Η εφημερίδα του Αλαφούζου είχε επιλέξει εδώ και καιρό ποιους θα υποστήριζε και ποιους θα καυτηρίαζε. Με μια πολυάριθμη ομάδα …. (Μανδραβέλης, Καλύβας, Μαραντζίδης, Παγουλάτος και αρκετούς ακόμη) στάθηκε πιστά στο πλευρό των μνημονιακών επιλογών και της καταστροφής όποιας πρόνοιας για τους ασθενέστερους. Πριν έρθουν τα μνημόνια είχε στηρίξει με φανατισμό τις πολιτικές «εκσυγχρονισμού», παράδοσης της ελληνικής παραγωγικής βάσης στην πυρά της «απελευθέρωσης των αγορών» και –κυρίως– της μετάβασης από το εθνικό νόμισμα (με ιστορία 2,5 χιλιετιών!) στο κύριο εργαλείο της γερμανικής οικονομικής επεκτατικότητας.
Ευνόητο είναι ότι σε θέματα διεθνούς πολιτικής έχει αγκαλιάσει με πάθος τα δυο δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, δικαιολογώντας κάθε ενέργειά τους που παραβάζει το «διεθνές δίκαιο» Κάποιοι «ενοχλητικοί» συντάκτες απομακρύνθηκαν (Γιώργος Δελαστίκ, Ζέτα Ζήκου) ή υποβιβάστηκαν θεαματικά (Πέτρος Παπακωνσταντίνου), ώστε η… διμοιρία επιδείξεων της (θνήσκουσας…) «νέας τάξης» να δείχνει «καθημερινά» ποιος έχει το πάνω χέρι…
Το μείζον θέμα της Ουκρανίας δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ένα θέμα που πλέον έχει αναλυθεί με βάση πολυάριθμα συνταρακτικά ντοκουμέντα (χάρη στην αξιοπρόσεκτη δράση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών), έπρεπε να παρουσιαστεί με… το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά. Έτσι, επιστρατεύτηκε το «βαρύ πυροβολικό» των «στρατευμένων» προπαγανδιστών, ώστε να βαφτιστεί το κρέας ψάρι. Αφιερώνουμε ολόκληρη τη σελίδα αυτή στους ακούραστους εργάτες του «πνεύματος», που επιχείρησαν με τόλμη (;) να πάνε γι΄ άλλη μια φορά κόντρα στη λογική.
Σκεφτήκαμε, μάλιστα, να μην τους «απαντήσουμε» εμείς, αλλά να αφήσουμε τους συναδέλφους τους να το κάνουν. Μάλιστα, τα κείμενα που ανθολογούμε απείχαν μερικά εκατοστά το ένα απ΄ το άλλο, στην ίδια ακριβώς σελίδα!
Ο… «καθηγητής» και «πρύτανης»
Τιμής ένεκεν, θα ξεκινήσουμε την ανθολόγηση με τον κύριο Νίκο Δήμου, φανατικό υποστηρικτή του «δικαίου του ισχυρού» αρκεί αυτός να βρίσκεται στην πλευρά της Δύσης. Ο πλέον και «πολιτευτής» παντογνώστης «φιλόσοφος», οσφραίνεται βεβαίως ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων βρίσκονται από ένστικτο πιο κοντά στη ρωσική πλευρά, παρά την άθλια τηλεοπτική κάλυψη των ουκρανικών γεγονότων. Έτσι, ξεκινά την αντεπίθεσή του με την παραποίηση του αυθόρμητου αισθήματος του ελληνικού λαού, σε άλλες γνωστές περιπτώσεις ωμής παραβίασης του διεθνούς δικαίου από τη Δύση:
«Σε κάθε ρήξη της Δύσης με εξωτερικούς αντιπάλους είμαστε με τον εχθρό: Συμπαθήσαμε τον Σαντάμ και τον Καντάφι, τον Μιλόσεβιτς και τον Μλάντιτς, τον Κάστρο και τον Τσάβες – και αποθεώσαμε τον Κάρατζιτς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και τώρα που συγκρούεται η Δύση με τη Ρωσία στην Ουκρανία, εμείς είμαστε με τον Πούτιν. Καθόλου δεν μας χαλάει που είναι δικτάτορας. Αλλωστε, όλοι αυτοί που υποστηρίξαμε κατά καιρούς, δικτάτορες ήταν. Και έπειτα από αιώνες αντιδυτικής ρητορείας έχουμε μόνο τη φτωχή φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: “Ανήκομεν εις την Δύσιν”. Αλλά αυτή μοιάζει να είναι περισσότερο διατύπωση επιθυμίας, παρά περιγραφή πραγματικότητας»!
Εντύπωση προκαλεί (σε όσους δεν γνωρίζουν πόσο αδίστακτος είναι ο Δήμου με τη χρήση ωμών ψεμάτων!) ο χαρακτηρισμός του Ρώσου προέδρου ως… «δικτάτορα»! Στα όρια της παλιάς ΕΣΣΔ, δύο είναι μόνον οι χώρες που διεξάγουν κανονικές και ελεύθερες «δυτικού τύπου» εκλογές, με την παρουσία διεθνών παρατηρητών: η Ρωσία και η Λευκορωσία!!! Είναι άραγε τυχαίο ότι οι ηγέτες αυτών ειδικά των χωρών αποκαλούνται «δικτάτορες»; Όχι βέβαια… Μικρή λεπτομέρεια, ο τίτλος του αριστουργήματος λογικής του κ. Δήμου: «Ανήκομεν εις την Δύσιν;»! Δείτε πως απαντά ο ίδιος το ρητορικό ερώτημά του:
«Και βέβαια δεν συμμετέχουμε στις κοινές ευρωπαϊκές κινήσεις – όπως η στήριξη της Ουκρανίας. Αμέσως, πίσω από τους νέους που αγωνίζονται για βασικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα, βλέπουμε ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες. Υιοθετούμε άκριτα τη ρωσική προπαγάνδα για κινήματα νεο-ναζί, όπως άκριτα υιοθετούμε και την προπαγάνδα του Μαδούρο, για τους εξεγερμένους φοιτητές της Βενεζουέλας. Είναι το ίδιο σύνδρομο που μας τοποθετεί αυτόματα απέναντι στη Δύση. Διότι όχι μόνο δεν νιώθουμε ότι ανήκουμε σε αυτή – αλλά δυσπιστούμε βαθύτατα μπροστά σε κάθε της κίνηση. Η Εκκλησία και η Αριστερά μας έχουν βαθύτατα επηρεάσει. Δεν ξέρω αν και πότε θα ξεπεράσουμε αυτό το αντι-δυτικό σύνδρομο»!
Σε ό,τι αφορά τους… «νέους που αγωνίζονται για βασικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα», η απάντηση έρχεται (όλως περιέργως!) από κάποιον που κάθε άλλο ως «αντιδυτικός» μπορεί να χαρακτηριστεί, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αλέξη Παπαχελά:
«Στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν μπορεί να μην έβλεπαν οι Ευρωπαίοι ότι έπαιζαν με τη φωτιά, όταν ήθελαν τη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και στη δυτική σφαίρα επιρροής. Ολίγη γνώση της ιστορίας και της γεωγραφίας θα έπρεπε να τους δείξει πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό το παιχνίδι. Ταυτοχρόνως, εμφανίσθηκαν να συμμαχούν με ακραία στοιχεία τα οποία δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του δυτικού τρόπου ζωής»!
