Είναι πολλά 64 χρόνια; Αρκούν για να σβήσουν την ιστορική μνήμη; Η πάροδός τους επιτρέπει σ’ αυτούς που ματοκύλισαν την Ευρώπη, ντυμένοι σήμερα μ’ άλλο μανδύα, να ταυτίσουν τους μάρτυρες με τους εγκληματίες;
Από τη μέρα που εκατοντάδες σημαίες της χιτλερικής Γερμανίας γονάτισαν στην Κόκκινη Πλατεία, πέρασαν 64 χρόνια. Λίγο πριν, οι χιτλερικοί στρατάρχες υπέγραψαν την ταπεινωτική τους ήττα, ενώπιον του Γκιόργκι Ζουκόφ. Τα τέρατα είχαν ηττηθεί. Ήταν η αρχή μιας ανεπανάληπτης περιόδου ειρήνης, μέχρι το 1990.
Επί 1.418 μερόνυχτα, οι άνδρες και οι γυναίκες της Σοβιετικής Ένωσης έδωσαν μια ανεπανάληπτη μάχη με το χιτλερικό θηρίο, σ’ ένα μέτωπο 6.200 χιλιομέτρων. Κάπου 27 εκατομμύρια οι νεκροί και 10 εκατομμύρια οι τραυματίες της. Κάπου 1.700 πόλεις, 70.000 χωριά, 30.000 εργοστάσια, 100.000 αγροτικές μονάδες, πολλές χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία, ολόκληρη η υποδομή του κατεχόμενου εδάφους της ΕΣΣΔ καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το κόστος πλησίασε τα 500 δισ. δολάρια, σε μια χώρα που μόλις είχε αρχίσει να βιώνει την ανάπτυξη.
Μπροστάρηδες σ’ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα ήταν οι κομμουνιστές. Τόσο στην ίδια την ΕΣΣΔ όσο και σ’ όλη ανεξαρτήτως την υπόλοιπη Ευρώπη. Αμέτρητες χιλιάδες εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν και διώχτηκαν.
Το φάντασμα του φασισμού ξανασήκωσε κεφάλι αμέσως μετά το 1990. Σύμμαχοί του όλοι αυτοί οι Πιλάτοι, που παριστάνουν από πάνω και τους… προοδευτικούς. Στις Βρυξέλες, στο Στρασβούργο, στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στη Χάγη, στο Λονδίνο, στην Πράγα, στην μαρτυρική Βαρσοβία, ακόμη και στην πόλη-ηρωίδα της ΕΣΣΔ, το ματωβαμμένο Κίεβο, τα μαύρα κοράκια του φασισμού σηκώνουν και πάλι κεφάλι.
«Αν έχει μείνει μέσα μας ψυχή», για να θυμηθούμε τον Άμλετ, είναι χρέος όλων μας ν’ αντιδράσουμε. Τώρα! Πριν γίνει και πάλι επίκαιρος ο Μπρέχτ. Ο αντικομμουνισμός ήταν ανέκαθεν το προεόρτιο των μεγάλων δεινών…
Χρήστος Φωτιάδης
