Το Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης του ΚΟΙΠΑΠ του Δήμου Λυκόβρυσης-Πεύκης με μία ομάδα πλαισιωμένη από εκλεκτούς συνεργάτες εθελοντές, στην προσπάθεια πρόληψης της ψυχικής υγείας και στήριξης των δημοτών, πραγματοποιεί, εκτός των άλλων, και ομιλίες με θέματα που αγγίζουν τον καθένα ατομικά αλλά και την οικογένεια ως σύνολο.
Πρόσφατα στο 2ο Νηπιαγωγείο (Ιωαννίνων & Μ. Ασίας – Πεύκη) σε συνεργασία με τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα «Όρια και τιμωρία» και στη συνέχεια συζήτηση μεταξύ της ομιλήτριας Σοφίας Τζαχάνη – Νικοδημάκη, συμβούλου ψυχικής υγείας/ψυχοθεραπεύτριας, εθελόντρια των πολυϊατρείων της πόλης της Λυκόβρυσης – Πεύκης και των παρευρισκομένων.
Μιλήσαμε σχετικά με την κα Τζαχάνη η οποία μας διευκρίνισε ότι «Ομιλίες με το συγκεκριμένο θέμα έχουν πραγματοποιηθεί και στο παρελθόν με μεγάλη προσέλευση λογω της σημαντικότητας του θέματος. Περιβάλλουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους γονείς, προσπαθώντας από τη μεριά μας να συμβάλλουμε όσο γίνεται στο δύσκολο έργο τους, σε μια κοινωνία μάλιστα στην οποία η οικονομική επιβίωση σχεδόν παγκοσμίως βιώνεται ως πρωτεύον θέμα επισκιάζοντας πολλές φορές τις υπόλοιπες και ουσιαστικότερες ανθρώπινες ανάγκες τους».
Συνοπτικά η κα Τζαχάνη παρουσίασε τους δύο ακρογωνιαίους λίθους της ανατροφής, τα όρια και την τιμωρία, κάνοντας μια ανασκόπηση των προηγούμενων γενεών, πώς δηλαδή από την αυστηρότητα περάσαμε στην ανεξέλεγκτη επιτρεπτικότητα, πώς χρησιμοποιούμε οι γονείς σήμερα την τιμωρία και πώς τελικά μπαίνουν τα όρια.
Η συζήτηση που ακολούθησε, καθώς και τα προσωπικά βιώματα που ακούστηκαν, έγιναν σε μία προστατευμένη ομάδα, όπου όλοι κατανόησαν ξεκάθαρα το μήνυμα της ομιλίας αυτής:«Συναντάμε 2 παιδιά: το παιδί μπροστά μας και το παιδί μέσα μας».
Αναπτύσσοντας περαιτέρω το συγκεκριμένο θέμα διευκρίνισε πως «Στο μυαλό μας δύσκολα οι άνθρωποι ξεχωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ ορίων και τιμωρίας που ενώ στην πραγματικότητα είναι δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες, φαίνεται να τις αντιλαμβανόμαστε συμπληρωματικά και όχι διαζευκτικά κατανοώντας μαλιστα περισσότερο την τιμωρία». Στη συνέχεια συμπλήρωσε ότι: «Ενώ οι γονείς ανέκαθεν αγαπούσαν τα παιδιά τους, ωστόσο τα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν ότι οι προηγούμενες γενιές δεν αναγνώριζαν πάντοτε την αναγκαιότητα της ευγένειας, της υπομονής και αυτοσυγκράτησης που δικαιούνται τα παιδιά στο μεγάλωμά τους. Επιπλέον στόχευαν περισσότερο στη ‘συμμόρφωση’ του παιδιού και όχι στην εξάλειψη μιας κακής συμπεριφοράς. ΄Ετσι υιοθετούσαν ως μέσο διαπαιδαγώγησης το ξύλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παράκληση του πατέρα του Ν.Καζαντζάκη στον δάσκαλο στην α΄ Δημοτικού ‘Δάσκαλε, τα κόκκαλά του μόνο να προσέξεις’. Στο βωμό αυτής της αντίληψης λοιπόν έγιναν τεράστια λάθη παγκοσμίως εις βάρος των παιδιών με εμάς κληρονόμους μιας παράδοσης υποτίμησης των παιδικών συναισθημάτων. Βέβαια σήμερα το ξύλο δεν συναντάται τακτικά ως μέσο διαπαιδαγώγησης αλλά έχει αντικατασταθει με την τιμωρία, η οποία όμως επίσης αποσκοπεί στην ‘συμμόρφωση’ του παιδιού».
Αναπτύσσοντας διεξοδικά τη θεματική η κα Τζαχάνη συνέχισε ως εξής: «Με την επιβολή τιμωρίας το παιδί μας θα υποκύψει από φόβο τρέφοντας κατά βάθος συναισθήματα μνησικακίας αναζητώντας άλλους τρόπους διαφυγής και κυρίως δεν θα εξαλείψει την κακή συμπεριφορά αλλα θα την αναστείλει μη εμφανίζοντάς την μόνον υπό το κράτος του φόβου».
Να σημειώσουμε ότι η ομιλήτρια τόνισε ιδιαίτερα ότι η θέσπιση ορίων με σωστό τρόπο είναι απαραίτητη ώστε τα παιδιά να αναπτύσσουν την αίσθηση ασφάλειας, αίσθημα που «ενδοβάλλουν» ως συμπεριφορά πλέον προς τον εαυτό τους, δινοντας παραδείγματα τρόπων θέσπισης ορίων.
Τέλος, να αναφέρουμε προστατευτικό πλαίσιο που έδωσε τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων. ότι η ομάδα των παρευρικομένων λειτούργησε σ’ ένα εξαιρετικό κλίμα, σε ένα προστατευτικό πλαίσιο που έδωσε τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων.
