Οι αναγνώστες μας θα πρόσεξαν ότι δεν αναδείξαμε ως μείζον θέμα το δημοψήφισμα στη Σκωτία. Το αποτέλεσμα μάς δικαίωσε. Ήμασταν απολύτως βέβαιοι ότι οι γνωστές κινδυνολογικές παρεμβάσεις θα εξασφάλιζαν την ποθητή παραμονή της κέλτικης επαρχίας στη βρετανική ένωση, τουλάχιστον για τώρα. Η μόνη θεαματική διαφορά ήταν η ένταση της εκστρατείας εκφοβισμού των Σκωτσέζων, αμέσως μόλις οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν το «Ναι» να προηγείται! Παλάτι, σύσσωμα τα βρετανικά κόμματα, τράπεζες και… πολυεθνικές, «σύμμαχοι και εταίροι», γενικά όλος ο γνωστός «ανθός» του κατεστημένου της Δύσης, έκαναν ό, τι μπορούσαν για να αποτρέψουν το μοιραίο: απειλές και υποσχέσεις!
«Θρίαμβος της δημοκρατίας»!
Διαβάσαμε δεκάδες αναλύσεις, άρθρα και σχόλια στον ελληνικό και διεθνή Τύπο. Δεν μπορούμε παρά να εστιάσουμε για άλλη μια φορά σ’ ένα κείμενο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, που έχει βαλθεί να μας υποβάλει σε συνεχές… «σκοτσέζικο ντους»!
«Σε μια εποχή όπου οι αλλαγές συνόρων, από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι την Ουκρανία, κρίνονται από την ωμή δύναμη, η διεξαγωγή και μόνο του δημοψηφίσματος αποτελεί θρίαμβο της δημοκρατίας στη γενέτειρα του κοινοβουλευτισμού. Είναι εξαιρετικά σπάνιο, ειδικά στην ιστορία των μεγάλων δυνάμεων, να αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μιας σχετικά μικρής εθνότητας και να διανοίγεται η προοπτική μονομερούς αλλαγής συνόρων χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα»!
Μα, αγαπητέ μας Πέτρο, η «διεξαγωγή του δημοψηφίσματος» ήταν μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπική επιλογή του Κάμερον, όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν αμελητέα ποσοστά στους οπαδούς της απόσχισης! Μάλιστα, σύσσωμοι οι πολιτικοί (ακόμα και οι Συντηρητικοί), οι κατεστημένοι δημοσιογράφοι και οι επιχειρηματίες τον κατηγορούν για ολέθρια επιπολαιότητα, επειδή ρίσκαρε το ενδεχόμενο απώλειας της Σκωτίας!!! Για ποιο «θρίαμβο της δημοκρατίας» μας μιλάς; Και… ποιας δημοκρατίας;
Κεμπέκ, Καταλονία, Κόσσοβο…
Αλλά ας αφήσουμε προς ώρας τον «υπεραριστερό» δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και στέλεχος της Ανταρσύα», για να δούμε τις συνέπειες που έχει η διεξαγωγή και μόνο του δημοψηφίσματος, που απέδειξε ότι η Σκωτία είναι άλλη μια βαθειά διχασμένη περιοχή. Το 55/45% δεν αποτέλεσε καμία περίπτωση «θρίαμβο» για τους τρομοκρατημένους «άρχοντες» του Δυτικού ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, αποτελεί πια άλλη μια εστία ανησυχίας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξαναπάρει φωτιά με την παραμικρή σπίθα! Το ίδιο θα συμβεί και με το δημοψήφισμα του Νοεμβρίου στην Καταλονία, που (σε πείσμα της… «δημοκρατίας»!) δεν έχει εγκριθεί από τη Μαδρίτη. Αλλά και σε αρκετές άλλες αμφισβητούμενες επαρχίες στο Βέλγιο, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρουμανία κλπ, το προηγούμενο της Σκωτίας ρίχνει νερό στο μύλο των αποσχιστών. Ακόμα και στο Κεμπέκ, που με παρόμοιες μεθόδους παρέμεινε τμήμα του Καναδά, ξύπνησαν οι μνήμες και βγήκαν οι σκελετοί απ’ τις ντουλάπες. Θυμίζουμε ότι στη διάρκεια του πρώτου δημοψηφίσματος (1980) το ερώτημα ήταν «αν εγκρίνετε την έναρξη διαπραγματεύσεων για μια νέα συμφωνία (παραχώρησης εξουσιών, όπως αυτές που έχει ήδη η Σκωτία!) με την κεντρική κυβέρνηση» και όχι απόσχισης και δημιουργίας ανεξαρτήτου κράτους. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικές και οικονομικές πιέσεις που ασκήθηκαν στη γαλλόφωνη επαρχία ήσαν αφόρητες!
Όταν κάποιο Δυτικό καθεστώς αντιμετωπίζει προβλήματα εθνικών μειονοτήτων, διαγράφει το περίφημο «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης». Αντίθετα, οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές προβάλλουν αυτό το δικαίωμα κάθε φορά που αφορά τους αντιπάλους τους. Το έκαναν στην πρώην ΕΣΣΔ, στη Γιουγκοσλαβία και πρόσφατα (εντελώς προκλητικά!) στο Σουδάν.
Αλλά για τα δυο μέτρα και σταθμά της Δύσης θα επανέλθουμε σύντομα…
Χρήστος Φωτιάδης
