Διανύουμε (κάθε άλλο παρά) αισίως τον δεύτερο χρόνο από την έναρξη των έργων βελτίωσης της γραμμής του ΗΣΑΠ και μέχρι στιγμής κανείς από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους δεν έχει κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με τη σκανδαλώδη καθυστέρηση της παράδοσης του πλήρους δικτύου στο επιβατικό κοινό.
Στην κυριολεξία, κανείς, ούτε καν στα κεντρικά ΜΜΕ (όπου προφανώς οι ακριβοπληρωμένοι συνάδελφοί μας κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και συνοδεία αστυνομικών και δεν έχουν ιδέα για την ψυχολογική και σωματική δοκιμασία που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες επιβάτες που εξυπηρετούνται από τον ηλεκτρικό), δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά να αναζητήσει διοικητικές, διαχειριστικές, ενδεχομένως και ποινικές (αν υπάρχουν) ευθύνες για τον τραγέλαφο που όλοι ζούμε, όταν όλοι κόπτoνται για άλλα κι άλλα θέματα κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Και μόνον η επίσημη δικαιολογία που ακούστηκε από την πλευρά του ΗΣΑΠ, ότι «δεν εκτιμήσαμε σωστά αρχικά το μήκος της γραμμής και αναγκαστήκαμε να επιμηκύνουμε το έργο», αποτελεί από μόνη της -πάντα κατά την ταπεινή μας άποψη- έναυσμα εισαγγελικής παρέμβασης.
Διότι όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες των συνεχών παρατάσεων που παίρνει το έργο της αναβάθμισης της γραμμής και της αντιστήριξης των τούνελ της. Και όλοι έχουμε υποθέσει ότι αποκλείεται να μην έχουν υπάρξει επιπλέον παραγγελίες υλικών και επιπλέον καταβολή χρημάτων στον εργολάβο (μισθοί, υπερωρίες, ασφάλιση κ.λπ.) προκειμένου να προχωρήσει το έργο. Εύλογο το ερώτημα αν υπήρξε σοβαρή μελέτη για όλο αυτό το εγχείρημα. Αν υπήρξε, όμως, τότε πώς έπεσε τόσο έξω στο… μήκος της γραμμής;
Έτσι κι αλλιώς, και συγχωρήστε μας για την υπερβολή (μιας και ξέρουμε σε ποια χώρα ζούμε), ο εισαγγελέας θα έπρεπε να είχε παρέμβει ήδη, μόνο και μόνο με την κατηγορία παρακώλυσης δημόσιας συγκοινωνίας και δημιουργία ψυχικής οδύνης στο επιβατικό κοινό.
Διότι αυτό που ζούμε όλοι μας τα τελευταία δύο χρόνια ξεπερνά κατά πολύ το μεγάλο εγχείρημα της ανάπλασης των σταθμών της γραμμής ΗΣΑΠ, που είχε πραγματοποιηθεί για περίπου δύο χρόνια, με ορίζοντα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Εδώ μιλάμε για κλείσιμο ολόκληρων τμημάτων της γραμμής, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, για εκ περιτροπής κλείσιμο των αποβαθρών, για τρομερή καθυστέρηση στα δρομολόγια, στις παραμονές στις στάσεις αλλά και την πορεία των συρμών, για στριμωγμένους σαν τις σαρδέλες τούς επιβάτες στα βαγόνια σε ώρες αιχμής και σε συνθήκες τρομερής ζέστης, για απίστευτη ταλαιπωρία και χρονοτριβή με τη μετεπιβίβαση σε λεωφορεία του ΟΑΣΑ, για μεταφορά στα κλειστά τμήματα της γραμμής, για περιοδική νέκρωση στην κίνηση των εμπορικών καταστημάτων στις περιοχές των κλεισμένων γραμμών (λες και δεν έφτανε η οικονομική κρίση) και γενικά για συνθήκες που παραπέμπουν σε ένα τεράστιο… ψυχολογικό πείραμα ελέγχου της ανθρώπινης σωματικής και ψυχικής αντοχής.
Και αυτό ισχύει ειδικά για τους ανθρώπους, που είτε δεν έχουν αυτοκίνητο για να κινηθούν, είτε επιλέγουν τον ηλεκτρικό για να κάνουν οικονομία στις δύσκολες αυτές ημέρες που διανύουμε. Συνακόλουθη, βέβαια, είναι και η επιβάρυνση των δρόμων με αυτοκίνητα, που κανονικά οι κάτοχοί τους θα άφηναν στο σπίτι τους επειδή εξυπηρετούνται με τον ΗΣΑΠ.
Ο γράφων είχε πρόσφατα, εκτός των άλλων, και δύο προσωπικές εμπειρίες που καταδεικνύουν τις συνθήκες διάλυσης που επικρατούν στο μέχρι πρότινος πιο ασφαλές και φερέγγυο μεταφορικό μέσο του λεκανοπεδίου (μαζί με το μετρό).
