Είναι ανιαρή, καταθλιπτική αλλά κυρίως ένδειξη πολιτικού συντηρητισμού η προσπάθεια της παράταξης του ΠΑΣΟΚ που ηγείται ο κ. Δ. Παπακωνσταντίνου να αποκρυπτογραφεί διαφορές απόψεων, υπαρκτές η ανύπαρκτες, στο πλαίσιο της δημοτικής συνεργασίας «Μελίσσια – Εναλλακτική – Συλλογική – Προοπτική» (ΜΕΣΠ). Το ζήτημα δεν είναι αν ο κ. Δ. Παπακωνσταντίνου αποκωδικοποιεί σωστά τις τοποθετήσεις των στελεχών ή διαβάζει καλά τις θέσεις μιας δημοτικής συνεργασίας για την απλή αναλογική, αλλά αν έχει αντιληφθεί ότι η δημοκρατία, ως καθολική άξια, δεν εκπίπτει σε καλολογικό συνθηματολογικό στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Να ανοίξουμε τη συζήτηση για την απλή αναλογική; Πυροτέχνημα η θέση της Εναλλακτικής Συλλογικής Προοπτικής και του επικεφαλής της Μ. Γραφακου; Μπορεί, αν ανακαλύπταμε την απλή αναλογική τώρα… Όμως η θέση αυτή υπάρχει ως κοινός τόπος από τον Μάρτιο του 2002 στις θέσεις των δημοτικών κινήσεων που συνεργάζονται στο πλαίσιο της ΜΕΣΠ. Το αίτημα για την εφαρμογή της απλής αναλογικής στις εκλογικές διαδικασίες της Αυτοδιοίκησης όχι μόνο εκφωνήθηκε αλλά καταγράφηκε στις κοινές διακηρύξεις μας από το 2002. Μπορεί να μη θυμούνται ορισμένοι αλλά scripta manent… Εξάλλου η πρώτη τοποθέτηση του επικεφαλής της συνεργασίας μας στο πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο που προέκυψε από τις προηγούμενες εκλογές αφορούσε την απλή αναλογική, προκαλώντας τότε τη θυμηδία των αξιωματούχων των «προοδευτικών δυνάμεων»…
Επιβάλλαμε την απλή αναλογική στα νομικά πρόσωπα και τις επιτροπές του Δήμου, Ζήτημα εκτίμησης… Όμως ας συμφωνήσουμε ότι δύο μεγάλες δημοτικές δυνάμεις, που εκπροσωπούσαν την απόλυτη πλειοψηφία των πολιτών, στήριξαν και τόλμησαν ένα άλλο, ένα δημοκρατικό μοντέλο στην πολιτική διεύθυνση των νομικών προσώπων. Ένα νέο μοντέλο που αποδείχθηκε αποτελεσματικό και δημιουργικό.
Όμως όποιος αντιλαμβάνεται αυτό το τολμηρό βήμα ως μικρή εκχώρηση στο καθολικό αίτημα της δημοκρατίας, με κριτήρια τη «σύνεση, λογική και σύνθεση» των επιμέρους πλευρών οφείλει να απαντήσει και στο ερώτημα Ποιος θέτει τα κριτήρια της λογικής της σύνεσης και της ικανότητας συνθέσεων; Κάποιοι υπεράνω των πολιτών και των συλλογικοτήτων τους; Η δημοκρατία δεν είναι αντιβίωση να χορηγείται με δόσεις αλλιώς βλάπτει… Επιτέλους τι υπερασπίζεται ο κ. Δ. Παπακωνσταντίνου; Αυτό το εκλογικό σύστημα που «διοικεί» μια μειοψηφία, επιλέγοντας με ηγεμονική μεγαθυμία τις στιγμές της «συναίνεσης»;
Έτσι εξηγείται και η συντηρητική εμμονή του κ. Δ. Παπακωνσταντίνου, της παράταξης του, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στο ερώτημα που εύστοχα διατυπώνεται «Μπορεί να διοικηθεί ο Δήμος χωρίς δεδομένες πλειοψηφίες;» Τι εννοεί ο κ. Δ. Παπακωνσταντίνου με τον όρο δεδομένες πλειοψηφίες; Προφανώς ότι το 27,43% των ψήφων μετατρέπεται στο 60% των εδρών του Δημοτικού Συμβουλίου. Προφανώς η δημοκρατία είναι καλή, αλλά η «διοίκηση» είναι ισχυρότερη αξία! Από την πολύ δημοκρατία «ελλοχεύουν κίνδυνοι» που διαρρηγνύουν το απαστράπτον τοπίο της κυρίαρχης πολιτικής. Μπορεί να υπάρξουν πολίτες με ισότιμη ψήφο, ίση εκπροσώπηση, πραγματικά αντιπροσωπευτική δημοκρατία και όχι η κατασκευασμένη καρικατούρα της. Ένα δημοκρατικό πλαίσιο δηλαδή που θα μπορούσε να αποτελέσει θετικό παράγοντα για μια ουσιαστική αντιπαράθεση η σύνθεση ιδεών, προγραμμάτων και πολιτικών, αντί των σημερινών ορίων των παιδονόμων «της ωριμότητας και σύνεσης» των πολιτών. Διότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει πολύχρωμες και πλουραλιστικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες, όπως άλλωστε και η κοινωνία των πολιτών, και όχι αδιατάρακτους συσχετισμούς μονοφωνικών παρατάξεων, σχέσεις συμφερόντων και συναλλαγών.
