Η περίφημη κινεζική σχολή στρατηγικής σκέψης, ήδη πριν κάποιες χιλιετίες, είχε εντοπίσει πόσο μεγάλη σημασία έχει να αφήνεις τις εσωτερικές αντιφάσεις και αδυναμίες του εχθρού σου να εξελίσσονται και να τον αδυνατίζουν, πριν ξεκινήσεις την επίθεση εναντίον του.
Αυτό προσπαθούσα με ιώβεια υπομονή να εξηγήσω στον (γνωστό σας ήδη…) παλιό μου φίλο τον Παναγιώτη (της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής Αριστεράς», που πλέον έγινε σύμφωνα με τους «εταίρους» μας – «άκρα Αριστερά»!!!), πλην όμως -όπως φαίνεται- επί ματαίω!
«Δώσε μου ένα παράδειγμα», με προκαλούσε με τα συνήθη… πύρινα ηλεκτρονικά μηνύματά του. «Αντ’ αυτού», απάντησα, «θα σου αφιερώσω ένα ολόκληρο αρθράκι, με αρκετά παραδείγματα»…
Ο 20ός αιώνας θα μείνει στην Ιστορία (μεταξύ άλλων) ως η εποχή της τιτάνιας πάλης μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Η έκβασή της, λίγο πριν το τέλος του αιώνα, είναι γνωστή: ο καπιταλισμός «θριάμβευσε» και ο σοσιαλισμός παραπέμφθηκε στα… αζήτητα της Ιστορίας, μ’ ένα σωρό κατηγορίες να βαραίνουν τις πλάτες του, από εχθρούς και «φίλους»…
Μέσα σε 20 μόλις χρόνια, εκείνοι που βιάστηκαν να εξαγγείλουν το… «τέλος της Ιστορίας» και να ανακηρύξουν τον καπιταλισμό ως το… «αιώνιο σύστημα» (με ηγέτη του την… «μοναδική υπερδύναμη»!!!), αντιλήφθηκαν ότι κάτι είχε πάει στραβά: το «αιώνιο» σύστημα έβγαζε μαύρους καπνούς απ’ όλες τις πάντες και εκατομμύρια άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν απ’ τις παρενέργειες!
Η υπερδύναμη της… υπομονής!
Κι όχι μόνον αυτό. Την ώρα που η «μοναδική υπερδύναμη» ήταν απασχολημένη με την ισοπέδωση… «άτακτων» χωρών και την εξαφάνιση «ενοχλητικών» ηγετών, η πιο αρχαία χώρα του πλανήτη έκανε και πάλι χρήση της παλιάς της στρατηγικής.
Όταν οι άλλοι έπαιζαν «καουμπόιδες και ινδιάνους» σε μακρινά απ’ τον τόπο τους σημεία του ορίζοντα, τα κινεζικά μυρμήγκια έχτιζαν μια ολοκαίνουργια χώρα!
Καθώς οι ΗΠΑ οικοδομούσαν ένα χρέος του (επίσημου…) ύψους των 15 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας συγκέντρωνε ένα «κομπόδεμα» τριών τρισ. δολαρίων σε ξένο συνάλλαγμα, αμερικανικά ομόλογα και άλλες κινητές και ακίνητες αξίες!
Το πολιτικό και οικονομικό αυτό θαύμα, που είχε ως αποτέλεσμα την ταχύτερη στην Ιστορία ανάπτυξη, εκτίναξη του ΑΕΠ και εκτόξευση του βιοτικού επιπέδου μιας χώρας και ενός λαού (με προηγούμενο ρεκόρ εκείνο της δεκαετίας 1929-1939 στην ΕΣΣΔ!), έγινε και πάλι υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση ενός ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος και με κεντρικό άξονα και μοχλό τον κεντρικό σχεδιασμό και την κρατική ιδιοκτησία! Τυχαίο; Δε νομίζω!!!
Καλύτερος ο μαθητής…
Η διαφορά είναι ότι το κινεζικό ΚΚ επέλεξε μιαν άλλη τακτική: χρησιμοποίησε δοκιμαστικά τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής (δηλαδή τα όπλα του εχθρού!), ώστε να καλύψει την τεράστια διαφορά που χώριζε το παραγωγικό δυναμικό της Κίνας, απ’ αυτό όλων των προηγμένων δυτικών χωρών. Μέσα σε λιγότερο από τρεις δεκαετίες, η Κίνα φιγουράρει στη δεύτερη θέση του παγκόσμιου ΑΕΠ (περιμένοντας… χαλαρά να προσπεράσει τις βαριά άρρωστες ΗΠΑ!), την πρώτη των εξαγωγών, αλλά κατέχει και μια ατελείωτη σειρά άλλων «χρυσών μεταλλίων»!
Ο Κινέζος «μαθητής» αποδεικνύεται πολύ ικανότερος απ’ τους δυτικούς «δασκάλους». Η πλήρης έκταση αυτής της στρατηγικής, με πολλές γοητευτικές λεπτομέρειες που ακόμα παραμένουν… αόρατες, θα γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στον επόμενο τόμο της Ιστορίας, που σχολαστικά επεξεργάζονται οι… βοηθοί της, στα ειδικά… εργαστήρια της!
Τα υπόλοιπα «παραδείγματα»
Μη νομίζετε ότι ο φίλος μου ο Παναγιώτης ο… «ανανεωτής» θα αποδεχτεί αυτό το ισχυρό παράδειγμα ως ένδειξη… ήττας. Απαιτητικός όπως πάντα, θα θελήσει την πλήρη απόδειξη του κανόνα.
Διόλου δύσκολο. Στη σκληρή μάχη μεταξύ των δύο κόσμων που αναφέραμε, αυτοί που οραματίζονταν έναν σοσιαλιστικό κόσμο –με ψωμί, δουλειά και ανθρώπινες συνθήκες ζωής για όλους– βρέθηκαν αντιμέτωποι με σκληρές διώξεις.
Εκτός από τις εκτελέσεις, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τον περιορισμό στοιχειωδών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους, οι αγωνιστές της αλλαγής έπρεπε σε καθημερινή βάση να αντιμετωπίσουν «τους νόμους και τα ψηφίσματα» του καπιταλιστικού κράτους, που είχε ως κύριο μέλημα την εξόντωση ή περιθωριοποίησή τους.
Τότε αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν την τακτική τους στο «γήπεδο» του πολιτικού τους εχθρού, χρησιμοποιώντας κάθε «παραθυράκι» του νομικού πλαισίου του. Όταν ο νόμος απαγόρευε κάποιο πολιτικό κόμμα, αυτοί ίδρυαν… αθλητικά σωματεία ή «καταλάμβαναν» την πλειοψηφία των… σχολικών και εξωραϊστικών συλλόγων, των καλλιτεχνικών οργανισμών κλπ!
Μέσα στο ίδιο το εχθρικό έδαφος, έκαναν πλήρη χρήση του διαθέσιμου νομικού πλαισίου, ώστε να προωθήσουν τους σκοπούς τους! Κάτι αντίστοιχο –από την εντελώς αντίθετη πολιτική πλευρά- γίνεται σήμερα και με όσους ονειρεύονται την επάνοδο του φασισμού! Με όπλο τους «δημοκρατικούς» νόμους, οι μαύροι λύκοι φορούν τον «νόμιμο» μανδύα του λευκού προβάτου, κινούμενοι «νομότυπα» σε δημοτικά συμβούλια και τη Βουλή!
Ας ελπίσουμε ότι ο δύσπιστος Παναγιώτης θα πεισθεί από τη δύναμη των παραδειγμάτων…
Χρήστος Φωτιάδης
