Έτσι τιτλοφορεί ο Αλέξης Παπαχελάς ένα μνημειώδες άρθρο του («Καθημερινή», 10.8.14). Όσοι διαθέτουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, αξίζει να το διαβάσουν ολόκληρο. Εμείς θα περιοριστούμε στην επιλογή τμημάτων του, με ξεχωριστό ενδιαφέρον:
«Πολλοί ήταν εκείνοι που βιάστηκαν να πανηγυρίσουν το… τέλος της Ιστορίας μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν βέβαιοι, βλέπετε, ότι θα επικρατούσε παγκοσμίως ένα νέο μεταμοντέρνο σύστημα διακυβέρνησης και πως θα εξαλείφονταν με κάποιο μαγικό τρόπο όλες οι εστίες συγκρούσεων και αποσταθεροποίησης. Μόνο αυτό δεν συνέβη τελικά. Όταν παρακολουθείς την εξέλιξη της Ιστορίας έχεις την αίσθηση ότι κυλάει προς τα πίσω με έναν παράδοξο τρόπο» (…)
«Η Αμερική μοιάζει αμήχανη και άβουλη μπροστά σε ένα νέο περίπλοκο παζλ, μέσα στο οποίο δεν ξέρει με ποιον να συμμαχήσει και με ποιον να συγκρουσθεί. Η Ιστορία θα είναι πολύ σκληρή με τον υιό Μπους, τον άνθρωπο που ξόδεψε πολύτιμο και αναντικατάστατο στρατηγικό κεφάλαιο όταν αποφάσισε να εισβάλει στο Ιράκ. (…)
«Ο υιός Μπους πίστευε πάλι ότι οι Αμερικανοί θα γίνονταν δεκτοί με σημαιάκια με την αστερόεσσα και πως το Ιράκ θα γινόταν κάτι σαν το Πουέρτο Ρίκο. Το μοιραίο λάθος του οδήγησε σε όσα βλέπουμε σήμερα…
Την ελαφρότητα και την έλλειψη κρίσης του ζήλεψαν όμως και Ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι επενέβησαν στη Λιβύη και τη Συρία χωρίς να έχουν ιδέα ποιος ήταν ο στρατηγικός τους στόχος και ποιο το σχέδιο απεμπλοκής τους. Στο τέλος ήλθαν και οι Ευρωπαίοι «ιέρακες» που έσπρωξαν την Ουκρανία σε μια μεγάλη περιπέτεια, την οποία εκμεταλλεύθηκε με ωμότητα και κλασικό τυχοδιωκτισμό ο Πούτιν. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαιτέρως ανησυχητική κατάσταση. Από την Ουκρανία έως τη Λιβύη έχει δημιουργηθεί μια τεράστια ζώνη χάους και υψηλού ρίσκου. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει κουμάντο σήμερα, ποιος θα κάνει αύριο, τι είδους συμβατικά και μη όπλα μπορεί να διακινούνται μέσα σε αυτή τη ζώνη, τι είδους τρομοκρατία θα γεννηθεί από τις εστίες σύγκρουσης, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην παράνομη μετανάστευση προς την Ευρώπη. Η Ε.Ε. δεν ξέρει και δεν μπορεί να παίξει το γεωπολιτικό παιχνίδι. Είναι όμως και όμηρος των πολλών διαφορετικών «βαριδίων» που την έχουν καθηλώσει σε μία σχετική παρακμή. Οι ΗΠΑ χάνουν δύναμη και προσπαθούν να διαχειρισθούν και αυτές μία περίοδο νομοτελειακής απώλειας ισχύος. Η Ρωσία παίζει σκληρά, αλλά γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την αδυσώπητη πραγματικότητα των εσωτερικών οικονομικών της αδυναμιών. Μέσα σε αυτό το σκηνικό η μόνη μεγάλη δύναμη που μοιάζει να κερδίζει έδαφος είναι η Κίνα, παρά τα εσωτερικά της προβλήματα»!!!
Δεν χρειάζονται μεγάλες ικανότητες για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας ότι ο Παπαχελάς… ανακαλύπτει αυτά που λέγαμε πριν 15 ολόκληρα χρόνια, πριν ακόμη συμβούν όλα αυτά που περιγράφει αριστοτεχνικά, με μόνο «περιστατικό» τότε την κακόμοιρη Γιουγκοσλαβία!!!
Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι η ανάλυσή του είναι αλάνθαστη. Η Ρωσία δεν αντιμετωπίζει καμία… «αδυσώπητη πραγματικότητα των εσωτερικών οικονομικών της αδυναμιών», αλλά τη μεγάλη πρόκληση αλλαγής του μεταβατικού μοντέλου Πούτιν, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να εκτοξεύσει τη ρωσική οικονομία! Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα αναλύσουμε χωριστά…
Χρήστος Φωτιάδης
