«Είμαστε μάρτυρες όχι μόνο του τέλους του ψυχρού πολέμου, αλλά και του τέλους της ίδιας της Ιστορίας: δηλαδή του τέλους της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και της αρχής της παγκοσμιοποίησης της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, ως ύστατης μορφής διακυβέρνησης των ανθρώπων».
Φράνσις Φουκουγιάμα
Δεκέμβριος 1989
Η χαρακτηριστική ρήση του Αμερικανοϊάπωνα καθηγητή και συγγραφέα του περίφημου βιβλίου «Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος» περιλαμβάνει άλλον έναν όρο, που χαρακτήρισε τη μετασοβιετική εικοσαετία: «παγκοσμιοποίηση».
Τίποτε δεν εκφράζει καλύτερα την υπεροψία της Δύσης, μόλις «κατάφερε» να οδηγήσει σε αυτοκτονία το ανταγωνιστικό της σύστημα. Φαντάστηκαν ότι η… «ύστατη μορφή διακυβέρνησης των ανθρώπων» θα ήταν αυτό το αχρείο κερδοσκοπικό σύστημα, η… «φιλελεύθερη δημοκρατία», που σήμερα οδηγεί σε απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους, και σε κατάρρευση ολόκληρες οικονομίες!
Τελικά, οι φίλοι μας αποδείχτηκαν πολύ πιο ικανοί στην καταστροφή, απ’ ό,τι στη δημιουργία…
Εποχή περάσματος…
Ναι, η εποχή είναι μεταβατική, όπως ακριβώς το έλεγαν. Μόνο που η μετάβαση δεν γίνεται από τον κατώτερο σοσιαλισμό (γνωστό και ως υπαρκτό…) στο… νεοφιλελευθερισμό, αλλά -όπως και πριν- από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό!
Ο τελευταίος, ως ανώτερο σύστημα και ως ιστορική αναγκαιότητα, άρχισε και πάλι να βρίσκεται στον προσκήνιο. Παρά τις λυσσασμένες προσπάθειες των υπηρετών του συστήματος (δεξιών, «αριστερών» και… ενδιάμεσων), το παλιό σύστημα χάνει καθημερινά την ψεύτικη λάμψη του. Όσο κι αν προσπαθούν οι καλοπληρωμένοι γραφιάδες του απολογισμού, το σύστημα «δεν τραβάει».
Απ’ άκρη σ’ άκρη της υδρογείου, εκατομμύρια άνθρωποι όλων των χρωμάτων κι όλων των πολιτισμών και θρησκειών, αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας αλλαγής. Ο καπιταλισμός είχε τις ευκαιρίες του να ξαναπροσπαθήσει και τις «έκαψε» με τρόπο φρικτό. Είναι καιρός να αφήσει και πάλι τον τροχό της Ιστορίας να γυρίσει προς τα εμπρός.
Είναι ώρα να ξυπνήσουν οι απλοί άνθρωποι της δουλειάς. Να εγκαταλείψουν τους «Αριστερούς της ήττας», την Δεξιά της αποτυχίας και την Σοσιαλδημοκρατία της προδοσίας. Ο δρόμος της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι ένας και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για να ξανανοίξει. Όσα χρόνια κι αν χρειαστούν, δεν υπάρχει χώρος για ψευδαισθήσεις, παρά μόνο ανάγκη για δράση…
Χρήστος Φωτιάδης
