Οι μεσολαβητικές προσπάθειες από τους υπευθύνους δεν καρποφόρησαν. Δύο ημέρες μετά την κατάληψη του σχολείου, οι Τσετσένοι αυτονομιστές συναινούν στην είσοδο κάποιων διασωστών, όταν ξαφνικά το σχολείο του Μπεσλάν σείεται από εκρήξεις και πυροβολισμούς.
Το τι ακριβώς συνέβη δεν έχει μέχρι σήμερα αποσαφηνιστεί. Αυτόπτες μάρτυρες έχουν δηλώσει ότι ένας από τους εκρηκτικούς μηχανισμούς του γυμναστηρίου έπεσε και ανατινάχθηκε. Η οροφή του γυμναστηρίου κατέρρευσε και ο όμηροι άρχισαν να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση. Οι απαγωγείς ανοίγουν πυρ και οι κυβερνητικές δυνάμεις απαντούν. Εν μέσω της ανταλλαγής πυρών, η ζώνη ασφαλείας σπάει και συγγενείς των ομήρων εισέρχονται στο σχολείο. Συγκλονιστικές εικόνες των ομήρων του Μπεσλάν, που τρέχουν μακριά από την κόλαση και τα τηλεοπτικά συνεργεία μεταδίδουν ζωντανά…
Την ώρα εκείνη κανείς δεν φαντάζεται τον τελικό απολογισμό των 326 νεκρών, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά.
Οι «Γιατροί της Ειρήνης» στο Μπεσλάν
Τέσσερα χρόνια μετά, το Μπεσλάν δεν έχει βρει ακόμη την ησυχία του -και πώς θα μπορούσε άραγε, όταν σε κάθε οικογένεια υπάρχουν νεκροί;
Στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής βοήθειας που πρόσφεραν οι «Γιατροί της Ειρήνης» στην περιοχή, μετά τον πόλεμο με τη Γεωργία, χρησιμοποίησαν το αεροδρόμιο του Μπεσλάν και, όπως δηλώνει και ο πρόεδρος της ΜΚΟ Νίκος Δούσης – Ρασσιάς, «δεν ήταν δυνατόν να περάσουμε από αυτή την περιοχή και να μην προσκυνήσουμε το σχολείο και τους τάφους των παιδιών».
Έτσι, ο κ. Δούσης μαζί με τους Δημήτρη Μογνιέ και Γκάμπριελ Ανδρόνε επισκέφτηκαν το νέο σχολείο των παιδιών (το οποίο και φυλάει στρατός, καθώς και το νεκροταφείο των πεσόντων και το βομβαρδισμένο σχολείο. Η πραγματικότητα όμως τους ξεπέρασε:
«Ειδικά το σχολείο όπου κρατούνταν όμηροι τα παιδιά, ήταν η μεγαλύτερη θηριωδία που έχω δει. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, η πιο φρικιαστική στιγμή τρομοκρατίας». Το σχολείο στέκει ως έχει, ως υπενθύμιση του τι συνέβη. Στεφάνια, αλλά και φωτογραφίες όσων έχασαν τη ζωή τους είναι αναρτημένες στους τοίχους.
Στο νεκροταφείο οι γιατροί «έσπασαν»: σειρές από τάφους με ημερομηνίες λίγων χρόνων, αλλά και αδέρφια μαζί, ή η μάνα με τα 5 της παιδιά και άλλες, σκόρπιες εικόνες: το μνημείο για τους στρατιώτες, αλλά και το άγαλμα των παιδιών που γίνονται άγγελοι και ανεβαίνουν στον ουρανό.
Υπάρχει όμως και το νέο σχολείο, με παιδιά μου έχασαν αδέρφια, αλλά και αυτά που επέζησαν της φρίκης. Εκεί η ελληνική αποστολή μοίρασε παιχνίδια στους μαθητές, ενώ μίλησε και με τους δασκάλους.
Στην πληγωμένη αυτή πόλη, το νέο σχολείο είναι το φωτεινό της σημείο.
