Οι συγκλονιστικές καταγγελίες ηθοποιών για σεξουαλική παρενόχληση από καταξιωμένους συναδέλφους τους και η υπόθεση του Εθνικού Θεάτρου προσθέτουν στον χώρο ένα ακόμα πλήγμα, μετά από αυτό της πανδημίας.
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 13/02
Δεν υπάρχει πιο ταιριαστή φράση σε όσα συγκλονιστικά μαθαίνουμε όλοι μας για όσα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό και ιδιαίτερα στον θεατρικό χώρο, από την περίφημη εκείνη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ: «Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Οι αλλεπάλληλες καταγγελίες από γυναίκες, αλλά και ορισμένους άνδρες, ηθοποιούς, για απίστευτες καταστάσεις σεξουαλικής (και όχι μόνο) παρενόχλησης και εξουσιαστικής επίδειξης ισχύος από ονόματα της υποκριτικής, που μέχρι πρότινος θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει και ως υπεράνω πάσης υποψίας ή έστω υπονοίας, γκρεμίζουν μύθους.
Προσγειώνουν ανώμαλα ένα ολόκληρο σύστημα που έκρυβε επιμελώς πίσω από τη λάμψη και τα φώτα τις παθογένειές του και προβληματίζουν την κοινή γνώμη, δηλαδή τον αυριανό θεατή (όποτε και όπως ανοίξουν τα δημόσια θεάματα μετά την πανδημία).
Οι αφηγήσεις των ατόμων που υπέστησαν σεξουαλικές παρενοχλήσεις συγκλονίζουν, όχι μόνο με το γενετήσιο κομμάτι τους, αλλά και για το γεγονός ότι οι επιθετικές ορέξεις των ανθρώπων αυτών συνδυάζονταν με απειλές για το επαγγελματικό τους μέλλον. Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή. Φυσικά, στον καλλιτεχνικό χώρο έχει αρχίσει να επικρατεί και ένα είδος κοινωνικού αυτοματισμού, με σπόντες, υπονοούμενα, αιχμές, που μπερδεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Και μέσα σε όλα, έρχεται και η υπόθεση του Εθνικού Θεάτρου. Η οποία έδειξε ότι το «ρουσφέτι» που πολλοί σκεπτόμενοι καλλιτέχνες έχουν αποδοκιμάσει στην πολιτική εδώ και δεκαετίες, ισχύει και στην «καρδιά» του δικού τους χώρου.
Και τώρα τι; Είναι η αδράνεια λόγω της πανδημίας ένα χρονικό «όπλο» που θα βοηθήσει να επουλωθούν οι τεράστιες πληγές που άνοιξαν μέχρι να πατήσουν ξανά τη σκηνή ενώπιον κοινού οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί; Ή το πλήγμα αυτό θα έρθει να προστεθεί στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο χώρος του θεάματος (και) στη χώρα μας, από τα ελλιπή μέτρα στήριξης της Πολιτείας και θα κάνει χειρότερα τα πράγματα;
Σε κάθε περίπτωση, ένα λαμπερό κάστρο άνοιξε πολλές «Κερκόπορτες» από μόνο του και μένει να δούμε πόσο ισχυρά είναι τα θεμέλια και τα τείχη του, ώστε όχι μόνο να απορροφήσουν τους κραδασμούς, αλλά και να αποκαταστήσουν τη λάμψη τους, εξαφανίζοντας όλες τις «ρωγμές» μια για πάντα…
