Η έκδοση ενός ακόμη βιβλίου για τον Νίκο Ζαχαριάδη έγινε και πάλι αφορμή για ένα νέο κύμα βαρετών και επαναλαμβανόμενων αντικομμουνιστικών άρθρων, από τον γνωστό «Όμιλο Αντικομουνισμού» των ελληνικών ΜΜΑ. Συγγραφέας η Νίτσα Λουλέ και τίτλος του βιβλίου «Άξιζε…», με αυτοβιογραφικό περιεχόμενο που αναφέρεται στον πατέρα της και παλιό στέλεχος του ΚΚΕ Κώστα Λουλέ. Η Νίτσα Λουλέ είναι μια ακόμη περίπτωση ταλαιπωρημένου απ’ την εξορία και τους διωγμούς των γονιών του παιδιού, που υπέκυψε στη γοητεία του «ταξικού εχθρού» και χρησιμοποιήθηκε εντέχνως για την επιχείρηση δυσφήμισης του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και εθνική ανεξαρτησία. Ίσως όχι τόσο κραυγαλέο παράδειγμα όπως ο Νίκος Μπελογιάννης junior, όμως και το όνομα του πατέρα της δεν ήταν άγνωστο στο χώρο…
Από τον πακτωλό δημοσιεύσεων, εμείς θα χρησιμοποιήσουμε απλά ένα ντοκουμέντο που περιλαμβάνεται στο βιβλίο και έχει διαχρονική αξία. Δεν έχει καμία σχέση με την «Ζαχαριαδολογία», που τροφοδοτείται διαρκώς τα τελευταία χρόνια από «υπερασπιστές» και επικριτές του Ζαχαριάδη. Η Ιστορία είναι πάντα ικανή να «ξεσκαρτάρει» μόνη της τη σαβούρα και να κρατήσει τα πιο χρήσιμα. Είπαμε να αναδημοσιεύσουμε μια επιστολή του Κώστα Λουλέ προς τη γυναίκα του Μαρία (πέθανε πρόσφατα), την εποχή που ήταν πολιτικός κρατούμενος στη Λέρο, επί χούντας. Το αυθεντικό αυτό ντοκουμέντο απλά ακτινοβολεί την αλήθεια για ένα κράτος που -είτε με την μορφή της ψευδεπίγραφης «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» είτε με μια νατοϊκή δικτατορία- συνέχιζε επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες να «τιμωρεί» όσους ονειρεύτηκαν!
•••
23.8.71, Αγία Μαρίνα, Λέρος
Γλυκιά μου Μαριώ,
Να ‘μαστε πάλι. «Βλεπόμαστε» και «κουβεντιάζουμε» με το χαρτί. Ε, και να μπόραγε να τα μαζέψει κάποιος όλα αυτά που περάσαμε, Μαριώ μου, και να τα γράψει. Τόμους, βιβλιοθήκες ολόκληρες θα γέμιζε. Μέσα στα χρόνια που ζήσαμε μαζί βάζω κι εκείνα στα Γιούρα. Τα μέτρησα σαν έφευγα από κει. Τέσσερις μήνες, επτά μέρες και δεκατρείς ώρες. Ναι, και δεκατρείς ώρες! Αν μπορεί κανείς να το πει μαζί. Σε καρτέραγα ή με καρτέραγες πίσω από την κλειδαρότρυπα του θαλάμου για να «ιδωθούμε» μια στιγμούλα σαν θα περνούσες να πας στον δικό σου θάλαμο. Εγώ εκείνο τον καιρό τον μετρώ σαν να ήμασταν μαζί. Κάποτε θα μπει τέλος στην προϊστορία της ανθρωπότητας. Και μαζί θα μπει τέλος σ’ όλα αυτά: να κυνηγά, να φυλακίζει, να βασανίζει, να σκοτώνει ο άνθρωπος τον άνθρωπο!
Χρήστος Φωτιάδης
