Παρά τους υψηλούς τόνους των δυο κυριότερων δυτικών μορφωμάτων (ΗΠΑ/ΕΕ) και των κατευθυνόμενων ΜΜΕ, η ουκρανική κρίση ήταν απολύτως αναμενόμενη και προκλήθηκε σκόπιμα από τη Δύση. Ακόμη και στο πρώιμο αυτό στάδιο, έχουν ήδη αποκαλυφθεί με εντυπωσιακό τρόπο οι κινήσεις των δυτικών και των ενεργούμενών τους με ουκρανική ταυτότητα:
1. Περιφρονώντας τις αποφάσεις μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, προκάλεσαν και ενίσχυσαν με προκλητικό τρόπο τις διαδηλώσεις στο Κίεβο, ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή της κυβέρνησης με απόλυτα αντισυνταγματικά μέσα, τη βία του όχλου!
2. Οι δυο κυριότερες δυτικές αποσταθεροποιητικές δυνάμεις (ΗΠΑ και Γερμανία) όχι μόνο καθοδήγησαν τις μάζες που κατέλαβαν την πλατεία Μεϊντάν, αλλά είχαν ήδη επιλέξει τους «εκλεκτούς» τους, για την διαδοχή της νόμιμης κυβέρνησης! Οι Γερμανοί τον Κλίτσκο και οι Αμερικανοί τον ήδη «πρωθυπουργό» Γιάτσενιουκ, όπως σαφέστατα και προκλητικά προέκυψε από την τηλεφωνική συζήτηση της Αμερικανίδας υφυπ. Εξωτερικών και του πρεσβευτή της στο Κίεβο!
3. Και πάλι από δυτικά στόματα αποδείχτηκε ότι η «ανθρωπιστική» πλευρά της προβοκάτσιας (τα «θύματα ελεύθερων σκοπευτών της αστυνομίας»!) ήταν έργο των οργανωμένων από τη Δύση ατόμων, που με κάθε κόστος επιδίωκαν την ανατροπή της κυβέρνησης και την πρόσδεση της Ουκρανίας στο άρμα της Δύσης! Το γεγονός ότι οι δυτικοί δε δίστασαν να στηρίξουν ανοιχτά τα φιλοφασιστικά, φιλοναζιστικά αποβράσματα, απλώς τους απογυμνώνει από κάθε δικαιολογία… «υπεράσπισης της δημοκρατίας»!
Τα ρωσικά συμφέροντα
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί γνώριζαν πολύ καλά το διακύβευμα των ανατρεπτικών τους ενεργειών. Ο ουσιαστικός διχασμός της Ουκρανίας σε φιλορωσική και φιλοδυτική δεν ήταν κάτι νέο. Το τεράστιο στρατηγικό ενδιαφέρον της Ρωσίας για ένα τουλάχιστον μη εχθρικό κράτος στα δυτικά της σύνορα είναι μια ιστορία αιώνων και όχι ένα πρόσφατο γεωστρατηγικό δεδομένο. Επομένως, οι κινήσεις των Δυτικών ήσαν στοχευμένες και οι προθέσεις τους ταπεινές και επικίνδυνες.
Υπάρχει, βεβαίως, ένας πρόσθετος παράγοντας που καθιστούσε την «απάντηση» της Ρωσίας αναγκαία: η στρατηγική σημασία της Κριμαίας, ως κύριας βάσης του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας! Μιας Κριμαίας που… «χαρίστηκε» στην τότε σοβιετική Ουκρανία από τον ανεκδιήγητο Χρουτσόφ, τον άνθρωπο που ξεκίνησε ουσιαστικά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου (με την απόσχιση της Κίνας και της Αλβανίας…) και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος!
Τέλος, εντελώς διπρόσωπη ήταν η Δύση και στο καυτό ζήτημα των αμιγώς ρωσικών, ρωσόφωνων ή ρωσόφιλων πληθυσμών της Ουκρανίας. Το βασικό επιχείρημα των δυτικών ηγετών ήταν ότι «δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ή κίνδυνος» για το σημαντικό αυτό τμήμα της μεταβατικά ενιαίας Ουκρανίας. Αν ήταν πράγματι έτσι, τότε πως εξηγείται το απαράδεκτο και ωμά ρατσιστικό καθεστώς των… «μη πολιτών», για όλους τους πολίτες ρωσικής καταγωγής των φασιστικών βαλτικών χωρών;
Όσο για το σύντομο ανέκδοτο του… «απαραβίαστου των συνόρων», είναι να απορεί κανένας με το θράσος τους! Τα κτήνη που πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων τις συμφωνίες του Ελσίνκι, «σφάζοντας» το ενιαίο κράτος της Γιουγκοσλαβίας, οι θρασύδειλοι που εφάρμοσαν κατά βούληση το εμπάργκο τους σε όποιο κράτος δεν τους έκανε τα χατίρια (Ιράκ, Λιβύη, Ιράν, Συρία κλπ), μιλούν τώρα για «απαραβίαστα σύνορα»!!!
Η (μέχρι στιγμής…) εντελώς αναίμακτη παρέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία έφερε τη Δύση σε πλήρες αδιέξοδο και εγκαινίασε μια νέα περίοδο στις παγκόσμιες γεωστρατηγικές εξελίξεις!
Η προσπάθεια του Τζον Κέρι να αντιστρέψει την πραγματικότητα, κατηγορώντας τη Ρωσία ως «δύναμη του 19ου αιώνα», μπορεί να πείσει μόνον εκείνους τους πολίτες που απολαμβάνουν ακόμη τα κατασκοπικά έργα με πρωταγωνιστές τους «κακούς Ρώσους» και τους «αγαθούς δημοκράτες Αμερικανούς»!
Χρήστος Φωτιάδης
