Με επιστολή του ο Παναγιώτης Μπόλλας μέλος δ.σ. του ΠΕΑΠ ως εκπρόσωπος της μείζονος μειοψηφίας ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, τοποθετείται επί των πολιτικών εξελίξεων στην πόλη με έμφαση στον διαχειριστικό έλεγχο στο ΚΟΙΠΑΠ. Συγκεκριμένα:
Ασφαλώς και σε κανένα μας πλέον δεν προξενεί κάποια έκπληξη το γεγονός ότι σε κρίσιμη και πάλι ψηφοφορία για το Δήμο μας, στο Δ.Σ. της 21/7/2015, ο κος Θεοδωρακόπουλος, έλαμψε δια της απουσίας του.
Βέβαια, η αιτιολόγηση αυτής του της απουσίας, τούτη τη φορά είχε να κάνει με την αιφνίδια αποδήμηση στενού συνεργάτη της παράταξής του και είναι λογικό, ως γεγονός, να προκαλεί τη συμπάθεια των συμπολιτών μας.
Εάν βέβαια τούτο συνέβαινε για πρώτη φορά, είναι σίγουρο ότι κανείς δεν θα είχε το ηθικό δικαίωμα να πει το οτιδήποτε, ή ακόμα και να κάνει λόγο για φυγομαχία.
Επειδή, όμως, ο ίδιος ως πολιτικό πρόσωπο έχω θητεύσει και ως διοίκηση και ως μέλος της αντιπολίτευσης στην παράταξη Θεοδωρακόπουλου, είμαι υποχρεωμένος να τονώσω τη μνήμη των συμπολιτών μας καταδεικνύοντας την ίδια συμπεριφορά από την πλευρά του και σε άλλες περιπτώσεις που αφορούσαν στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων για το Δήμο μας, όπως αυτή που αφορούσε στον διαχειριστικό έλεγχο του ΚΟΙΠΑΠ.
Ο κ. Θεοδωρακόπουλος είναι επίσης εκείνος που λίγο πριν από την ψηφοφορία για την ανάληψη των χρεών των Δημοτικών Επιχειρήσεων από το Δήμο, ύψους περίπου 800.000€, επέλεξε να αποχωρήσει.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι ο κ. Θεοδωρακόπουλος στις κρίσιμες αποφάσεις, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο «αιτιολογημένα» ή «αναιτιολόγητα» επιλέγει την αποχή, ενώ κατά τα «ελαφρά» και «εύπεπτα» είναι πάντοτε πρόθυμος να παρουσιάζεται ως καλός συνεργάτης προς τις άλλες αντιπολιτευόμενες πτέρυγες, μια εκ των οποίων αποτελεί και η παράταξή μας με επικεφαλή την κα. Γώγου.
Κι επειδή είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν για έλλειψη σεβασμού σχετικά με το γεγονός της αιφνίδιας απποδήμησης στενού συνεργάτη της παράταξής του κ. Θεοδωρακόπουλου, ας μου επιτραπεί να προβώ στην εξής ιστορική αναδρομή, χωρίς να επιζητώ τα εύσημα από κανέναν και ιδιαιτέρως σήμερα.
Στις 29/1/2001, δεν είχα συμπληρώσει ούτε 20 ημέρες που ήμουν δημοτικό σύμβουλος. Την ημέρα εκείνη κηδεύτηκε ο πατέρας μου ύστερα από αιφνίδιο θάνατο. Όμως την ημέρα εκείνη συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο, όπου ανάμεσα στα θέματα θα έπρεπε να αποφασιστεί η αγορά από το Δήμο μας κοινόχρηστου-αθλητικού χώρου, του γνωστού και ως οικόπεδο Σαφιολέα.
Είναι αλήθεια ότι δεν ήμουν στην κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση για να παρευρεθώ από την αρχή της συνεδρίασης. Πήγα, όμως, λίγο πριν από την έναρξη της συζήτησης επί του συγκεκριμένου θέματος, μετείχα σε αυτήν, προσπαθώντας μάλιστα να κατευνάσω και διχογνωμίες που είχαν ανακύψει ανάμεσα σε συμβούλους της τότε διοίκησης του κ. Καμάρα, ψήφισα ασφαλώς θετικά και αποχώρησα.
Τούτο, το λέω μόνο και μόνο γιατί θέλω να καταστήσω σαφές προς όλους, πως το βέβαιο είναι ότι συμπολίτες μας εκλέγουν Δημοτικούς Συμβούλους για να λαμβάνουν αποφάσεις για το καλό της πόλης, όπως, εκείνοι τα κρίνουν ανά περίπτωση και δεν τους ενδιαφέρει εάν βρίσκονται ή όχι κάθε φορά σε καλή ή μη ψυχολογική κατάσταση, ή ακόμη κι εάν βιώνουν κάποια δύσκολη στιγμή ως άνθρωποι.
