Στην Ελλάδα πληρώνουμε πανάκριβα τις επιλογές των «ευρωλιγούρηδων», τόσο της Δεξιάς όσο και της «ανανεωτικής Αριστεράς». Δεμένοι στο άρμα των Δυτικών «συμμαχιών», εισπράττουμε σήμερα την… αμοιβή μας, για τις επτά (7) δεκαετίες απόλυτης πίστης στο «Δυτικό όνειρο» κάποιων!
Η τελευταία πενταετία ήταν και παραμένει εξόχως διδακτική για όσους πίστεψαν στην «Ευρώπη των λαών». Μπορεί η φαντασίωση να κατέρρευσε, όμως υπάρχουν ακόμη ορισμένοι που εμμένουν σ’ αυτήν, όπως π.χ. ο επικεφαλής του «Ποταμιού».
Κι αν αυτή είναι η κατάσταση στο απώτατο νοτιοανατολικό κομμάτι του ευρωπαϊκού καταντήματος, στο απώτατο βορειοδυτικό υπάρχει ένα μικρό νησί που επιμένει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Κυρίαρχη επιλογή της ισλανδικής κοινωνίας στην κρίση του 2008 ήταν η απαίτηση για τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων. Οι Ισλανδοί, σε δύο συνεχή δημοψηφίσματα, αρνήθηκαν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις των χρεοκοπημένων ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών στο εξωτερικό. Εν μέσω κρίσης ξαναέγραψαν οι ίδιοι το Σύνταγμά τους. Και τώρα, η συντηρητική κυβέρνηση κατάφερε να περάσει νομοσχέδιο που βάζει τέλος στην «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας!
Φυσικά, το πλήγμα για την ΕΕ είναι μεγάλο. Και μπορεί η Κομισιόν να δηλώνει ότι η πόρτα της Ένωσης παραμένει ανοικτή για την Ισλανδία και να αντιπαραθέτει τον αριθμό των (μισοδιαλυμένων!) χωρών που ακόμη επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ, αλλά το ισλανδικό “Nein” είναι η πρώτη αναμφισβήτητη απόδειξη ότι το ευρωπαϊκό όνειρο έχει σταματήσει να είναι ελκυστικό…
Τουλάχιστον, οι Ισλανδοί δοκίμασαν τη δική τους συνταγή για την έξοδο από την κρίση, κόντρα σε όσα η ΕΕ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απαιτούσαν, καθώς τους ασκήθηκε τεράστια πίεση (μην ξεχνάμε ότι τους απειλούσαν ότι θα γίνουν «η Κούβα του ευρωπαϊκού Βορρά»!) και πέτυχαν. Βλέπουν την απώλεια κυριαρχίας που έχει επέλθει στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται σε «πρόγραμμα», την επικυριαρχία των Βρυξελλών και την ηγεμονική συμπεριφορά της Γερμανίας. Και καταλήγουν ότι δεν είναι για τα γούστα τους!
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ισλανδία ξεπέρασε όλα τα προβλήματα της κρίσης. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα συμβεί σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, περιλαμβανόμενης και της Γερμανίας. Τουλάχιστον, όμως, οι πολίτες της πήραν τις δικές τους αποφάσεις και δεν ακολούθησαν τυφλά τις διαταγές του ευρωιερατείου και των «θεσμών», όπως απαιτούν και από τη νέα ελληνική κυβέρνηση οι «ευρωπαϊστές» που έχουν απομείνει στην Ελλάδα…
Χρήστος Φωτιάδης
