Η επέμβαση στο Ιράκ το 2003 είχε έναν και μοναδικό στόχο: τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, μέσω της επιβολής μιας Ραχ Americana στην περιοχή. Η διαδικασία προέβλεπε την καταστροφή των τριών κρατών που τα διεθνή ΜΜΕ εμφάνιζαν ως «παρίες», με την ακόλουθη σειρά: Ιράκ, Συρία, Ιράν. Μετά την επιτυχία του αμερικανικού Blitzkrieg (θυμάστε εκείνους τους ανεκδιήγητους τύπους, τον «διεθνολόγο-αναλυτή» Δρούγο και τον «ταξίαρχο εν αποστρατεία» Κοκμοτό, που θριαμβολογούσαν στην κρατική τηλεόραση, όταν τα χιτλεράκια του Μπους πατούσαν τα τιμημένα χώματα της Μεσοποταμίας; Ε λοιπόν, εμείς τους θυμόμαστε!), οι υπόλοιπες αραβικές χώρες θα υποτάσσονταν εμπρός στο στρατιωτικό μεγαλείο της «μοναδικής υπερδύναμης» και τα πετρέλαιά τους θα έφταναν πάμφθηνα στον Αμερικανό καταναλωτή!
Ο τίτλος για το παραμύθι πέφτει εύκολα: «Αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα»! Η μέχρι σήμερα παρουσία του «ανίκητου» μισθοφορικού στρατού των ΗΠΑ στο Ιράκ έχει αποφέρει:
– 4.000 νεκρούς και πάνω από 50.000 Αμερικανούς τραυματίες.
– Τουλάχιστον 600.000 νεκρούς Ιρακινούς αμάχους.
– Την πλήρη καταστροφή της ιρακινής οικονομίας και όλων των υποδομών.
– Την de facto τριχοτόμηση της πρώην ισχυρής χώρας.
– Την εκτόξευση του αμερικανικού δημοσίου χρέους σε δυσθεώρητα ύψη, που μετριούνται σε τρισεκατομμύρια δολάρια!
– Την ουσιαστική υποτίμηση του δολαρίου κατά 30%.
– Το τέλος της φενάκης περί «παντοδυναμίας των ΗΠΑ» και επιβολής των σχεδίων τους με στρατιωτικά μέσα.
– Τη ριζοσπαστικοποίηση του πανίσχυρου μουσουλμανικού στοιχείου σε όλο τον κόσμο.
– Την εκτόξευση του πετρελαίου στα 80+ δολάρια το βαρέλι, γεγονός που πληρώνει πρώτα και κύρια η ίδια η μισοπεθαμένη αμερικανική οικονομία.
– Την ανάσταση της Ρωσίας, που από τριτοκοσμική το 2003 μεταβλήθηκε ξανά σε υπερδύναμη, κυρίως λόγω της χρηστής αξιοποίησης των υψηλών τιμών της ενέργειας!
Η «άγια οικογένεια»!
Αυτά είναι κάποια από τα βασικά «επιτεύγματα» της οικογένειας Μπους. Για να μην αδικήσουμε τον senior (George Bush ο πρεσβύτερος!), θα θυμίσουμε ότι εκείνος ήταν ο εμπνευστής του όρου «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Μετά τον πόλεμο του Κόλπου και την εκδίωξη του Σαντάμ απ' το Κουβέιτ, ο «senior» δήλωνε: «Σύντομα θ' αρχίσουμε να επενδύουμε σ' αυτό που θεωρούμε ακόμη σπουδαιότερο: την ανόρθωση του ηθικού αναστήματος (sic) των ΗΠΑ. Ο Κόλπος ήταν η πρώτη δοκιμή ενός νέου κόσμου που ήδη διαφαίνεται, ενός κόσμου στον οποίο είναι απτή η προοπτική μιας νέας τάξης πραγμάτων»!
Ο όρος είχε καθιερωθεί στα αμερικανικά ΜΜΕ ως «NWO», λόγω της απόλυτης εμπιστοσύνης στα σχέδια του τότε προέδρου. Ο ίδιος δεν σταματούσε τη θριαμβολογία του, μετά την εύκολη νίκη κατά του απροστάτευτου στρατού του Σαντάμ, τον οποίο κατέστρεψε από αέρος, με ελάχιστες απώλειες, αφού δεν διεξήχθησαν επιχειρήσεις επί του εδάφους!
– «Η αμερικανική δημοκρατία θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον 21ο αιώνα την τελευταία και καλύτερη ελπίδα της ανθρωπότητας» (1988).
– «Φωτίσαμε τον κόσμο με τον πολιτισμό μας» (1989).
– «Η άνομη επιθετικότητα δεν έχει θέση στη νέα τάξη πραγμάτων που θα δημιουργήσουμε – και το εννοούμε» (1991).
Αυτές και άλλες πολλές υπερφίαλες δηλώσεις του πατέρα Μπους υπογράμμιζαν τη διαφαινόμενη υπεροχή των ΗΠΑ, ενώ η Σοβιετική Ένωση ζούσε τους τελευταίους μήνες της ζωής της!
Παρ' όλα αυτά, ακόμα και το περιοδικό «Time» διατηρούσε αρκετές αμφιβολίες για την επιτυχία του σχεδίου «Νέα Τάξη». Χαρακτηριστική η κατάληξη ενός άρθρου (6.4.1991), με τον εύγλωττο τίτλο «Παγκόσμια δύναμη με χάρτινα πόδια»: «Αν μη τι άλλο, η πρώτη δοκιμή της νέας τάξης πραγμάτων στον Κόλπο εμπεριέχει τους σπόρους μελλοντικών δεινών. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένας κάτοικος της Δαμασκού: "Θα περάσουν χρόνια προτού ένας άλλος Σαντάμ αναδυθεί από τις στάχτες και τότε εμείς οι Άραβες θα δώσουμε στην Αμερική και στον κόσμο ένα μάθημα που ποτέ δεν θα ξεχάσουν"»!
