Πριν λίγα μόλις χρόνια, πολλοί υποστήριζαν ότι τίποτα δε μπορεί να κλονίσει τη δύναμη της Ευρώπης. «Η Ευρώπη ευημερεί, ενώ το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται σε τίποτε άλλο παρά σε δικούς της λάθος χειρισμούς, σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και στους τεμπέληδες πολίτες που δεν εργάζονται»! Όταν η κρίση χτύπησε και άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, οι περισσότεροι δεν άλλαξαν ρητορική. Οι τεμπέληδες Έλληνες γίνανε συλλήβδην τεμπέληδες Νoτιοευρωπαίοι, η λογική πήγε περίπατο, και δημιουργήθηκαν δύο ζώνες εντός της Ε.Ε. Από τη μια μεριά οι τεμπέληδες και φτωχοί Νοτιοευρωπαίοι και από την άλλη οι εργατικοί και -γι’ αυτό- πλούσιοι κάτοικοι του Βορρά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των ρατσιστικών αντιλήψεων ήταν ότι επισκίαζαν την προοπτική εύρεσης λύσης για τις οικονομίες της Ευρωζώνης. Ο ρατσιστικός λόγος κάλυψε τις φωνές όσων μιλούσαν για παγκόσμια κρίση και πως αργά η γρήγορα αυτή θα χτυπήσει ακόμα και τους οικονομικούς γίγαντες της Ευρώπης, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά επέμεναν να αντιμετωπίζουν τα χρεοκοπημένα κράτη ως αποικίες και να απαιτούν τη λήψη περισσότερων μέτρων ακραίας λιτότητας, ωθώντας τους πολίτες σε απόγνωση και στη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Όμως φαίνεται πως η φούσκα που υπήρχε στο μυαλό των Βορειοευρωπαίων έσκασε, αρχής γενομένης από τη Φινλανδία. Τα εργατικά συνδικάτα της χώρας ξεκίνησαν για πρώτη φορά σε τέσσερις δεκαετίες μεγάλες απεργίες, πρωτοφανείς σε κλίμακα, εξαιτίας των σκληρών μεταρρυθμίσεων που προωθεί η δεξιά κυβέρνηση στα εργασιακά. Ανάμεσα στα μέτρα που προκάλεσαν τις αντιδράσεις είναι η απόφαση της κυβέρνησης για αλλαγές στις κανονικές και τις αναρρωτικές άδειες που δικαιούνται οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, για μείωση του (διπλού ως σήμερα) κυριακάτικου ωρομισθίου, αλλά και για την κατάργηση δύο επίσημων αργιών.
Μετά τη λήξη των τρεχουσών συλλογικών συμβάσεων, η κυβέρνηση επιδιώκει τη μείωση της επ’ αμοιβή άδειας που δικαιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι στις 30 ημέρες (από 38) και στη μείωση των προσαυξήσεων για υπερωριακή εργασία, ενώ η προσαύξηση για τα ωρομίσθια που γίνονται Κυριακές θα πέσει απ’ το 100% στο 75%. Και τέλος, με ένα κλασσικά νεοφιλελεύθερο μέτρο, οι ασφαλιστικές εισφορές για τους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα θα μειωθούν κατά 1,72%.
Σε αντίθεση με τη χώρα μας, οι απεργίες στη Φινλανδία… απλώς δεν συμβαίνουν. Η τελευταία πανεργατική απεργία στη κρύα χώρα του Βορρά συνέβη το… 1956! Σε πρόσφατη μεγάλη απεργία συμμετείχαν συνδικάτα που εκπροσωπούν 2,2 εκατομμύρια εργαζόμενους -σε μια χώρα με πληθυσμό μόλις 5,5 εκατομμύρια κατοίκων!
Πώς έφτασε όμως σε αυτήν την κατάσταση μια χώρα που μέχρι πρότινος είχε μια από τις πιο εύρυθμες οικονομίες στον κόσμο; Η εξήγηση είναι πως η φινλανδική οικονομία έχει παγιδευτεί σε ένα τέλμα ύφεσης από το 2012, καθώς τα προϊόντα της- ειδικά του κλάδου υψηλής τεχνολογίας- δεν θεωρούνται πια ανταγωνιστικά, ενώ και ο πληθυσμός της γερνά επικίνδυνα, επιβαρύνοντας το ασφαλιστικό σύστημα.
