Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Πεύκης στις 24 Μαρτίου γιόρτασε στο Σχολείο την Εθνική Εορτή με ομιλίες, ποιήματα, μουσική, σε μια εκδήλωση που και γενικά σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Ομιλητής ο δάσκαλος του σχολείου κ. Αναστάσιος Τόφαλος. Θα μεταφέρω εδώ κάποια αποσπάσματα από την ομιλία:
•••
Ήταν άνοιξη 25η του Μάρτη. Μια φλόγα αστράφτει, ακούονται ψαλμοί και μελωδία, πετάει ένα άσπρο περιστέρι, σταματά στην Μαρία και της λέει: «Χαίρε αειπαρθένε – ευλογημένε, Χαίρε ο Κύριος είναι με σε, Χαίρε, Μαρία Χαίρε». Επέρασε χρόνοι πολλοί…
Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης παντρεύει «Ευαγγελισμό με Ελληνισμό» και μας δίνει το θεϊκό σημάδι. Αυτή τη μέρα στάλθηκε στην ανθρωπότητα το μήνυμα της Έλευσης του Θεανθρώπου, η ελευθερία έκανε τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα, για την επιστροφή της στην Ελλάδα και μάλιστα ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του που δεν την πήρε ποτέ πίσω, όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Το γεγονός αυτό δεν ήταν τυχαίο.
Γιατί τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς «σπόρο» και ο σπόρος της επανάστασης έμεινε μαζί κρυμμένος, μαζεύοντας δυνάμεις, τέσσερις ολόκληρους αιώνες. Γιατί η σπίθα που έδωσε ζωή σ΄ αυτή τη γέννηση ήταν η πίστη. Η πίστη στο Θεό, η αγάπη για ελευθερία, η πίστη όπως η ζωή είναι ελευθερία. Άλλωστε τότε στην Ευρώπη ο αέρας μύριζε Διαφωτισμό και Ελευθερία.
«Ελευθερία ή Θάνατος»
Το σύνθημα που αντιστέκεται ακόμη και σε αυτό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κανένας συμβιβασμός.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
…Μας έλεγαν τρελούς που εκάμαμε την επανάσταση χωρίς να σκεφτούμε να έχουμε όπλα, πυρομαχικά, στρατιώτες, ναυτικό, ιππικό. Τώρα που επιτύχαμε, μας μακαρίζουν. Έτσι έλεγε ο Κολοκοτρώνης θεωρώντας πίστη την τρέλα για ελευθερία. Τότε έγινε το θαύμα. Το αδύνατο δυνατό. Το όνειρο πραγματικότητα. Η τύχη – λέει ο Μακρυγιάννης – μας έχει τους Έλληνες πάντα ολίγους παλαιόθεν. Ως τα τώρα όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε, τρώνε από μας μα μένει πάντα μαγιά». Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το θαύμα.
…Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το Έθνος ορθώθηκε σαν ένας άνθρωπος. – Ρήγας Φεραίος, Φιλική Εταιρία, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα, Νικηταράς, Τζαβέλλας, Κανάρης, Ανδρούτσος, Μπότσαρης, Γκούρας, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι…
Το Σούλι, Ζάλογγο, Μεσολόγγι, Αλαμάνα, Γραβιά, Δερβενάκια, Ψαρά, Τριπολιτσά, Χίος, Βαλτέτσι, Λεβίδι, Ανάλατος, Αράχωβα. Επιτυχίες και αποτυχίες. Ομοψυχία, μα και διχόνοιες και συγκρούσεις. Ο αγώνας άλλαξε πολλές φορές μορφή. Άλλοτε φαινόταν πως θα έχει αίσιο τέλος και άλλοτε πως όλα έχουν χαθεί. Οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες, ένα – ένα τα σκλαβωμένα κομμάτια απελευθερώθηκαν, αφού πλήρωσαν το φόρο αίματος και της θυσίας που αναλογούσε.
Και κλείνω αυτή της ομιλία με τις φράσεις δύο μεγάλων Ελλήνων του Κάλβου και του Παλαμά: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στη νεολαία λέγει: «Αυτό κρατά ανάλαφρο μες την ανεμοζάλη» το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι.
«Αυτό το λόγο θα σας πω,
δεν έχω άλλο κανένα.
Μεθύστε με το αθάνατο
κρασί του εικοσιένα!!!»
