Τον φθόνο των ειλικρινών Ελλήνων παρατηρητών προκαλεί η πορεία της Τουρκίας, σε σύγκριση με το ελληνικό, πολιτικό και οικονομικό ναυάγιο!
Μια χώρα με πάγια οικονομικά προβλήματα και σωρεία άλλων (δημοσιονομικό, εθνοτικό, θρησκεία κλπ.), κατάφερε τα τελευταία 5-6 χρόνια να αναδειχτεί σε μείζονα τοπική υπερδύναμη και βασικό παράγοντα αναφοράς στον χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής! Φυσικά και παραμένουν αρκετά διαρθρωτικά προβλήματα, όπως η υψηλή ανεργία και το χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα (κυρίως λόγω της υψηλής γεννητικότητας), όμως η ηγεσία Ερντογάν δείχνει ότι διαθέτει εμπνευσμένη και αποτελεσματική στρατηγική για το παρόν και το μέλλον της χώρας των σχεδόν 80 εκατομμυρίων ψυχών, με μέσο όρο ηλικίας τα 27,7 έτη (σε σύγκριση με την «γερασμένη» Ελλάδα των 41,8 ετών!).
Πράγματι, την ώρα που οι περίφημοι «οίκοι αξιολόγησης» μιλούν για «αργό θάνατο» της ελληνικής οικονομίας, αναβαθμίζουν την Τουρκία και μιλούν με βεβαιότητα για «βιώσιμη ανάπτυξη». Η «επίθεση φιλίας» στις γειτονικές χώρες έφερε ραγδαία ανάπτυξη των διμερών σχέσεων με τη Ρωσία, τη Συρία, το Ιράν (χώρες με τις οποίες έχουμε ασχοληθεί επισταμένα, όχι τυχαία…) και το… Ιράκ. Τούρκοι κατασκευαστές έχουν υπογράψει συμφωνίες ύψους 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ιράκ τα τελευταία χρόνια!
Πολιτική υπερδύναμης
Δεν είναι, βέβαια, μόνο η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, που μας κάνει να ζηλεύουμε. Ο Ερντογάν και το αξιόλογο επιτελείο του, με επικεφαλής τον «εγκέφαλο» Αχμέτ Νταβούτογλου, έχουν κυριολεκτικά οργώσει τον πλανήτη, με αποτελέσματα που είναι δύσκολο να περιγραφούν σ’ αυτό το στενό πλαίσιο ενός άρθρου. Η Τουρκία καταφέρνει να ξεπεραστεί ακόμη και η παραδοσιακή εχθρότητα και καχυποψία στις σχέσεις της με τους Άραβες, που έχουν ηλικία αρκετών… αιώνων!
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας με τις Η.Π.Α. Από τη μία, η συνεχής υποτέλεια και πλήρης σύμπλευση με τους κάθε λογής τυχοδιωκτισμoύς της Ουάσιγκτον. Από την άλλη, μία υπεύθυνη εθνική πολιτική, που εκλαμβάνει ως πρώτιστο παράγοντα το εθνικό συμφέρον. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής υπήρξε η άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει το άνοιγμα δευτέρου μετώπου στο βόρειο Ιράκ. Οι Αμερικανοί, αφού προσπάθησαν να «τιμωρήσουν» τους Τούρκους (τους έκαναν… τα μούτρα κρέας!),
αναγκάστηκαν να… πιούν ξύδι και να αναγορεύσουν την Άγκυρα σε σύμμαχο-κλειδί. Μια από τις πρώτες επισκέψεις του Ομπάμα ήταν αυτή στην τουρκική πρωτεύουσα (πάντως… πέταξε πάνω απ’ την Αθήνα!), ενώ ο Ερντογάν ήταν ένας από τους πρώτους ξένους επισκέπτες του «μαύρου καλού προέδρου»…
Μονόδρομος η διμερής συνεργασία
Δεν είμαστε οι πρώτοι που επιμένουμε ότι η λογική του «μαρμαρωμένου βασιλιά» ανήκει στον κ. Καρατζαφέρη και τους ομοίους του. Υπάρχουν, ευτυχώς, αρκετές προσωπικότητες από τους χώρους της οικονομίας και του πολιτισμού, που πιστεύουν στην αναγκαιότητα της ελληνοτουρκικής συνεργασίας. Στο επόμενο διάστημα, ανάλογα και με τα αποτελέσματα της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα, το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε βάθος. Πάντα με γνώμονα τη σωτηρία της Ελλάδας από την καταστροφική πορεία στην οποία οδήγησε η πλήρης απουσία οράματος και η «ανάθεση» των συμφερόντων μας σε ξένα, ανθελληνικά συμφέροντα…
Χρήστος Φωτιάδης
