Όταν, το 1999, ΗΠΑ και Ε.Ε. ολοκλήρωναν το θεάρεστο και δημοκρατικό έργο τους επί του πτώματος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα πράγματα έδειχναν πολύ εύκολα. Η Σερβία είχε καταστραφεί, το ΝΑΤΟ είχε αναλάβει την «προστασία» του προτεκτοράτου Κοσόβου και η μελλοντική του ανεξαρτησία είχε προδιαγραφεί. Αντίπαλο δέος δεν υπήρχε στον ορίζοντα, ειδικά επί ευρωπαϊκού εδάφους, η δε Ρωσία του Γέλτσιν έδειχνε μεν αμήχανη, πλην ουδόλως ικανή να προβάλει ένσταση για τον περαιτέρω διαμελισμό της εναπομείνασας Νοτιοσλαβίας.
Μια «ενοχλητική», αλλά όπως εκ των υστέρων αποκαλύπτεται άκρως συμβολική κίνηση, δεν απασχόλησε σοβαρά τους πανίσχυρους Ευρωαμερικανούς. Ήταν η απροειδοποίητη είσοδος ρωσικών τεθωρακισμένων στην Πρίστινα, προτού οι Δυτικοί αναλάβουν τον έλεγχο της πόλης!
Χαλασμένη σούπα…
Είναι και πάλι οι Ρώσοι που καταστρέφουν εδώ και πολλούς μήνες τα σχέδια των Δυτικών. Αφού κατέστησαν το «σχέδιο Αχτισάαρι» (αυτού του φιλοαλβανού και απροκάλυπτα αντισέρβου γέροντα!) κενό περιεχομένου, μπλοκάρουν με επιμονή ένα ποθητό ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, που θα χάριζε στους πρώην τρομοκράτες ουτσεκάδες την υπεσχημένη ανεξαρτησία και θα άνοιγε τον δρόμο για τη «μεγάλη Αλβανία».
Η σαστιμάρα των Δυτικών περιλαμβάνει και το μέλλον της ίδιας της Σερβίας. Θύμα τους από την αρχή, παρέμεινε στη συνέχεια δέσμια αόριστων υποσχέσεων για «ένταξη στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ», ενώ ο εκβιασμός περιλάμβανε και την παράδοση όσων περισσότερων «εγκληματιών» ήταν δυνατόν!
Τώρα τα πράγματα εμφανίζονται πολύπλοκα. Η ισχυροποίηση της Ρωσίας και η εμφανής επιθυμία της για παρουσία στα Βαλκάνια ξαναμοιράζουν τα χαρτιά για το μέλλον της Σερβίας. Έτσι κι αλλιώς είναι μαθημένη επί πολλές δεκαετίες στην αδέσμευτη επιβίωση. Γιατί να μην παίξουν το ρωσικό χαρτί, αν αυτό τους εξασφαλίσει σταθερότητα, οικονομική στήριξη και -το κυριότερο- μια μόνιμη στρατιωτική εγγύηση για το μέλλον;
Οι επόμενες εβδομάδες θα αποκαλύψουν ποια θα είναι η κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις. Από αυτές θα εξαρτηθεί και ο ρόλος της Ελλάδας στο μελλοντικό βαλκανικό τοπίο, αλλά και η τροπή που θα πάρει το νέο «ανατολικό ζήτημα».
Χρήστος Φωτιάδης
