Όλα τα είχε ο Ερντογάν, το στρατιωτικό πραξικόπημα του έλειπε! Πραγματικά, όπως λέγαμε όλο αυτό το διάστημα, ο πολυσυζητημένος Τούρκος ηγέτης κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες για να υπονομεύσει το ίδιο του το έργο και την υστεροφημία του. Όλα δείχνουν ότι τα κατάφερε μια χαρά! Βέβαια, η ικανότητά του να ελίσσεται του επέτρεψε να «μαζέψει» κάποιες από τις γκέλες του. Πρώτα με το Ισραήλ, μετά με τη Ρωσία και προσεχώς με την Αίγυπτο. Πάνω που άρχισε να μοιάζει με… φοίνικα που αναγεννιέται από την τέφρα του, οι δυο μεγάλες πόλεις της Τουρκίας γέμισαν με… τανκς , ενώ στους ουρανούς άρχιζαν θεαματικές… αερομαχίες!!!
Πώς γίνεται να ερμηνεύονται όλα αυτά από Έλληνες σχολιαστές ως… «θρίαμβος του Ερντογάν»; Μα, στην Ελλάδα γίνονται πολλά θαύματα, γιατί όχι ένα ακόμα; Μάλιστα, κάποιος μεγαλεπήβολος «καθηγητής-αναλυτής» καμάρωνε σαν το γύφτικο σκεπάρνι: «δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη περίπτωση πραξικοπήματος, που απέτυχε επειδή κατέβηκε ο κόσμος στους δρόμους». Προφανώς δεν είχε ακουστά το πραξικόπημα που σχεδίασαν το 2002 οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Βενεζουέλα, σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχική άρχουσα τάξη, για την ανατροπή του αείμνηστου προέδρου Τσάβες! Τον οποίο, μάλιστα, είχαν συλλάβει ια προόριζαν για… καθάρισμα! Μόνο που εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέβηκε στους δρόμους και ανέτρεψε την έτοιμη από καιρό χούντα!
Οδυνηρή «νίκη
Στην περίπτωση του Ερντογάν, η αφήγηση είναι πολύ διαφορετική. Στηριγμένος στις ψήφους των πιο υποβαθμισμένων και θρησκόληπτων στρωμάτων, ανήλθε σκαλί σκαλί την ιεραρχία της εξουσίας, από Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης σε πρόεδρο της (ας πούμε…) δημοκρατίας. Παράλληλα, έχοντας στην υπηρεσία του ένα αξιόλογο οικονομικό επιτελείο, έβγαλε τη χώρα από το «κλουβί» του ΔΝΤ και την έβαλε σε τροχιά ταχείας ανάπτυξης, Ο ίδιος δεν σταμάτησε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας διαρκώς νέες οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες. Η Τουρκία μπήκε στους G20 και έγινε περιζήτητος οικονομικός εταίρος για πολλές χώρες.
Μέχρι που ήρθε η «αραβική άνοιξη», που άνοιξε την όρεξη του Ερντογάν και του «θεωρητικού» της παρέας, Αχμέτ Νταβούτογλου. Ειδικά η Συρία, έμελε να αποτελέσει την ολέθρια επιλογή τους, όπως πολύ καλά γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή οι αναγνώστες μας. Αντί για ένα σουνιτικό φιλοτουρκικό καθεστώς στη Δαμασκό, ήρθε η λαίλαπα των τζιχαντιστών, που πλέον «τιμωρεί» ολόκληρη τη Δύση και πρώτιστα την ίδια την Τουρκία!
Η αποτυχία του πραξικοπήματος και η επιβίωση του Ερντογάν δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση «θρίαμβο»! Αντίθετα, αποκαλύπτουν ότι στους δυνητικούς εχθρούς του περιλαμβάνονται ασφαλώς πολλοί αξιωματικοί όλων των βαθμίδων. Ο στρατός αποτελούσε επί δεκαετίες τον εγγυητή του κεμαλικού κοσμικού κράτους. Η αποδυνάμωσή του σημαίνει σαφέστατα αποδυνάμωση της ίδιας της Τουρκίας, αφού χάνεται μάλλον οριστικά ο ρόλος του «εγγυητή», Θυμίζουμε δυο κλασικά παραδείγματα, με αντίθετα αποτελέσματα. Στην Αίγυπτο ο στρατός ανέλαβε την εξουσία, εμποδίζοντας την μετεξέλιξη της χώρας σε μια θεοκρατική εξουσία τύπου Σαουδαραβίας. Αντίθετα, στην ΕΣΣΔ ο στρατός δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο, επειδή δεν του είχε απομείνει καθόλου πολιτική εξουσία, λόγω της πλήρους υποταγής του στους κομματικούς μηχανισμούς!
Η «νίκη» του Ερντογάν μπορεί να μοιάζει θεαματική, όμως θα αποδειχτεί ως η αρχή του τέλους του, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί για να έρθει αυτό…
