Ο γιός της «Μαυρούλας», κατάμαυρος σαν την μανούλα του, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς για κάποιους μήνες. Θεωρήσαμε ότι είχε πέσει κι αυτός θύμα του συνεχούς κυνηγητού των θηλυκών, όπως κι άλλοι γάτοι μας στο παρελθόν. Τον κλάψαμε σιωπηρά (ήταν ένα πολύ καλόβολο γατί…) και συνηθίσαμε στην απώλειά του.
Όταν τον ξαναείδαμε, δυσκολευτήκαμε πολύ να τον αναγνωρίσουμε. Σκιά του εαυτού του, πετσί και κόκκαλο στην κυριολεξία, μαδημένος, με σειρά τραυμάτων και εμφανή τα σοβαρά προβλήματα υγείας του. Ήταν πραγματικά ετοιμοθάνατος.
Περισσότερο για διαδικαστικούς λόγους, επικοινωνήσαμε με τον φίλο κτηνίατρο Ξενοφώντα Μακρυθανάση και του περιγράψαμε την κατάσταση. «Φέρ’ τον αμέσως για στείρωση», αντέτεινε εκείνος! Με μεγάλη δόση δυσπιστίας τον μεταφέραμε στο ιατρείο και τον παραλάβαμε δυο μέρες αργότερα. Απορούσαμε γιατί έπρεπε να ταλαιπωρηθεί, αφού ήταν ένα βήμα πριν τον θάνατο…
Μέρα τη μέρα, ο Φαίδωνας κέρδιζε τη μάχη της επιβίωσης. Έπαιρνε βάρος, έκλειναν οι πληγές του, ζωντάνευε το βλέμμα του, μας χάριζε κάτι απ’ το άτσαλο βραχνό νιαούρισμά του! Σε λίγες εβδομάδες ήταν φανερό ότι θα ξαναέβρισκε την παλιά του αίγλη.
Έτσι κι έγινε. Στρογγύλεψε, άρχισε τις κοντινές βόλτες στη γειτονιά, χωνόταν πάλι στους κάδους για να βρει εκλεκτούς μεζέδες (οι δικές μας τροφές δεν του έφταναν ποτέ!), το τρίχωμά του γινόταν και πάλι πυκνό και λαμπερό. Μόνο η ουρίτσα του είχε μείνει λίγο καχεκτική, απομεινάρι της μεγάλης του περιπέτειας!
Σήμερα ο Φαίδωνας είναι υγιέστατος και γεροδεμένος. Μέχρι και η ουρά του ξαναβρήκε τη φόρμα της! Αποτελεί μια καλή παρέα με τον άσπρο σκύλο «Χιόνη» και τις άλλες δυο γάτες του σπιτιού, τη μάνα του και την γλυκύτατη «Σκουριά»! Ξαπλώνει στο πεζοδρόμιο και απολαμβάνει τον ήλιο και –το κυριότερο- δεν απομακρύνεται από τη γειτονιά. Όσοι αμφισβητούν τα ευεργετικά αποτελέσματα της στείρωσης, μπορούν να τον καμαρώσουν στην οδό Γούναρη και να σπεύσουν να στειρώσουν τα δικά τους ζώα, σκύλους ή γάτες, αρσενικά ή θηλυκά. Ο Φαίδωνας δείχνει το δρόμο!
Χρήστος Φωτιάδης
