Μετά την «έμπρακτη μεταμέλεια» του πρώην μακρονησιώτη Αντ. Καρκαγιάννη, την εκδίωξη του Γ. Δελαστίκ και την «προώθηση» φιλοαμερικανών και αντικομμουνιστών, η «Καθημερινή» επιστρέφει ταχέως στην ιστορική της καταγωγή, τον χώρο της «μαχητικής Δεξιάς». Στο «κλαμπ» των μεγάλων αστέρων της έχει προστεθεί εσχάτως άλλος ένας, ο κ. Στ. Κασιμάτης με τ’ όνομα.
Στην γενικότερη προσπάθεια χυδαίου ευτελισμού της ιστορίας της Αριστεράς στην Ελλάδα, ο κ. Κασιμάτης «συνεισφέρει» την δική του ύβρι (μέσω του «ιατρού» κ. Βάου…) κατά των γυναικών της Αντίστασης. Εκείνων, δηλαδή, που επέλεξαν να πολεμήσουν τον κατακτητή αντί να τον υποστούν. Εκείνων που τράβηξαν απίθανα μαρτύρια και διώξεις για την απόφασή τους αυτή. Εκείνων που δεν σύρθηκαν στα κρεβάτια των Γερμανών, των Ιταλών και την εγκαθετών τους, για να εξασφαλίσουν μια «καλύτερη ζωή»!
Η προσπάθεια του κ. Κασιμάτη θα πέσει, όπως και του υπολοίπου αντικομμουνιστικού εσμού, στο κενό. Οι διάφοροι Πάγκαλοι και Καρατζαφέρηδες μεσουρανούν μόνο για λίγο και μετά παίρνουν τη θέση που τους αξίζει…
Σεξ και Αριστερά
(από την στήλη του Στ. Κασιμάτη)
Στη συζήτηση σχετικά με την Αριστερά στη δεκαετία του 1940 και τη συμβολή της στη σεξουαλική απελευθέρωση, ο ιατρός κ. Β. Βάος από το Π. Φάληρο προσθέτει τα εξής:
«Καλή η λήθη, καλές και οι προθέσεις του αναγνώστου σας κ. Δ. Κυριαζή να εξιδανικεύσει τον ΕΛΑΣ. Οι λίγοι όμως, όσοι βρίσκονται ακόμη στη ζωή από το στρατόπεδο του Εθνικού Στρατού, θυμούνται στο Μπέλες και το Βίτσι τις “συναγωνίστριες> με τα χωνιά (τότε δεν υπήρχαν ηλεκτρικές ντουντούκες), που καλούσαν τους στρατιώτες στις τάξεις του ΔΣΕ, κραυγάζοντας: “Ελάτε ρε, να χορτάσετε σεξ>. Σημειωτέον ότι ο όρος “σεξ> ήταν τότε ανύπαρκτος. Αν τον αντικαταστήσετε με ό,τι χυδαιότερο μπορείτε να σκεφθείτε, έχετε την αυθεντική μορφή της πρόσκλησης».
Είναι πράγματι ακριβής η μαρτυρία του κ. Βάου. Τον τελευταίο χρόνο του Εμφυλίου, όταν είχε γίνει πλέον αντιληπτό ότι για την πλευρά των ανταρτών ο πόλεμος ήταν χαμένος, επικράτησε στις τάξεις του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «χαλάρωση των ηθών». Το αναφέρουν οι μαρτυρίες των επιζώντων, πρόκειται όμως και για μια ανθρώπινη, απολύτως κατανοητή αντίδραση ενώπιον της απελπισίας του επικείμενου τέλους. Όταν προαισθάνεσαι ότι το ποτήρι της ζωής τελειώνει, απολαμβάνεις και το κατακάθι…
Χρήστος Φωτιάδης
