιούνιο συγκλόνισε όλους μας ανοιχτά της Πύλου.
Απόνερα και συντρίμμια…
Η κατάσταση στη Λιβύη με τον εμφύλιο και τις πλημμύρες, ο καταστροφικός σεισμός στο Μαρόκο και η οικονομική αναταραχή στην Τυνησία εντείνουν τα μεταναστευτικά κύματα προς τις ευρωπαϊκές ακτές και η Ρώμη ήδη έστειλε μήνυμα πως η Λαμπεντούζα αδυνατεί πλέον να υποδεχθεί και άλλους μετανάστες. Η ιταλική κυβέρνηση προχώρησε έτσι σε αυστηροποίηση των κανόνων, καθώς είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο σε μια μέρα έφτασαν στο νησί περισσότεροι από 8.500 άνθρωποι. Το Παρίσι δήλωσε ότι στέκεται στο πλευρό της Ιταλίας, ενώ και το Βερολίνο φαίνεται να πείθεται ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να παρακολουθεί την κατάσταση με σταυρωμένα χέρια.
Ζήτημα Ευρωπαϊκής Ένωσης
Το κρίσιμο ερώτημα συνεπώς είναι ποια πολιτική θ’ αποφασίσει ν’ ακολουθήσει η ΕΕ και ν’ αντιμετωπίσει το ζήτημα άμεσα, καθώς τα καραβάνια συνεχίζουν να καταφτάνουν και όλα όσα έχουν γίνει την τελευταία 10ετία με τα κύματα των μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική δεν έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά – με την έννοια ότι έχουν δώσει προσωρινές μόνο και όχι μόνιμες λύσεις. Ασφαλώς μόνιμη λύση δεν είναι να κλείσουν τα σύνορα, διότι τα μεταναστευτικά κύματα δεν θα σταματήσουν ποτέ. Όμως, το ζήτημα π.χ. της πολιτικής ασύλου από την ΕΕ είναι κάτι που έχει επισημανθεί αρκετές φορές και από την ελληνική πλευρά και θα πρέπει να υπάρξουν οριστικές αποφάσεις που -κυρίως- θα εφαρμοστούν με αποτελεσματικό τρόπο. Διαφορετικά, το μόνο που θα γίνει είναι για μια ακόμη φορά οι Βρυξέλλες και οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να εκφράζουν τη θλίψη και τη συμπαράστασή τους κάθε φορά που η Λαμπεντούζα ή τα νησιά του Αιγαίου γεμίζουν από μετανάστες ή δεκάδες ζωές χάνονται σε ένα ναυάγιο στα νερά της Μεσογείου…
