Προσπαθώντας να βγάλω δύο διαφορετικές ημέρες εισιτήριο σε ένα από τα αυτόματα μηχανήματα που υπάρχουν στον σταθμό του Αμαρουσίου, βρέθηκα μπροστά σε δύο… άκρα: Τη μια φορά το μηχάνημα μού «έφαγε» το ευρώ που έριξα στη σχισμή (σύνηθες φαινόμενο), αλλά αυτό ήταν το λιγότερο.
Την επόμενη φορά, μόλις το ευρώ έπεσε στο μηχάνημα, εκείνο κατέβασε ολόκληρη την… ταινία με τα εισιτήρια που είχε μέσα! Θα ήταν πολύ εύκολο να πάρω την ταινία μαζί μου, να βγάλω τον χάρακα και (έχοντας ως μέτρο ένα κανονικό εισιτήριο) να αρχίσω να κόβω εισιτήρια που θα με έβγαζαν για τουλάχιστον δύο χρόνια στο… τσάμπα. Φυσικά δεν το έπραξα. Και στις δύο περιπτώσεις ενημέρωσα τους υπαλλήλους – πωλητές εισιτηρίων στα γκισέ, οι οποίοι το μόνο που είχαν να πουν ήταν «θα ενημερώσουμε τον τεχνικό, σας ευχαριστούμε». Φυσικά ούτε ένα αυτοκόλλητο για προειδοποίηση προς τους επιβάτες ότι το μηχάνημα είναι χαλασμένο δεν μπήκαν στον κόπο να κολλήσουν…
Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι δυσλειτουργίες, εδώ και λίγο καιρό έχει καταργηθεί ακόμη και η παράταση των δρομολογίων τη νύχτα κάθε Παρασκευής και Σαββάτου!
Την ίδια στιγμή, στις θερινές διακοπές και σε σταθμούς με δύο εκδοτήρια (ένα σε κάθε αποβάθρα) έχουμε κλείσιμο λόγω αδειών του ενός από τα δύο, με αποτέλεσμα, όταν θέλει κανείς να κόψει εισιτήριο στην πλευρά του κλειστού εκδοτηρίου, να πρέπει να περάσει στην απέναντι αποβάθρα και μετά να επιστρέψει…
Και το πισωγύρισμα τελειωμό δεν έχει…
Ταυτόχρονα, το πολύπαθο εμπορικό κέντρο της Αθήνας δέχεται άλλο ένα πλήγμα με το κλείσιμο του τμήματος Μοναστηράκι – Ομόνοια. Και μη μας πει κανείς ότι «τους επιβάτες εξυπηρετεί και το μετρό», γιατί αν βάλουμε κάτω πόσο χάσιμο χρόνου υπάρχει, τα λόγια θα είναι περιττά.
Υπάρχουν, όμως, και χειρότερα. Διότι, οι πρώτες εντυπώσεις των περιοίκων που ζουν δίπλα στις ανανεωμένες γραμμές κάνουν λόγο όχι για περιορισμό του θορύβου των συρμών πάνω στις «τύπου μετρό» νέες ράγες, αλλά απλά για αλλαγή του θορύβου που είναι πιο συριστικός και θυμίζει «αεροπλάνο». Και αναρωτιέται κανείς: Έγινε ποτέ προμελέτη και έρευνα για την αποδοτικότητα της μείωσης του θορύβου, π.χ. ειδικά σε περιοχές που οι πολυκατοικίες εκατέρωθεν των γραμμών είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και ο ήχος αντανακλάται περισσότερο; Γιατί το έργο, που περιλαμβανόταν στον φάκελο των Ολυμπιακών έργων, δεν έγινε παράλληλα με την ανακαίνιση των σταθμών; Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι «δεν υπήρχαν χρήματα και χρόνος». Τα οποία προφανώς βρέθηκαν ως εκ θαύματος τα τελευταία δύο (πολύ δυσκολότερα οικονομικά) χρόνια.
Αν, όμως, τα χρήματα βρέθηκαν γι’ αυτό το έργο, τότε γιατί το (πολύ σωστό) σχέδιο της επέκτασης του ΗΣΑΠ από την Κηφισιά προς τον Άγιο Στέφανο «πάγωσε» λόγω έλλειψης πόρων; Γιατί διατέθηκαν με αυτόν τον κάκιστο τρόπο που όλοι ζούμε οι υπάρχοντες πόροι; Ποιος βιαζόταν να κάνει την αλλαγή της γραμμής και γιατί την προέταξε ως σπουδαιότερη, από την επέκτασή της προς νέες περιοχές που θα επέφερε και μείωση της κίνησης στους δρόμους του λεκανοπεδίου, αλλά και οικιστική ανάπτυξη και αξιοποίηση των χώρων πέριξ των γραμμών;
Ποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για όλο αυτό το χάλι; Ποιος θα λογοδοτήσει για όλα αυτά στους πολίτες; Ποιες οι ευθύνες της διοίκησης του ΗΣΑΠ; Και, επιτέλους, ποιοι και γιατί φρόντισαν να απαξιώσουν τον αγαπημένο μας «ηλεκτρικό» με αυτές τις αποφάσεις;
Τον λόγο έχουν οι υπεύθυνοι…
Γιάννης Μπεθάνης
