Οι… «κριτές»
Και ποιοι, παρακαλώ, είναι αυτοί που «κρίνουν», καθημερινά και με πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς, όπως εκείνοι του κ. «καθηγητή»;
Και -για να μην ξεχαστούμε- ποια είναι η αντικειμενική βάση για την άθλια γλωσσική κατασκευή («κιναζισμός»!), που υπονοεί ευθεία σχέση μεταξύ Κίνας και ναζισμού; Καλύτερα θα ήταν να μας απαντήσει ο λαλίστατος κ. «καθηγητής», αλλά ας τον… προστατεύσουμε, θυμίζοντάς του απλώς ότι η Κίνα υπήρξε το δεύτερο μεγαλύτερο θύμα της φασιστικής λαίλαπας μετά την ΕΣΣΔ, με μια ασύλληπτη συνεισφορά αίματος από την κτηνώδη ιαπωνική κατοχή!
Ποιοι, λοιπόν, «κρίνουν»; Η μια πλευρά είναι αυτή του σημερινού «τσαγκαράδικου» ΚΚΕ και της αναχρονιστικής ηγεσίας του. Η πρόσφατη ιστορία τους (εννοώ κυρίως την περίοδο 1987-1991 και μέχρι σήμερα) είναι γνωστή. Απ’ τον δεξιό οπορτουνισμό εκείνης της εποχής πέρασαν εύκολα έκτοτε στον απόλυτο σεχταρισμό…
Αλλά και του λόγου σας, οι δήθεν «ανανεωτές», και τάχα «διαλλακτικοί» και στα χαρτιά πιο «ανθρωπιστές» και… «δημοκράτες», ποιοι είστε, τέλος πάντων, κι από πού αντλείτε όλο αυτό το θράσος, να κρίνετε εύκολα, τόσο μεγάλα (και παντελώς άγνωστα σε σας!) μεγέθη;
Η απάντηση δεν είναι, δα, δύσκολη: μια ζωή ομαδούλες και γκρουπούσκουλα, με εύκολη την κριτική σε ό,τι δεν ταυτίζεται μαζί σας. Από διάλυση σε διάλυση κι από «σύνθεση» σε «σύνθεση». Όλο νέους τίτλους και μεγάλα σχέδια! Τουλάχιστον οι άλλοι κράτησαν τα τρία γράμματα της ιστορίας τους και την κεντρική θέση του μαγαζιού τους. Εσείς, ποιοι είστε; Ποιο είναι το «Είναι» σας, αλήθεια; Γιατί το «Φαίνεσθαι» το γνωρίσαμε καλά, όλη αυτή την υπέροχη μεταπολιτευτική περίοδο. Μονοπωλήσατε την «ενημέρωση», την «πνευματική ζωή», τα πανεπιστήμια (της πλάκας!) τις δημόσιες υπηρεσίες. Μόνιμη επωδός σας η … «Ευρώπη των λαών»! Βλέπουμε σήμερα πόσο δίκιο είχατε!
Όσο για την Κίνα και τις ανιστόρητες και ιδεολογικά φαιδρές επιθέσεις εναντίον της, ένα μόνο το ελαφρυντικό σας: ούτε να διανοηθείτε μπορείτε, το μέγεθος, το βάθος και τη σημασία των σημερινών ζυμώσεων στην ηγεσία, το κόμμα, τη διανόηση και -κυρίως- το λαό της μεγάλης και ιστορικής χώρας. Απ’ αυτές θα κριθεί το μέλλον ολόκληρου του κόσμου, αλλά εσείς παραμένετε ερμητικά κλεισμένοι στον δικό σας μικρόκοσμο…
Χρήστος Α. Φωτιάδης
Δεν έχω καμιά πρόθεση να αντιδικήσω με τον Χρήστο Φωτιάδη και δεν συνηθίζω τους χαρακτηρισμούς των συνομιλητών μου. Αντίθετα, τον ευχαριστώ για την τιμή να μου απευθύνει, έστω και με αυτόν τον τρόπο, καλοπροαίρετα πιστεύω, το λόγο.
Σέβομαι τις απόψεις του Χρήστου Α. Φωτιάδη και συμμερίζομαι απόλυτα όσα αφορούν στην ιστορία του μεγάλου λαού της Κίνας. Δεν αντιλαμβάνομαι, όμως, ποια σχέση έχουν οι αγώνες του κινέζικου λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον καπιταλισμό και κύρια οι πρόσφατοι αγώνες του για το σοσιαλισμό, με τη σημερινή Κίνα του άγριου καπιταλισμού. Και απορώ πώς ο Χρήστος Φωτιάδης βλέπει την παγκόσμια συνηγεμονία της σημερινής Κίνας με τις Η.Π.Α. ως συνέχεια της Μεγάλης Πορείας του κινέζικου λαού, ή ως έκφραση των οραμάτων των καταδυναστευόμενων λαών του πλανήτη, που κάποτε πίστεψαν στον «κινέζικο δρόμο», αλλά σήμερα αισθάνονται προδομένοι.
Από όσα συμβαίνουν σήμερα στην Κίνα, έχω την εντύπωση πως ο κινέζικος λαός θα αισθάνεται πολύ περισσότερο προδομένος που αγωνίστηκε για το σοσιαλισμό και η ηγεσία του τον οδήγησε στον μανιακό καπιταλισμό, όπως έκαναν άλλωστε όλες οι ψευδοσοσιαλιστικές ηγεσίες του κρατικοκαπιταλισμού. Τελικά φαίνεται πως ο Χρήστος Φωτιάδης υπερασπίζεται τον κρατικοκαπιταλισμό και όχι την Κίνα και το λαό της, ενώ το ζητούμενο σήμερα είναι ο πραγματικός λαϊκός σοσιαλισμός, που, για εμένα και ελπίζω και για τα δισεκατομμύρια των θυμάτων του καπιταλισμού, για να είναι σοσιαλισμός, πρέπει να είναι οικουμενικός Αμεσοδημοκρατικός Ουμανισμός, η αναγκαιότητα του οποίου είναι προφανής, αλλά η εφικτότητά του προϋποθέτει έναν ήπιο πολυεπίπεδο διάλογο πάνω στη σημερινή συγκεκριμένη πραγματικότητα, με στόχο έναν καλύτερο κόσμο για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.
❖ ❖ ❖
«Οικουμενικός Αμεσοδημοκρατικός Ουμανισμός»!
Η απάντηση του κυρίου «καθηγητή» είναι μια πραγματική απόλαυση. Κατ’ αρχήν, κάνει «γαργάρα» τον απαράδεκτο τίτλο του, αλλά επιμένει να μιλά (πάντα με ταμπέλες) εξ ονόματος του… λαού της Κίνας, που… «αισθάνεται προδομένος» (ενώ 65% δηλώνουν «αισιόδοξοι για το μέλλον», μακράν μπροστά από κάθε άλλο λαό εν μέσω κρίσης!), εφευρίσκει δε την «συνηγεμονία με τις Η.Π.Α.», λες και η Κίνα θα χρειαστεί… βοηθό για να κουμαντάρει τις τύχες του κόσμου σε λίγα χρόνια! Όσο για το τι σημαίνει «κρατικός καπιταλισμός» και ποιος άλλος (πλην εμού…) τον «υπερασπίζεται», περιμένετε στο ακουστικό σας… Αλλά το πιο υπέροχο τμήμα είναι το τελευταίο, όπου ο Κ. Λάμπος αναλύει το όραμα του «πραγματικού λαϊκού σοσιαλισμού»! Μετά αναρωτιέστε γιατί θριαμβεύουν οι αστοί…
Χ.Α.Φ.
