Καταφέραμε να καταστήσουμε το βιβλίο της κ. Ρεπούση μείζον εθνικό θέμα! Η απόσυρσή του χαρακτηρίστηκε από τον κ. Καρατζαφέρη ως… εθνικός θρίαμβος, ενώ ευχαριστημένοι εμφανίστηκαν και όσοι το θεώρησαν «κοσμοπολίτικο». Κι όμως, αυτή η φαιδρότητα δεν αποτελεί αποκλειστικό μας προνόμιο. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε άλλα δύο κρούσματα.
Το πρώτο, που είχε και την ίδια κατάληξη (!), ήταν η «Νέα κριτική Ιστορία», του Βραζιλιάνου ακαδημαϊκού Μάριο Σμιτ. Το βιβλίο διανεμόταν στα σχολεία της Βραζιλίας από το 2002. Ο Σμιτ τόλμησε να αναφέρει τον Μάο ως «μεγάλο κυβερνήτη και στρατιωτικό διοικητή», ενώ την πρώην Σοβιετική Ένωση είχε το θράσος να την περιγράψει ως «κράτος χωρίς ανεργία, πληθωρισμό και πείνα»! Μετά τις πολύχρονες ασφυκτικές πιέσεις της δεξιάς (τι σύμπτωση…), ο Λούλα, στη φάση της συνολικής «προσαρμογής» του στα παλιά δεδομένα, αποφάσισε να το αποσύρει.
Ακόμα πιο μεγάλες είναι η αντιδράσεις των «φίλων της Δύσης» στη Ρωσία, όπου κυκλοφόρησε εγχειρίδιο για τους εκπαιδευτικούς, με τίτλο «Σύγχρονη Ρωσική Ιστορία 1945-2006».
Σε κάποια αποστροφή του βιβλίου, ο πρόεδρος Πούτιν εμφανίζεται, από κοινού με τον Ιωσήφ Στάλιν, ως «εκσυγχρονιστές του κράτους, που εργάστηκαν για την ενότητα της αχανούς χώρας».
Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν η διατύπωση που μετέδωσαν τα -πάντα πρόθυμα- ΜΜΕ της Δύσης ευσταθεί, όμως και μόνο η υποψία αρκεί για τη δημιουργία θορύβου!
Χρήστος Φωτιάδης
