ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ – ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Γι’ αυτό χρειάζεται στις εκλογές στις 18 και 25 Μάη να βρεθούν όσο πιο κάτω γίνεται τα κόμματα της ΕΕ, των μονοπωλίων και να βρεθεί όσο πιο ψηλά γίνεται, να ισχυροποιηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Είναι δίκαιη η αγανάκτηση του λαού μας, που λέει να φύγει η σημερινή αντιλαϊκή κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν. Όμως, η λογική να φύγουν αυτοί, για να έρθουν οι επόμενοι, δοκιμάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς ο λαός να έχει όφελος. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ψηφίζουμε και φεύγουν», όμως δε λέει ότι η ανεργία και η φτώχεια θα είναι εδώ, γιατί θα είναι εδώ οι μηχανισμοί της μόνιμης εποπτείας της ΕΕ, τα μνημόνια διαρκείας, τα κέρδη των «υγιών» επιχειρηματιών, τα συμφέροντα των βιομηχάνων.
Ο λαός πρέπει να θέσει μπροστά του συνολικά το πολιτικό ζήτημα που δε θα αφορά στην αλλαγή μιας κυβέρνησης αλλά της τάξης που είναι στην εξουσία, της τάξης που κάνει κουμάντο γιατί έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VS ΕΡΓΑΣΙΑ
Η 1η ΜΑΗ μας καλεί να δούμε πιο καθαρά τη βασική αντίθεση κεφαλαίου -εργασίας. Από τη μια μεριά την ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της εργασίας, την παραγωγή αμύθητου πλούτου, την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και από την άλλη μια χούφτα καπιταλιστές να ιδιοποιούνται όλο αυτόν τον πλούτο παραδίδοντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία.
Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης μόνο βάσανα και δυστυχία φέρνει για την εργατική τάξη, για τους λαούς. Τρέμουν το ενδεχόμενο να χάσουν την εξουσία τους, να χάσουν τα κέρδη τους. Φοβούνται όσο τίποτα άλλο την εξουσία των εργατών. Δεν μπορεί και το κεφάλαιο, η μεγαλοεργοδοσία, οι τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοκατασκευαστές, να παραμένουν στο απυρόβλητο και οι εργαζόμενοι να προσδοκούν καλύτερες μέρες. Απορρίψτε τη θεωρία της ταξικής συνεργασίας και υποταγής.
Το μόνο αναγκαίο και ρεαλιστικό είναι ο παραγόμενος πλούτος να αξιοποιηθεί για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή όμως η αναγκαιότητα και ρεαλιστική δυνατότητα θα φαντάζει μακρινή και θα παραμένει απραγματοποίητη όσο η εργατική τάξη θα παραμένει κατακερματισμένη, ανοργάνωτη και φοβισμένη και στην ηγεσία του κινήματος θα αναδεικνύονται οι υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου και οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων. Όσο θα παραμένει εγκλωβισμένη στους μονοδρόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο θα δέχεται τη λογική της λιτότητας και τον περιορισμό σε ελάχιστα και όσο θα εγκλωβίζεται στην επιλογή του διαχειριστή της εξουσίας για λογαριασμό της αστικής τάξης, παραμένοντας εκλογικό λάφυρο των κομμάτων του Ευρωμονόδρομου.
