Λίγο μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Βέλγιο, διαβάζω ότι σε αρκετές χώρες φωτίστηκαν μνημεία «με τα χρώματα της βελγικής σημαίας». Ενστικτωδώς αναρωτήθηκα για ποιο λόγο θα μπορούσε ένας Βέλγος πολίτης να αισθάνεται υπερήφανος για τη σημαία και τη χώρα του. Σήμερα είναι ένα διχασμένο βαθιά «βασίλειο», που συντηρείται τεχνητά ενωμένο χάρη κυρίως στην (όποια) σημασία της πρωτεύουσάς του ως έδρας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Προηγουμένως, μια από τις αισχρές αποικιοκρατικές δυνάμεις που αιματοκύλισαν χώρες της Αφρικής, για να διατηρήσουν τον οικονομικό και στρατηγικό τους έλεγχο και την (όποια) καλοπέραση των Βέλγων πολιτών. Ποια είναι η «εθνική υπερηφάνεια» ενός Ολλανδού, πέραν των σφαγών στην Κίνα και την Ινδονησία; Ίσως η… ίδρυση της πρώτης τράπεζας του κόσμου; Ποιο είδος «εθνικής ταυτότητας» έχει ένας… Λεττονός, πέραν της (βέβαιης) συμμετοχής του παππού του στα χιτλερικά τάγματα εφόδου; Ποιες είναι οι στιγμές «εθνικής ανάτασης» ενός Φινλανδού, ενός Νορβηγού ή ενός… Λουξεμβούργιου; Φίλοι και φίλες, αναλογιστείτε τη διαδρομή μας τα τελευταία 2.000 χρόνια και… φιλήστε το διαβατήριο με το εθνόσημο! Δίχως ίχνος εθνικισμού (γνωριζόμαστε, άλλωστε…) σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν μια σειρά από σοβαροί λόγοι για να το κάνετε…
Γράφει ο Χ. Φωτιάδης
