∆εν είναι η πρώτη φορά που η ΑΜΑΡΥΣΙΑ ασχολείται με την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει το Νοσοκομείο Παπαδημητρίου, με ευθύνη της Πολιτείας, αλλά και της διοίκησης του ΙΚΑ. Οριστική λύση στο κτηριακό ζήτημα δεν δίνεται, ενώ δεν υπάρχει μέριμνα για την αναβάθμισή του με σοβαρές επενδύσεις και επαρκείς προσλήψεις.
Λίγους μήνες μετά τη νομοθετική απόπειρα του υπουργού Υγείας να επιστραφεί η άδεια λειτουργίας στους αρχικούς κλινικάρχες, που το έχουν εκμισθώσει στο ΙΚΑ, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και τούτο επιτείνει ακόμα περισσότερο την ανησυχία μήπως τελικά η μοίρα του νοσοκομείου είναι προδιαγεγραμμένη.
Πριν από δέκα χρόνια το νοσοκομείο αποτελούσε ένα από τα στολίδια της υγειονομικής μας περίθαλψης και όλοι όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν έσπευδαν στο 1ο Νοσοκομείο ΙΚΑ. Το επιστημονικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν άριστο και υπεραρκετό, όπως και τα κρεβάτια, που έφθαναν αισίως τα 460. Κτηριακά μπορεί να μην πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις, οι ελλείψεις όμως καλύπτονταν από το σχεδόν οικογενειακό κλίμα που επικρατούσε στους κόλπους του.
Τα τελευταία χρόνια η εικόνα είναι οδυνηρή και συνάμα προσβλητική. Τα κρεβάτια λιγόστεψαν, όπως και το νοσηλευτικό προσωπικό, αφού οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Λόγω της έλλειψης προσωπικού μήνα με τον μήνα μπαίνουν «λουκέτα» σε κρεβάτια μονάδων και κλινικών.
Στη Μονάδα Εμφραγμάτων υπάρχουν 14 κρεβάτια και λειτουργούν μόνο τέσσερα. Τραγική είναι και η εικόνα στα χειρουργεία, όπου θα μπορούσαν να γίνονται τουλάχιστον 10 επεμβάσεις και σήμερα πραγματοποιούνται με το ζόρι δύο.
Εργαζόμενοι και διοίκηση του νοσοκομείου προσπαθούν κυριολεκτικά «με νύχια και με δόντια» να το κρατήσουν σε αξιοπρεπή λειτουργία. Ευελπιστούν ότι σύντομα θα έρθουν 57 άτομα ώστε να ανοίξουν μονάδες ή θάλαμοι που παραμένουν κλειστοί και τα κρεβάτια να φθάσουν από τα 180 τα 250.
