Άρθρο του υποψηφίου δημάρχου και επικεφαλής του συνδυασμού «Είμαστε Μαρούσι» Κώστα Ρώτα
Μέσα στη σκληρή καθημερινότητα, δυστυχώς, λίγοι παλιοί θυμήθηκαν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν ότι στις 17 Απριλίου 2001, το Μαρούσι έζησε τη σημαντικότερη στιγμή της σύγχρονης αθλητικής του ιστορίας. Ήταν η ημέρα που η ομάδα μπάσκετ του Γυμναστικού Συλλόγου Αμαρουσίου, με προπονητή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή κατακτούσε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Saporta, το δεύτερο σε σημασία έπαθλο του μπάσκετ στην Ευρώπη. Όλη η Ελλάδα κι από κοντά όλη η μπασκετική Ευρώπη, απορούσαν για το επίτευγμα μιας -μέχρι τότε- «μικρής» ομάδας, η οποία σε λίγα χρόνια είχε καταφέρει να μπει στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ κι άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη.
Το γεγονός δεν ήταν τυχαίο. Ήταν αποτέλεσμα μιας συστηματικής προσπάθειας του Δήμου που είχε αρχίσει από το 1983 με την ίδρυση του Αθλητικού Κέντρου του Δήμου. Η προσπάθεια αυτή συνεχίστηκε και μετά το 1990 με τη δημιουργία των βασικών έργων αθλητικής υποδομής, όπως το κολυμβητήριο, το κλειστό γυμναστήριο του Αγίου Θωμά, τα ανοικτά γήπεδα μπάσκετ. Είχα την τύχη, ως Διευθυντής της Τεχνικής Υπηρεσίας, να έχω συμβάλει σημαντικά στην πραγματοποίηση αυτών των έργων. Προσωπικά όμως, ως στέλεχος του Δήμου αλλά και ως φίλαθλος, είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πορεία της χρυσής ομάδας μπάσκετ του Γ.Σ.Α. εκείνη την εποχή κι οφείλω να καταθέσω τη μαρτυρία μου.
Όλα ξεκίνησαν το 1994, όταν ο αείμνηστος Αντιδήμαρχος Μ.Μανιός, έπεισε τον τότε Δήμαρχο να πάρει την πρωτοβουλία για να εξασφαλίσει έναν σημαντικό χορηγό για την ομάδα μπάσκετ, τις επιχειρήσεις Βωβού. Μια ολιγομελής ομάδα ανθρώπων που γνώριζαν μπάσκετ, έκαναν ένα πενταετές πρόγραμμα ώστε ο Γ.Σ.Α., που αντιμετώπιζε τότε την πιθανότητα του υποβιβασμού από τη δεύτερη κατηγορία, να βρεθεί στην πρώτη Εθνική. Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν ο εκδότης της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Χρήστος Ζαγκλής. Δίπλα του και η «σημαία» του μαρουσιώτικου μπάσκετ, ο Κώστας Κουτσούκος. Νωρίτερα από το τέλος της πενταετίας, ο Σύλλογος ήταν στην πρώτη Εθνική. Ήταν τέσσερα σκληρά χρόνια. Ήμουν μαζί με λίγους ανθρώπους, μεταξύ αυτών ο Δήμαρχος, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. και λίγοι φίλοι, οι οποίοι δεν αφήσαμε κανέναν αγώνα του Γ.Σ.Α. στο Μαρούσι, αλλά κυρίως τους εκτός έδρας αγώνες στη Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα. Και πού δεν πήγαμε…
Θυμάμαι, γύρω στο 1997, ως Διευθυντής της Τεχνικής Υπηρεσίας, πήρα την εντολή από τη Διοίκηση του Δήμου: «Το 1998 πρέπει να έχουμε ένα νέο κλειστό Γυμναστήριο το οποίο θα χρησιμοποιείται μόνο για την ομάδα μπάσκετ του Γ.Σ.Α. Βρες λύση!». Δεν είχαμε χώρο στην άμεση ιδιοκτησία του Δήμου, δεν είχαμε ολοκληρωμένη πράξη εφαρμογής, δεν είχαμε μελέτες. Αυτά όμως ήταν «λεπτομέρειες» για εμάς που μας ενδιέφεραν τα αποτελέσματα κι όχι οι δικαιολογίες. Τον Αύγουστο του 1998 το Γυμναστήριο του Αγίου Θωμά ήταν έτοιμο κι ο Γ.Σ.Α. έπαιζε για πρώτη φορά στην πρώτη Εθνική. Ακολούθησαν οκτώ χρόνια λαμπρής 
πορείας του Γ.Σ.Α., με αποκορύφωμα την κατάκτηση του κυπέλλου Saporta το 2001, αλλά και με συνεχή πρόοδο στο εγχώριο πρωτάθλημα και διαδοχικές νίκες απέναντι στους ισχυρότερους του χώρου. Είχα την τύχη να είμαι στη Βαρσοβία σε εκείνο τον αξέχαστο αγώνα.
Κι έπειτα, ήρθε από το 2007 η πτώση. Ο Δήμος απέσυρε το ενδιαφέρον του για τον Γ.Σ.Α., ο χορηγός, μη βλέποντας το ενδιαφέρον του Δήμου αποχώρησε, η πτώση και η μιζέρια αντικατέστησαν τη λάμψη και την πρόοδο. Απίθανοι «δήθεν επενδυτές» εμφανίστηκαν, παράξενες ιταλικές «Εγγυητικές Επιστολές» κυκλοφόρησαν από παράγοντες του Δήμου, επιταγές διακινήθηκαν με μυστηριώδη τρόπο και τελικά η ομάδα «θαύμα» του Γ.Σ.Α. παλεύει να αποφύγει τον υποβιβασμό από την Α2 κατηγορία.
Τα γράφω αυτά με συγκίνηση για τις ωραίες στιγμές που πέρασα τότε με ευχαριστίες για όσους παίκτες, προπονητές, χορηγούς και παράγοντες μού χάρισαν αυτές τις εμπειρίες. Τα γράφω γιατί πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι τα αποτελέσματα σε οποιοδήποτε τομέα έρχονται μόνο με σχέδιο και συνεχή δουλειά, όχι με φωτογραφίες, τηλεοπτικές εμφανίσεις και δημόσιες σχέσεις. Τα γράφω γιατί έχω συμβάλει με τον τρόπο μου στη χρυσή αυτή εποχή του αθλητισμού της πόλης μας. Τα γράφω με την ελπίδα ότι σύντομα, καθώς μας δίνεται και η ευκαιρία, η εποχή της παρακμής που περνάει η πόλη μας τελευταία θα αντικατασταθεί από μια νέα περίοδο ανάπτυξης και δημιουργίας. Ο Δήμος Αμαρουσίου οφείλει να ανήκει στην ομάδα των «Εθνικών Πρωταθλητών» κι όχι να λειτουργεί ως εφαλτήριο για την πολιτική καριέρα μερικών.