Το «μάθημα» δόθηκε, έστω και χωρίς να έχει αναδυθεί ακόμη κάποια φωτισμένη αραβική προσωπικότητα, τύπου Νάσερ ας πούμε. Οι Άραβες έδωσαν αυτό το μάθημα με υπερηφάνεια, όχι σε επίπεδο ηγεσιών και «υψηλής πολιτικής», αλλά στα σοκάκια της Βαγδάτης, της Βασόρας και της Ανμπάρ!
Το ναυάγιο της «προσέγγισης»
Ανίκανοι να ελέγξουν τη δράση των ανταρτών, οι Αμερικανοί δοκίμαζαν το ένα «σχέδιο» μετά το άλλο. Κοινό τους χαρακτηριστικό η αποτυχία! Η επιστράτευση μισθοφορικών εταιρειών έχει οδηγήσει σε ένα ακόμη ηθικό στίγμα για τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη της δράσης της «Blackwater», με την εν ψυχρώ δολοφονία αθώων Ιρακινών.
Ένα από τα πρόσφατα μεγαλοφυή σχέδια των στρατηγών του Μπους ήταν η προσέγγιση των σουνιτών στην επαρχία Ανμπάρ. Μοχλός ήταν ο «φύλαρχος» Σέικ Αμπού Ρίσα, που είχε καταφέρει να ελέγξει 25 φυλές της περιοχής, με στόχο την εκδίωξη των εξτρεμιστών της Αλ Κάιντα. Η εσωτερική αυτή διαμάχη -χαρακτηριστική της πολυπλοκότητας της κατάστασης- θεωρήθηκε ως σανίδα σωτηρίας για τα κατοχικά στρατεύματα. Ο Ρίσα ενισχύθηκε από τις ΗΠΑ με 200 εκατομμύρια δολάρια, με αποτέλεσμα να ελέγξει την επαρχία και να σχηματίσει υποτυπώδη αστυνομία και να επιτύχει μια εμβρυακή οικονομική δραστηριότητα.
Όμως, οι χειραψίες με τον Μπους υπήρξαν κάτι παραπάνω από πρόκληση, ακόμη και για μέλη της οικογένειας του Αμπού Ρίσα. Ο θείος του είχε δηλώσει προφητικά: «Όταν κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με την Αλ Κάιντα, θα ζητήσουμε από τους Αμερικανούς να φύγουν. Όταν αποκατασταθεί η ομαλότητα, θα πρέπει να αποχωρήσουν»!
Όμως, οι «αγκαλιές» συνεχίζονταν και η Ανμπάρ χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως πρότυπο», από τον ίδιο τον Μπους και τον στρατηγό Πετρέους. Η δήλωση του ηγέτη μιας άλλης φυλής ήταν η ύστατη προειδοποίηση: «Οι φατρίες που συνεργάστηκαν με τους Άγγλους, πριν από έναν σχεδόν αιώνα, ζουν μέχρι σήμερα ως προδότες μέσα στην ντροπή. Δεν ισχύει κάτι διαφορετικό για όσους συνεργάζονται με τους Αμερικανούς. Μόνον ένας μισθοφόρος θα πήγαινε να συναντηθεί με τον Μπους»!
Λίγες ώρες αργότερα, ο «Ιρακινός φίλος», το «πρότυπο συνεργασίας», δολοφονήθηκε μέσα στο ίδιο του το φρούριο, όπου τα μέτρα ασφαλείας ήταν ανάλογα με του Αμερικανού πρεσβευτή! Σημάδι εμφανές ότι το χέρι του δολοφόνου οπλίστηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους «εμπιστοσύνης» του Αμπού Ρίσα.
Απόγνωσης συνέχεια…
Η δολοφονία διέλυσε τα όνειρα των Αμερικανών για κάποιου είδους επανάληψη της «συμφιλίωσης» στην Ανμπάρ. Τα αισθήματα των Ιρακινών κατά των κατοχικών δυνάμεων δεν βελτιώθηκαν, βέβαια, ούτε με την κατασκευή ενός ακόμη τείχους, στην Ανταμίγια της Βαγδάτης. Η ιδέα του διαχωρισμού σουνιτών – σιιτών, όπως στην Παλαιστίνη (ή το αντίστοιχο στην Ιρλανδία) δεν ενθουσίασε τους Ιρακινούς, που σε ποσοστό 70% κρίνουν ότι επιδεινώθηκε η κατάστασή τους μετά την εισβολή των ΗΠΑ.
Όσο για το εσωτερικό μέτωπο, τα πράγματα δεν είναι άσχημα μόνο για τον Μπους, αλλά και για τον (ή την…) διάδοχό του. Κανείς από τους υποψήφιους για τα δύο χρίσματα και, τελικά, την προεδρία δεν προσφέρει κάποιο λειτουργικό σχέδιο απεμπλοκής, που να μην περιλαμβάνει την πλήρη απώλεια του Ιράκ (και μάλιστα στα χέρια του…Ιράν!) ή τη συνέχιση της πολυδάπανης και πολυαίμακτης κατοχής.
Χρήστος Φωτιάδης
