Η επίθεση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου εναντίον ολόκληρων οικονομιών είχε ως πρώτα εμφανή θύματα τους εργαζόμενους, το λεγόμενο κοινωνικό κράτος και όλα τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κερδηθεί με σκληρούς αγώνες δεκαετιών.
Το επόμενο θύμα είναι τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα, που σχετικά πρόσφατα διαδόθηκαν σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Στις δύο τελευταίες βασίλευαν πολύχρονες σκληρές φασιστικές δικτατορίες, ενώ στην Ελλάδα το κράτος του Καραμανλισμού, των «νικητών του εμφυλίου» και της χούντας.
Η ισπανική μετάβαση στην «δημοκρατία» ξεκίνησε με την ίδια «βασιλική οικογένεια» και με τον περίφημο «νόμο της αμνηστίας» του 1977, ο οποίος παραχωρούσε αιώνια ασυλία στους δολοφόνους του Φράνκο.
Η κυβέρνηση Θαπατέρο ήταν η πρώτη που επιχείρησε να ανοίξει τους δύσοσμους φακέλους των δολοφονιών, των «εξαφανίσεων», των διωγμών και των αποκλεισμών εκατομμυρίων πολιτών. Με σειρά νόμων, «κατάφερε» τουλάχιστον να γκρεμίσει τα αγάλματα του δικτάτορα και να αναγνωρίσει τις αδικίες σε βάρος των θυμάτων του.
Παράλληλα, ο γνωστός δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν ξεκίνησε έρευνα για τις ευθύνες του Φράνκο και άλλων 44 στελεχών του, που βαρύνονται με κατηγορίες όπως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτεύματος, δολοφονίες, παράνομες συλλήψεις και «εξαφανίσεις» τουλάχιστον 100.000 δημοκρατικών πολιτών.
«Κατηγορούμενος»!
Όμως τα οικονομικά προβλήματα της Ισπανίας και τα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Θαπατέρο δεν έφεραν μόνο καθίζηση της αποδοχής της, αλλά άνοιξαν και πάλι την όρεξη της δεξιάς και ακροδεξιάς. Πέρα απ’ τις δηλώσεις του απερίγραπτου Αθνάρ (ο νάνος πρωθυπουργός, που υπέγραψε με τον Μπους, τον Μπλερ και τον… Μπαρόζο το σύμφωνο επίθεσης κατά του Ιράκ στις Αζόρες!), η φασιστική οργάνωση Φάλαγγα (ναι, εξακολουθεί να υπάρχει!) προσέφυγε στα δικαστήρια κατά του Γκαρθόν και πέτυχε να απαλλαγεί απ’ τα καθήκοντά του και να παραπεμφθεί σε δίκη! Αν ο «ενοχλητικός» δικαστής δεν πείσει τους συναδέλφους του, μπορεί να βρεθεί εκτός δικαστικού σώματος για 10 ή και 20 χρόνια, δηλαδή… ισόβια!
Αυτή, λοιπόν, είναι η σημερινή Ευρώπη, για την οποία σας μιλάμε επί μια δεκαετία. Μια βαθειά αντιδραστική και ακαθόριστη οντότητα, με βαθειά διαρθρωτικά οικονομικά προβλήματα, μια Ευρώπη που διώκει την Αριστερά και αναβαθμίζει την Δεξιά. Σ’ ένα τέτοιο μόρφωμα, δεν έχει καμιά θέση η Ελλάδα. Όσο κι αν αυτό «ξεβολεύει» ορισμένους και ανατρέπει δόγματα τριών και πλέον δεκαετιών, πρέπει να γίνει συνείδηση όλων των δημοκρατικών πολιτών, πριν βρεθούμε όλοι προ νέων δυσάρεστων εκπλήξεων. Το μέλλον της Ελλάδας πρέπει και μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό…
Χρήστος Φωτιάδης
