Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 29/05
Περιμέναμε να καταλαγιάσουν λίγο οι ιαχές ενθουσιασμού των απανταχού οπαδών της «μοναδικής υπερδύναμης», μετά τους «πανηγυρικούς» λόγους του νέου προέδρου, που… οικουμενικά χαρακτηρίστηκαν ως «νέο New Deal»! Οι συγκρίσεις άρεσαν τόσο πολύ, ώστε ακόμα και «σοβαροί» αρθρογράφοι δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν τη στοιχειώδη επαλήθευση τής τόσο… λαοφιλούς θεωρίας!
Με το ζόρι…
Αντίθετα, η απέραντη αισιοδοξία βασίστηκε σε δυο κυρίως επιχειρήματα: α) τη βελτίωση των τραγικών πανδημικών στοιχείων, β) το απλόχερο μοίρασμα και νέων… τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την «επανεκκίνηση» της βαριά λαβωμένης οικονομίας. Μάλιστα, η θεωρία πρόσθεσε στο κατασκεύασμά της και το «μεγάλο κράτος», έναν όρο που επί δεκαετίες και μέχρι σήμερα προκαλεί ρίγη φρίκης στους οπαδούς της «ελεύθερης οικονομίας».
Φυσικά, ο καλός πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών θα απαντούσε εύκολα: α) Η σχετική τιθάσευση των πρωτοφανών συνεπειών της πανδημίας, με τους 600.000 νεκρούς (ο αριθμός σοκάρει ακόμα και όσους δεν φημίζονται για… φιλοαμερικανισμό), δεν έγινε αυτόματα, στο σύντομο διάστημα από την εγκατάσταση του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Ήταν εξελικτικό αποτέλεσμα σειράς μέτρων, με κυριότερο τη στοιχειώδη ανάπτυξη του ανύπαρκτου δημόσιου συστήματος υγείας.
Τέλος, το εμβόλιο ήταν έτοιμο και οι εμβολιασμοί είχαν αρχίσει αρκετούς μήνες πριν. β) Για το ανεξέλεγκτο τύπωμα δολαρίων είχε επίσης φροντίσει ο Τραμπ, μόνο που τα εχθρικά προς αυτόν ΜΜΕ όλης της υφηλίου δεν διέκριναν τότε κοινά σημεία με τον… Ρούζβελτ! Όσο για τον… λογαριασμό του ιλιγγιώδους αμερικανικού χρέους, αρκεί να δει κανείς τι λέει ο Σόιμπλε.
Γερουσία και… Ουκρανία
Όπως επισημαίνει η Ι. Καρκ, πολιτική επιστήμων και πρώην σύμβουλος του Κλίντον, «ο Ρούζβελτ δημιούργησε νέες κυβερνητικές δομές και οργανισμούς, κάτι το οποίο αποκλείεται να γίνει σήμερα, αφού ο Ρούζβελτ είχε τεράστια πλειοψηφία στη Γερουσία, σε αντίθεση με τον Μπάιντεν. Επιπλέον, ο Ρούζβελτ διέθετε την απόλυτη άνεση χειραγώγησης του δολαρίου, ως εργαλείου ανάπτυξης, με άνεση στον υψηλό πληθωρισμό, κάτι που σήμερα είναι αδιανόητο, λόγω της διεθνοποίησης του δολαρίου».
Ένα άλλο σημείο μεγάλης διαφοράς ανάμεσα στην όντως ανατρεπτική επιλογή του Ρούζβελτ και στο σημερινό κακέκτυπό της είναι ότι τότε ο «απομονωτισμός» ήταν επίσημος, δεδομένος και δημοφιλής. Οι ΗΠΑ σήμερα έχουν στην πλάτη τους αυτό ακριβώς που ιστορικά διέλυε όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες: έναν τεράστιο και δυσκίνητο στρατό, που βρίσκεται εγκατεστημένος σε ολόκληρο τον πλανήτη, με δυσθεώρητο κόστος. Η δε κύρια αναθεωρητική δύναμη, η εύρωστη και νεανική Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, επεκτείνει ραγδαία την οικονομική της παγκόσμια επιρροή, χωρίς να ρίξει ούτε μια ντουφεκιά!
Ο εμφανιζόμενος ως «ταπεινός και προσγειωμένος» (ΒΗΜΑ, 2-5-21) Μπάιντεν εμφανίστηκε μεν με «ψευτοτσαμπουκά» έναντι της Κίνας, φρόντισε όμως πρώτιστα να εξοφλήσει τα… οικογενειακά του γραμμάτια προς το νεοφασιστικό ουκρανικό προτεκτοράτο, δοκιμάζοντας την αντοχή του Κρεμλίνου και σπρώχνοντάς το ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του Πεκίνου. Έχοντας πια την πανάκριβη, αργοκίνητη και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική πολεμική του μηχανή απλωμένη στις κινεζικές θάλασσες και στα ρωσικά σύνορα, δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα να πετύχει όσα ονειρεύονται μαζί του οι εμμονικοί θαυμαστές της «Αμερικής».
Ο βαθύς εφησυχαστικός αμερικανικός λήθαργος μετά την αυτοκτονία της ΕΣΣΔ έχει βάλει ισχυρά θεμέλια για τη σταθερή υποβάθμιση της «νικήτριας του ψυχρού πολέμου», τα οποία δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει ούτε ο ίδιος ο Ρούζβελτ, αν σηκωνόταν από τον τάφο του! Ούτε ο κόσμος, αλλά ούτε οι ΗΠΑ δεν έχουν σοβαρές ομοιότητες με όσα ίσχυαν το 1930. Όσοι εμμένουν στον αντίθετο ισχυρισμό, θα βιώσουν απλά μια ακόμη πανωλεθρία των προβλέψεών τους…
