Με την ευκαιρία της μεγάλης πνευματικής γιορτής των Τριών Ιεραρχών, το Αθμόνιο Θέατρο στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμαρουσίου –Βορείου Ηπείρου και Μεσογείων- την Κυριακή 28-1-2007 και ώρα 18:30 διοργάνωσε λογοτεχνικό απογευματινό, στο οποίο τίμησε τον Σχολικό Σύμβουλο Φιλολόγων και λογοτέχνη, συνεργάτη της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, Δημήτρη Μασούρη για τη σημαντική προσφορά του στην εκπαίδευση και την πολιτιστική κληρονομιά του Μαρουσιού.
Η παρουσίαση του τιμωμένου έγινε από την πρόεδρο της καλλιτεχνικής πνευματικής κίνησης «Αθμόνιο Θέατρο» κ. Αταλάντη Κλαπάκη. Αναφέρθηκε στο έργο του επιστήμονα εκπαιδευτικού, που περιήλθε όλη σχεδόν την Ελλάδα, διδάσκοντας τη νεότητα από τη Μεσσηνία μέχρι τη Θράκη και στο έργο του ιστορικού και λαογράφου του Αμαρουσίου. Σημείωσε ακόμη τη δράση του στη λογοτεχνία με βραβεία και επαίνους όχι μόνο από τα μεγάλα λογοτεχνικά σωματεία της χώρας, αλλά και του εξωτερικού, όπως της Βαυαρίας, της Γαλλίας και του μακρινού Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν παρέλειψε να τονίσει και τη θεατρική του παραγωγή με την υποβολή του δραματικού του έργου «Κάποτε στους Δελφούς» στο Εθνικό Θέατρο. Διάβασε αποσπάσματα από επίκαιρα ποιήματά του κυρίως για τους Τρεις Ιεράρχες, τους προστάτες του πνεύματος και της παιδείας και εστίασε την προσοχή του κοινού στους στίχους:
«Μην πεις διαβάτη της ζωής πως δεν υπάρχει δρόμος,
πως δεν υπάρχει διαφυγή από του βίου τις θλίψεις
σαράκι τρώει τα σωθικά, άγχος βαρύ και τρόμος,
μιας ανελέητης φθοράς, σε αυτό μην υποκύψεις».
Στο τέλος της παρουσίασης πρόσφερε στο τιμώμενο πρόσωπο αναμνηστική χειρόγραφη περγαμηνή για τη σημαντική προσφορά του στην κληρονομιά του τόπου μας.
Ο τιμώμενος δεν έκρυψε τη συγκίνησή του και τόνισε πως όλη η προσπάθειά του πηγάζει από την απέραντη αγάπη για τον τόπο, που γεννήθηκε και που πενήντα δύο χρόνια τώρα από την εποχή της έκδοσης των εφημερίδων «Χρονικά Αμαρουσίου» και αργότερα της «ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ» γράφει συνεχώς και δημοσιεύει. Ακόμη δημοσίευσε και στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο-περιοδικό Τύπο της Αθήνας και της επαρχίας.
Δημιούργησε έτσι μια μαρουσιώτικη σχολή μεγάλου ιστορικού ενδιαφέροντος. Όλα αυτά τα χρόνια παρακίνησε με το γραπτό του επιστήμονες και ερασιτέχνες ν’ ασχοληθούν με το Μαρούσι ιστορικά, λαογραφικά τονίζοντας το κοινωνικό παραδοσιακό τρόπο ζωής των κατοίκων. Υπέδειξε με την εργασία του τον ορθό δρόμο της έρευνας και στηρίχθηκε σε παλιές δυσεύρετες εφημερίδες «Παλιγγενεσία» κ.ά., ιστορικά ντοκουμέντα για το Μαρούσι, καθώς και στις αφηγήσεις ηλικιωμένων έγκριτων ντόπιων, που όλο και κάτι θυμούνται ακόμη από τους προγόνους τους σαν χαρακιές στο βάθος της μνήμης τους. Απώτερος σκοπός του να σωθεί η παράδοση στο Μαρούσι.
Στην κατάμεστη από πλήθος κόσμου αίθουσα ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που είναι αδύνατο ν’ απαριθμήσουμε, παραβρέθηκαν και οι κ.κ. Ευγένιος Σπαθάρης, ο μεγάλος δάσκαλος του Θεάτρου Σκιών, οι γλύπτες Γιώργος Γεωργιάδης και Γιάννης Παρμακέλλης, που με τα έξοχα έργα τους κοσμούν την πόλη μας, το Μαρούσι, η κεραμίστρια κ. Μ. Κερασιώτη, δημιουργός εμπνευσμένων κεραμικών, οι δικηγόροι κ. Δημήτρης Βλάχος, Σοφία Λεβαθή, τέως δημοτικοί σύμβουλοι Αμαρουσίου, καθώς και η κ. Μ. Δρυμούση, επίσης τέως δημοτική σύμβουλος Αμαρουσίου.
Πλαισίωσαν με όμορφη παρουσία ο πολλά υποσχόμενος φέρελπυς σπουδαστής κ. Κ. Δουκάκης με το βιολί του, που απέδωσε σονάτα δωματίου του Σεμπάστιαν Μπαχ έξοχα, ενώ η θαυμάσια Μίλλυ, συνοδευόμενη από την κιθάρα της ερμήνευσε διαλεχτές μπαλάντες από Έλληνες και Γάλλους μουσικοσυνθέτες, θυμίζοντας έτσι την αξέχαστη Εντίθ Πιάφ.
Η όλη εκδήλωση έκλεισε με την κοπή της πίτας του Αθμόνιου Θεάτρου με οικοδεσπότη τον ασύγκριτο Ευγένιο Σπαθάρη, ερμηνευτή -δημοφιλή από την παιδική μας ηλικία- των ηρώων του Θεάτρου Σκιών και στη συνέχεια προσφέρθηκαν γλυκίσματα και αναψυκτικά. Η εκδήλωση αυτή ήταν περίσσευμα μεγάλης αγάπης για το Μαρούσι και τιμά την ηγερία της θεατρικής σκηνής κ. Αταλάντη Κλαπάκη.
Τέτοιες εκδηλώσεις, που δημιουργούν ατμόσφαιρα οικογενειακής προσέγγισης, σήμερα σπανίζουν. Αυτές ζεσταίνουν τις καρδιές των ανθρώπων, τις κάνουν περισσότερο φιλικές, συμμέτοχες στις συναισθηματικές καταστάσεις, θυμίζοντας παλιούς καιρούς, όταν του μαρουσιώτικου σπιτιού η πόρτα ήταν πάντα μέρα-νύχτα ανοιχτή, οδηγημένη από ανυπόκριτη, ανυστερόβουλη φιλοξενία.
Άννα Νάζου
