Γιατί αποτελεί ουτοπία η “Ελπίδα” στην Ελλάδα; Μα, επειδή συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ζουν στον δικό τους κόσμο, σε μια εικονική πραγματικότητα, ανάλογα με τα στερεότυπα που ακολουθούν τα κόμματά τους.
Για παράδειγμα, σ’ έναν κόσμο μεταβατικό, που προς το παρόν λειτουργεί με γνώμωνα την αποθέωση της κατανάλωσης και του κέρδους, κάποιοι νομίζουν ότι στην Ελλάδα μπορούν να επιβιώσουν οι μέθοδοι κοινωνικής προστασίας των εργαζομένων, όπως στην παλιά καλή εποχή.
Και αν ακόμη ανεχτούμε αυτή τη λογική από το ΚΚΕ, κυρίως λόγω ιστορικών καταβολών, τότε πώς να την εξηγήσουμε για το ΠΑΣΟΚ και -κυρίως- για το ΣΥΝ; Η “ανανεωτική αριστερά” είδε κι έπαθε να ξεφορτωθεί τον απεχθή “υπαρκτό” και τώρα θυμήθηκε ξαφνικά τα “δικαιώματα των εργαζομένων”; Σ’ ένα κλίμα αποδόμησης κάθε ίχνους εργασιακού κεκτημένου (ακόμα και του οκτάωρου!), οι φίλοι μας επικέντρωσαν τον “αγώνα” τους στο… “ξεπούλημα του λιμανιού στους Κινέζους”!
Διεθνές ρεζιλίκι!
Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν καλά το θέμα. Δεν είχαμε αμφιβολία ότι η πολλά υποσχόμενη συμφωνία θα κινδύνευε, αμέσως μετά τις εκλογές. Είχαμε προειδοποιήσει ακόμη και τους Κινέζους φίλους μας, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Με μεγάλη θλίψη, είναι αλήθεια, προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε το νεοελληνικό παράδοξο: η νέα οικονομική (και όχι μόνο…) υπερδύναμη χτυπά την πόρτα μας με στόχο τη στρατηγική συνεργασία σε όλα τα πεδία, κι εμείς της γυρνάμε την πλάτη!
Ναι, έτσι και χειρότερα! Απ’ όπου κι αν πιάσεις την “επιχειρηματολογία” αυτών που αντιτίθενται στην συμφωνία, μπάζει. “Αποικιοκρατική” την αποκαλούν, λες και υπάρχει ουσιαστική ιδεολογική, πολιτική και ταξική διαφορά, αν το λιμάνι είναι στα χέρια μιας σοβαρής κρατικής εταιρείας της Κίνας (που εκ προοιμίου εξασφαλίζει και τη ραγδαία αύξηση της κίνησης και του τζίρου στα επί δεκαετίες ημιθανή λιμάνια μας!) ή αν παραμείνει “λαϊκή ιδιοκτησία”, όπως ζητούν οι όψιμοι προστάτες αυτού του όρου.
