Οι αναγνώστες μας ξέρουν πόσο την αγαπάμε. Είναι η κορυφαία (ας πούμε) «συγγραφέας» της σύγχρονης γενιάς. Ειδικά στο μεταμνημονιακό τοπίο ξεχώρισε με τις δημόσιες τοποθετήσεις της, φυσικά υπέρ των εκτελεστών της χώρας! Είναι, γενικά, μια σύγχρονη σταχτοπούτα τής (ας πούμε) «λογοτεχνίας» των τελευταίων 4-5 δεκαετιών. «Όχι και τόσο νέα για Σταχτοπούτα», θα μπορούσατε να πείτε. Και μάλλον θα είχατε δίκιο…
Νέα ήταν η Σώτη Τριανταφύλλου στη μεταπολίτευση, όταν είχε καβαλήσει το «πιασάρικο» τότε ερυθρό άτι της ΚΝΕ! Τότε που η Ελλάδα ανακάλυπτε τον Μαρξ και τα αντάρτικα τραγούδια, η Σώτη δεν θα μπορούσε να ήταν απούσα!
Μετά ήρθε ο Γκορμπατσόφ, ο… συνάδελφος Ανδρουλάκης, η «ενωμένη Ευρώπη» και η «νέα Αμερική», που πάντα παρέμενε η αγαπημένη της χώρα, αφού και σήμερα ακόμη μοιράζει τον πολύτιμο χρόνο της μεταξύ Αθήνας και νέας Υόρκης… Οι «Αριστερές» ανησυχίες έγιναν εξοβελιστέο παρελθόν…
Εντάξει, μην παρασύρεστε, δεν πρόκειται να σας απαριθμήσω και όλα τα κατορθώματα αυτής της «μόνιμα παιδίσκης», με τους αναρίθμητους… θαυμαστές, σε άπταιστα ελληνικά… «follοwers» Ας πάμε κατευθείαν στο πιο πρόσφατο.
Ναι, η Σώτη «μας» δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί (και) με το «μεταναστευτικό»! Μόλις πριν λίγα λεπτά έλαβα το σχετικό ενημερωτικό απ’ τον εκδοτικό της οίκο. Νέο βιβλίο (τύφλα να έχουν η Μ. Δούκα, ο Ν. Δήμου και ο Μ. Ανδρουλάκης!), με θέμα τους νέους μετανάστες. Μην τρομάζετε, δεν θα αγοράσω το βιβλίο! Ούτε καν θα πάω σε βιβλιοπωλείο να το… φυλλομετρήσω. Θα παραθέσω μόνο το σχετικό απόσπασμα του εκδότη, που σκοπό έχει να το διαφημίσει. Το είδα και τρομοκρατήθηκα! Η Σώτη έχει περάσει πια στο ακροδεξιό φάσμα, μόνο που δεν το κατάλαβε ακόμη! Δείτε τις απόψεις της και κρίνετε. Εδώ σταματώ. “I rest my case”, που θα έλεγαν και οι αγαπημένοι της Αγγλοσάξονες:
«Σήµερα οι δυτικές χώρες είναι εγκλωβισμένες σ’ ένα αδιέξοδο παρακµής, αυτοαπέχθειας και υπερσυναισθηµατισµού. Eκτός από τις οικονοµικές και θεσµικές αναταράξεις, αντιµετωπίζουν τις συνέπειες της µεταναστευτικής τους πολιτικής και των πολυπολιτισµικών πρακτικών διαχείρισης των µεταναστών που εφάρµοσαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Αυτό το δοκίµιο σχολιάζει τις ρεπουµπλικανικές αξίες πάνω στις οποίες θεµελιώνεται το κράτος δικαίου, επιχειρηµατολογεί υπέρ της ελεγχόµενης µετανάστευσης που δεν θα υπονοµεύει την κοινωνική συνοχή και επικρίνει την πολυπολιτισµικότητα ως πρακτική κατακερµατισµού και εξασθένισης των δηµοκρατικών θεσµών. Τέλος, προτείνει έναν τρόπο αντιµετώπισης των προβληµάτων στη βάση της αναγνώρισης της συνεισφοράς των µεταναστών στην οικονοµία, αλλά και της επιθυµίας τους να ενσωµατωθούν στην κοινωνία, αποδεχόµενοι τους δυτικούς νόµους και τις δυτικές αξίες».
Χρήστος Φωτιάδης
