Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν το άρθρο του Γ. Μαλούχου στο «Βήμα». Τόσο που το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο, ως έναν τίτλο τιμής στην ηρωική Συρία, που αυτές τις μέρες γιόρτασε τα 70 χρόνια από την ανεξαρτησία της! Ο Γ. Μαλούχος είναι καθαρόαιμος συντηρητικός δημοσιογράφος και δεν μπορεί να «κατηγορηθεί» για κανενός είδους φλερτ με αντιδυτικές θεωρίες. Έτσι, το κείμενό του αποκτά πρόσθετη αξία και απαντά σε κάποιους (προφανώς εντελώς ανεγκέφαλους…), που ίσως να μας θεωρούν υπερβολικούς ως προς την κριτική μας απέναντι στη Δύση…
Υπό κανονικές συνθήκες οι εορτασμοί θα κατέληγαν σε μεγάλη παρέλαση στη Δαμασκό, καθώς η Συρία θα γιόρταζε σήμερα τα 70 χρόνια της ανεξαρτησίας της που της εκχωρήθηκε από τη Γαλλία στις 17 Απριλίου 1946 στο πλαίσιο της αποαποικιοποίησης που ξεκίνησε την επομένη της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αντί γι’ αυτό, και πάλι τα τανκς είναι σήμερα στους δρόμους αλλά με εντελώς διαφορετικό σκοπό: για να χτυπήσουν το ISIS, τη μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε η ίδια η Συρία στις επτά αυτές δεκαετίες, αλλά ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε η Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Απειλή της οποίας η Ελλάδα υπήρξε ήδη θύμα με την τραγωδία του Προσφυγικού, όπως άλλωστε θύματα υπήρξαν και το Παρίσι και οι Βρυξέλλες με τα τυφλά χτυπήματα των μαζικών δολοφόνων. Και το μέγα ερώτημα πλέον είναι ένα: Θα καταφέρει η, ήδη πολύ επιβαρυμένη, Ευρώπη να επιβιώσει ως πολιτική οντότητα, να κρατηθεί ακέραιη (το Brexit ενισχύεται από το Προσφυγικό) και να γλιτώσει από την άνοδο της Άκρας Δεξιάς που θεριεύει παντού ακριβώς λόγω αυτού του κινδύνου;
Απάντηση ακόμη δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως εξήγηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ: είναι τα εγκληματικά λάθη της ίδιας της Δύσης που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου ο οποίος τώρα δεν μπορεί να κλείσει. Μόλις προχθές ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αυτοκλήτως ομολόγησε ότι το μεγαλύτερο λάθος της θητείας του ήταν η επίθεση στη Λιβύη. Προς τιμήν του που το είπε, αλλά εδώ δεν μιλάμε για λάθος. Μιλάμε για καταστροφή! Στη δε Συρία, ούτε καν αυτός ο όρος είναι επαρκής να περιγράψει τη ζημιά που έγινε και που δεν εξηγείται με όρους λογικής παρά μόνο με όρους απύθμενης βλακείας, την οποία κάθε άλλο παρά θα έπρεπε να αναμένει κανείς από χώρες τέτοιου μεγέθους, ισχύος και εμπειρίας όσο αυτές της Δύσης που επιτέθηκαν στη Συρία και εξόπλισαν τους σημερινούς δολοφόνους προκειμένου να ρίξουν τον ‘Ασαντ επειδή αυτός είναι, όπως πάντοτε η χώρα του τις τελευταίες δεκαετίες, με τους Ρώσους.
Τώρα που όλα αυτά γύρισαν πάνω της σαν μπούμερανγκ, η Δύση αναζητεί τρόπους απεμπλοκής, αλλά και χωρίς να «χάσει πρόσωπο». Είναι όμως πλέον πολύ αργά. Ειδικά για την Ελλάδα: τον άβουλο, ανήμπορο θεατή που κατάντησε, κυρίως ελέω μιας ανύπαρκτης κυβέρνησης, ο σάκος του μποξ…
