Η επιστολή – απάντηση που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στο «αριστερό» περιοδικό «Πολίτες», στο οποίο -δυστυχώς- σύμβουλος έκδοσης είναι ο Μανώλης Γλέζος. Αν και, όπως είπε ο Φιντέλ Κάστρο, «η απογοήτευση είναι για τους ερωτευμένους», η ταυτόχρονη σχεδόν δημοσίευση δύο απογοητευτικών κειμένων περί Κίνας στην ΚΟΜΕΠ του ΚΚΕ και στους «Πολίτες» της… «ανανεωτικής Αριστεράς», δεν μπορεί παρά να διαλύσει και τις τελευταίες ελπίδες για επαναφορά της ελληνικής αριστεράς (με μικρό άλφα…) στο προσκήνιο. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, όσο παραγνωρίζεται ο θετικός ρόλος ενός τόσο σημαντικού διεθνούς παράγοντα, όπως η Λ.Δ. Κίνας.
Αντικινεζική υστερία
Το απερίγραπτο άρθρο του συνεργάτη σας, «καθηγητή» Κ. Λάμπου, με τον παγκοσμίως πρωτοπόρο (σε αθλιότητα!) τίτλο «Κιναζισμός» ξεπερνά κάθε όριο θεμιτής κριτικής προς την Κίνα, και μάλιστα με πρόσχημα… ιδεολογικές διαφορές και… την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού.
Η χαρακτηριστική (μεγα)παράγραφός του «λόγω της μεγάλης αντίφασης μεταξύ του αγριοκαπιταλιστικού της Είναι και του ψευδοκομμουνιστικού της Φαίνεσθαι, εξελίσσεται στη μήτρα της παγκόσμιας νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας» κλπ. (η Κίνα όλ’ αυτά!), είναι ενδεικτική της μανίας του κατά της σημερινής Κίνας, δίχως να δικαιολογεί τους αχαρακτήριστους χαρακτηρισμούς του, με το παραμικρό επιχείρημα.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την Κίνα. Μια χώρα που υποδουλώθηκε στη Δύση επί αιώνες και κρατήθηκε απ’ αυτήν στο σκοτάδι της Ιστορίας, όπως και ο υπόλοιπος μη-δυτικός κόσμος. Μια απ’ τις μεγαλύτερες (σε διάρκεια, όγκο και παγκόσμια σημασία) επαναστάσεις της ανθρωπότητας, άρχισε να βγάζει την Κίνα απ’ την χειμερία νάρκη της υπανάπτυξης, της φτώχειας, της φεουδαρχίας και του κοινωνικού Μεσαίωνα. Όποια επιμέρους κριτική κι αν ασκήσει κανείς στις αποφάσεις και επιλογές του Μάο, εκείνος ήταν που έστησε ξανά την Κίνα στα πόδια της, την έκανε για πρώτη φορά τόσο ενιαία και ανεξάρτητη, έβαλε τις βάσεις για την οικονομική της ανάπτυξη, έδωσε για πρώτη φορά το φως της μάθησης στο λαό, χάρισε στην επί αιώνες υποτελή γυναίκα έναν πολύ πιο ισότιμο ρόλο.
Αλλά και ο διάδοχός του, ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ με το ιδιόμορφο μείγμα πολιτικής και οικονομίας, που τότε όλους μάς είχε τρομάξει, αποδείχθηκε ήδη ότι οδήγησε την Κίνα στην πλατειά λεωφόρο της εντατικής και ποιοτικής ανάπτυξης. Καθένας κρίνεται απ’ το αποτέλεσμα. Η σημερινή Κίνα, δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, πρώτη εξαγωγική και αναμφισβήτητα κυρίαρχη υπερδύναμη για ακαθόριστο μελλοντικό διάστημα, αποτελεί επίτευγμα των επιλογών του Ντενγκ. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, το ΑΕΠ έχει δεκαπλασιαστεί από το 1978, το εξωτερικό εμπόριο αυξάνεται ακόμη ταχύτερα, όπως και η παραγωγικότητα, ενώ (το πιο σημαντικό απ’ όλα) ο δείκτης φτώχειας έπεσε από το φοβερό 53% (1978) σε μόλις 2,5%!
Όσοι κριτικάρουν “εξ αριστερών” -και αφ’ υψηλού μάλιστα- τη σημερινή Κίνα, θα πρέπει επίσης να μας εξηγήσουν αν πράγματι παρακολουθούν τη στάση της στις διεθνείς εξελίξεις. Πολύ ενδεικτικά θα αναφέρω: την οικονομική και πολιτική της στήριξη στην Κούβα, στην πιο δύσκολη στιγμή της μετεπαναστατικής της ιστορίας, την προστασία της Σερβίας από πολύ τραγικότερες συνέπειες και την σημερινή πολύτιμη οικονομική βοήθεια προς την χώρα-σύμβολο (μέχρι και τις γέφυρες που κατέστρεψαν τα κτήνη του ΝΑΤΟ ξαναστήνουν σήμερα οι Κινέζοι, ενώ ακόμα και ο γνωστός Τάντιτς χαρακτηρίζει την Κίνα «πυλώνα της σερβικής ανάπτυξης»!!!), την οικονομική βοήθεια και συνεργασία με την Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, την Αγκόλα κλπ., τον θετικό της ρόλο σε ΟΗΕ και Επιτροπή Πυρηνικής Ενέργειας, για την αποτροπή λήψης σκληρότερων μέτρων κατά του λαού του Ιράν, επειδή διεκδικεί το δικαίωμα χρήσης της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς και πολλά ακόμα.
